Ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί λογοτεχνίας αλλά και πανεπιστημιακοί απαντούν στο αρχετυπικό, δαιδαλώδες και ολισθηρό ερώτημα «Γιατί γράφω;». Ενα ψηφιδωτό κειμένων που προσπαθεί να φωτίσει τη σκοτεινή ρίζα της γραφής. Απαντά στο ερώτημα η Δήμητρα Χριστοδούλου.*
Οταν άρχισα να γράφω, δεν ήμουν ασφαλώς σε θέση να θέτω στον εαυτό μου… υπαρξιακά ερωτήματα, ήμουν παιδί. Ούτε καν αντιλαμβανόμουν τότε ότι αυτό συνιστά κάποια ιδιαιτερότητα, νόμιζα πως «έτσι είναι».
Μεγαλώνοντας απλώς απέσυρα τα εισαγωγικά: Ετσι είναι. Γράφει κάποιος, ή τουλάχιστον γράφω εγώ, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ο τρόπος μου να ζω την εσωτερική μου ζωή και να διεκδικώ εκείνη την ελάχιστη πλην απολύτως ζωτική επικοινωνία, που στερεώνεται πάνω στην αναγνώριση της πιο μύχιας ταυτότητάς μου, αυτής που η ίδια επιλέγω ή φαντασιώνομαι αλλά οπωσδήποτε μου συντηρεί έναν εαυτό.
Το να συνδέει ένας συγγραφέας και ιδιαίτερα ένας ποιητής τους «σκοπούς» της γραφής -κάθε τόσο προβάλλονται κάποιοι, είτε στο πλαίσιο της θεωρίας της λογοτεχνίας είτε σ’ αυτό των ιδεολογιών και των πνευματικών ρευμάτων- με την ίδια την ανάγκη της γραφής, με το κουκούτσι των συνειδησιακών του παρορμήσεων, και σύνηθες είναι και αλλοτριωτικό, φοβάμαι, τόσο για τον ίδιο όσο και για το αποτέλεσμα της γραφής του.
Η γραφή χρειάζεται, για μένα, απλώς όπως όλοι οι χαρακτήρες ενός δράματος: Είναι μια σύνθεση συμπεριφορών του βλέμματος, του αυτιού, της όσφρησης, των εικόνων τρόμου ή προσδοκίας που αναλογούν στη μοίρα μου και που πρέπει να ανεβούνε στη σκηνή, για να γίνουν αντιληπτοί.
Αν δεν παιχτεί το δράμα αυτό, είναι κάπως σαν να έχει κλειδωθεί από μόνο του το κοινό της ύπαρξής μου σε θέατρο ήδη σκοτεινό και σε ατελεύτητη αναμονή μπρος στη σκηνή του. Κάτι πρέπει να παιχτεί εδώ οπωσδήποτε!
Οι παραπληρωματικές λειτουργίες, η εξωφρενικά ιδιαίτερη απόλαυση της αγωνίας της γραφής, ας πούμε, ή η αποκάλυψη της ομορφιάς -όση επιτρέπουν τα όριά μου, όση μου εξασφαλίζουν οι εμμονές και οι αποκλίσεις μου- ασφαλώς και είναι ένα ιδιαίτερα ηδονικό κίνητρο επίσης. Από εκεί και ύστερα όλα είναι μια απίστευτη περιπέτεια, όπου τα πάντα μπορούν να εμπλακούν, από τον ναρκισσισμό ώς την πιο άδολη χαρά της συνύπαρξης, από τη διαφυγή ώς τη μιζέρια, από τα ολισθήματα της ματαιοδοξίας ώς τις πιο ειλικρινείς σιωπές. Και ο χρόνος ξέρει…
*Τελευταίο βιβλίο της Δήμητρας Χριστοδούλου είναι η ποιητική συλλογή «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης» (Μελάνι, 2014)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας