Προσομοιωτές θερινών διακοπών

Υπό σκιάν

Δώδεκα συγγραφείς γράφουν ένα πρωτότυπο καλοκαιρινό διήγημα. Διηγηματογράφοι και μυθιστοριογράφοι θέτουν στο κέντρο της μυθοπλασίας τους μια θερινή εμπειρία στο εδώ και τώρα. Εκ των πραγμάτων, η ιστορία τους καθορίζεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από τη ρευστή και δυσοίωνη πραγματικότητα (πανδημία, πόλεμος Ουκρανίας, παγκόσμια αστάθεια κτλ).

Δώδεκα ιστορίες που μας συντρόφευσαν όλο το καλοκαίρι, κουρδισμένες σε διαφορετική, όπως ήταν αναμενόμενο, τονικότητα: νοσταλγική, ειρωνική, δύσθυμη, πολιτική, ενδοσκοπική, ανατρεπτική, παρηγορητική.

Το Ανοιχτό Βιβλίο κι αυτό το καλοκαίρι, εκτός από αναγνωστική πυξίδα, σας προσφέρει και αναγνωστική απόλαυση – μια παράδοση που άρχισε από συστάσεως της «Εφ.Συν.», από συστάσεως αυτών των σελίδων.

Μετά τον Αλέξη Πανσέληνο, τον Ιάκωβο Ανυφαντάκη, τη Μαριαλένα Σεμιτέκολου, τον Γιώργο Κυριακόπουλο, την Παναγιώτα Δημοπούλου, την Ελιάνα Χουρμουζιάδου, τον Τάκη Καμπύλη, τον Θανάση Σταμούλη, τον Γιάννη Νικολούδη, τη Νάσια Διονυσίου και την Ελίζα Παναγιωτάτου, συνεχίζει και ολοκληρώνει τη φετινή σοδειά τού «Υπό σκιάν» η Μελίσσα Στοΐλη. Καλό φθινόπωρο, βιβλιοφιλικό κι όχι μόνο…

Παρέλαβε τα τελευταία κιβώτια παραφίνης και άλλων κηρωδών υλικών, υπέγραψε το δελτίο αποστολής και λίγο προτού κλείσει την πόρτα του κηροποιείου είδε την οδό Βάκχου να εξατμίζεται κάτω από τον ήλιο. Αρχές Ιουνίου και η ατμόσφαιρα ήταν θολή από τη ζέστη και την υγρασία. Ευτυχώς το οικογενειακό κηροποιείο, που πλέον είχε περάσει στα χέρια της, ήταν αρκούντως δροσερό.

Ελεγξε την παραλαβή και σημείωσε στο ημερολόγιο τις εργασίες της επομένης. Οι παραγγελίες που είχε να ετοιμάσει ήταν πολλές. Δόξα τω Θεώ, ο πόλεμος στην Ουκρανία δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα στις μετακινήσεις, κι αυτό είχε αυξήσει κατακόρυφα τη ζήτηση για τα «αρωματικά κεριά - προσομοιωτές διακοπών» που έφτιαχνε. Μια ευφυής ιδέα που έδινε την ευκαιρία του επιτόπιου παραθερισμού σε όσους δεν είχαν τα μέσα να ταξιδέψουν.

Τυχαία είχε ξεκινήσει αυτή τη φάμπρικα, σαν αστείο περισσότερο, την εποχή του μεγάλου εγκλεισμού, όταν το κηροποιείο έκανε παύση εργασιών. Τότε ήταν που ανάμεσα σε καλούπια, φιτίλια, ποτήρια ζέσεως και δοσομετρητές σκέφτηκε να φτιάξει κεριά που μύριζαν θυμάρι και λεβάντα. Κόλλησε πάνω τους ετικέτες που έγραφαν «Προσομοίωση Κυκλάδων λόγω απαγόρευσης κίνησης» και τα χάρισε σε φίλους και γνωστούς. Της ζήτησαν κι άλλα. Και μετά κι άλλα. Επί πληρωμή πλέον.

Προμηθεύτηκε τα βασικά αρωματικά έλαια και συνέχισε κάνοντας μίξεις και πειράματα. Σύντομα, ένα σύννεφο μαστίχας και αλμύρας, βουκαμβίλιας και πεύκου πλανιόταν πάνω από τον δρόμο με τα βουλκανιζατέρ, τα ανταλλακτικά αυτοκινήτων και τις αποθήκες υλικών συσκευασίας. Δεν άργησε να δημιουργήσει πιο σύνθετες ενώσεις. Τώρα τα κεριά καθώς καίγονταν σκόρπιζαν γύρω τους καπνό από φουγάρο βαποριού, αέρα καταστρώματος, κρύο καφέ και τσιγάρα, βρεγμένη άμμο και υπνόσακους. Εγιναν ανάρπαστα.

Οι κάθιδροι κάτοικοι της πόλης δίπλα σε κεριά-νησιά ανάσαιναν τα χαμένα λιμάνια τους γαντζωμένοι από τις σιδερένιες κουπαστές των μπαλκονιών. Οταν άναβε η «Υδρα», μύριζαν πυρωμένα βράχια, ασβέστη και φραγκόσυκα. Στη φλόγα της «Ικαρίας» καίγονταν το βαλσαμόχορτο και η αφρίζουσα θάλασσα. Πάνω από την καιόμενη «Σαντορίνη» οι εικονικοί παραθεριστές έπαιρναν ηδονικές εισπνοές ηφαιστείου. Αργά το βράδυ, αποκαμωμένοι και θαλασσοδαρμένοι, έμπαιναν μέσα να κοιμηθούν, με μια ανεξήγητη θλίψη. Την επομένη, επέστρεφαν στις προσομοιώσεις τους σαν υπνωτισμένοι, άρρωστοι από νοσταλγία.

Οι παραγγελίες για τα κεριά των διακοπών έρχονταν από παντού πλέον. Μόνο λίγο καιρό πριν, καθώς η πανδημία υποχωρούσε, εκείνη είχε ανησυχήσει για το μέλλον της επιχείρησης. Και τότε ευτυχώς ήρθε ο πόλεμος. Με την ευκαιρία αυτή είχε λανσάρει τα «Holiday kits» που περιελάμβαναν, εκτός από τα κεριά, και USB με ήχους από παφλασμό κυμάτων, καραμέλες με ανθό αλατιού και ένα λάδι αυτομαυρίσματος ώστε να επιτευχθεί μια συνολικότερη εμπειρία παραθερισμού.

Πρόσφατα, όμως, άρχισαν να ακούγονται και αρκετά παράπονα για μια αίσθηση μη πραγματικού, για μια κατάσταση ήρεμης απελπισίας στην οποία πολλοί έπεφταν μετά το λιώσιμο του κεριού. Το καταλάβαινε κι η ίδια πως κάτι της ξέφευγε και συνέχισε να πειραματίζεται νύχτα μέρα. Και μάλλον είχε εντοπίσει την έλλειψη. Κλείδωσε την εξώπορτα του εργαστηρίου, πήρε μια αλατισμένη καραμέλα από το βάζο, έβαλε στον υπολογιστή τον ήχο των κυμάτων και πήρε από το ράφι το τελευταίο κερί που είχε φτιάξει. Αν είχαν πάει όλα καλά, ίσως σήμερα να είχε καταφέρει να εμφυσήσει ψυχή ζώσα στις φλόγες.

Κάθισε σε μια πολυθρόνα, το άναψε και έκλεισε τα μάτια της. Η αλμυρή, δροσερή, ιωδιούχα μυρωδιά των φυκιών ήταν η πρώτη που αναγνώρισε. Ακολούθησε μια αμυδρή αίσθηση αντηλιακού και η ώριμη ηδύτητα του σύκου. Επειτα, ξερά αγκάθια και λίγο πιο μακριά, σαν απόηχος, αρμυρίκια. Και επιτέλους αυτό που έλειπε: η γλυκιά θέρμη του βρεγμένου σώματος που βγαίνει από τη θάλασσα, δέρμα που ζεσταίνεται στον ήλιο, εφίδρωση κορμιού, αλκοολούχες ανάσες δίπλα σε καλαμιές. Ενα λευκό πουκάμισο, κίτρινα χόρτα που θρυμματίζονται κάτω από βήματα, ανατρίχιασμα στην πλάτη. Συνεπαρμένη, άπλωσε το χέρι της για να αγγίξει την παλλόμενη σάρκα δίπλα της. Και μετά τίποτε. Ανοιξε τα μάτια της. Η πυκνή απουσία τη λίγωσε. Εσβησε το κερί και παρέμεινε στην πολυθρόνα ακίνητη, μετέωρη πάνω από μια σκοτεινή θάλασσα.