Χρυσός Οδηγός

Δώδεκα συγγραφείς γράφουν ένα πρωτότυπο καλοκαιρινό διήγημα. Διηγηματογράφοι και μυθιστοριογράφοι θέτουν στο κέντρο της μυθοπλασίας τους μια θερινή εμπειρία στο εδώ και τώρα. Εκ των πραγμάτων, η ιστορία τους καθορίζεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από τη ρευστή και δυσοίωνη πραγματικότητα (πανδημία, πόλεμος Ουκρανίας, παγκόσμια αστάθεια κτλ.).

Δώδεκα ιστορίες, που θα μας συντροφεύσουν ώς τον Σεπτέμβριο, κουρδισμένες σε διαφορετική, όπως ήταν αναμενόμενο, τονικότητα: νοσταλγική, ειρωνική, δύσθυμη, πολιτική, ενδοσκοπική, ανατρεπτική, παρηγορητική.

Το Ανοιχτό Βιβλίο, κι αυτό το καλοκαίρι, εκτός από αναγνωστική πυξίδα σάς προσφέρει και αναγνωστική απόλαυση - μια παράδοση που άρχισε από συστάσεως της «Εφ.Συν.», από συστάσεως αυτών των σελίδων.

Μετά τον Αλέξη Πανσέληνο, τον Ιάκωβο Ανυφαντάκη, τη Μαριαλένα Σεμιτέκολου, τον Γιώργο Κυριακόπουλο, την Παναγιώτα Δημοπούλου, την Ελιάνα Χουρμουζιάδου, τον Τάκη Καμπύλη, τον Θανάση Σταμούλη, τον Γιάννη Νικολούδη και τη Νάσια Διονυσίου, συνεχίζει η Ελίζα Παναγιωτάτου.

Ερχομαι στη δουλειά, κάθομαι και αμέσως πέφτει η πρώτη γραμμή. Ενας τύπος μού ζητάει το τηλέφωνο του Κουφοντίνα. Καλά ξεκινήσαμε. Δεν κάνει πλάκα, το εννοεί. Θέλει, λέει, να του πει κάτι. Είναι, λέει, πολύ σημαντικό. Του λέω ότι δεν βρίσκω κανέναν καταχωρημένο αριθμό στο όνομα αυτό. Επιμένει. Αφού δεν με ρωτήσατε καν το μικρό του. Κανένας Κουφοντίνας δεν έχει καταχωρημένο αριθμό; Ωραία, ποιο είναι το μικρό του; Δημήτρης Κουφοντίνας. Μισό λεπτό να κοιτάξω ξανά. Και μετά από λίγο, λυπάμαι, δεν υπάρχει καταχωρημένος αριθμός στο όνομα αυτό, θα θέλατε κάποια άλλη πληροφορία; Ναι, το τηλέφωνο του Κουφοντίνα. Ευχαριστούμε που καλέσατε το 11888, καλή σας μέρα, και του το κλείνω. Αμέσως πέφτει η επόμενη γραμμή.

Εξω σαράντα βαθμοί και σε ένα σπίτι ένας τύπος αποφασίζει να πάρει τον Κουφοντίνα να του πει κάτι. Επρεπε να τον ρωτήσω τι ήθελε να του πει, να πιάναμε λίγο την κουβέντα. Αλλά δεν επιτρέπεται. Δεν είμαστε γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, μας το ξεκαθαρίζουν αυτό. Στα διαλείμματα λέμε ιστορίες για διάφορους που παίρνουν τηλέφωνο, τους κοροϊδεύουμε και γελάμε. Αλλος λέει τον πόνο του, άλλος βρίζει τους συγγενείς του, άλλος την παίζει και περιμένει ανταπόκριση. Τι φοράς; Τίποτα μωρό μου, εδώ καθόμαστε όλοι γυμνοί και απαντάμε στα τηλέφωνα.

Θυμάμαι μια γριά που έπαιρνε και ζητούσε το τηλέφωνο του Γιάγκου Δράκου. Ηθελε, λέει, να τον προειδοποιήσει γιατί η Σάντρα θα σκότωνε τη Βίρνα. Η «Λάμψη» είχε σταματήσει πάνω από δέκα χρόνια και η Σάντρα ήταν ακόμα η κακιά της ιστορίας. Ετσι είναι όμως, μια φορά δεύτερη, για πάντα αντροχωρίστρα. Μόνο η Δήμητρα Λιάνη κατάφερε να το αλλάξει αυτό. Αλλες εποχές όμως. Αν κατηγορώ για κάτι το ΠΑΣΟΚ, είναι που δεν κράτησε παραπάνω. Επιλογές, ευημερία και διασκέδαση για όλους, μπουζούκια, Γιαννόπουλος και νεύμα στη σκάλα του αεροπλάνου, και τώρα απολύσεις, ανεργία, 11888, μειωμένο ωράριο και ευέλικτη εργασία. Ηταν ή αυτό ή ντελίβερι. Δεν πήγα ντελίβερι γιατί δεν έχω μηχανάκι.

Οταν σχολάω, αναρωτιέμαι αν ζει ο Γιάγκος Δράκος και πόσες φορές θα τον έχουν μπερδέψει στον δρόμο. Εγώ το έπαθα πριν από λίγες μέρες. Ηταν βράδυ, περπατούσα στην Τοσίτσα και είδα έναν τύπο που το ήξερα ότι ήταν μαλάκας. Εσφιξα τις γροθιές μου και πήγα προς το μέρος του. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε, όλα καλά φίλε; Εσύ δεν είσαι ο μαλάκας που, και δεν θυμόμουν παρακάτω. Εγώ τον έπαιζα τον μαλάκα, ναι, μου λέει και τότε καταλαβαίνω ότι είναι ηθοποιός. Τον γκούγκλαρα στο σπίτι, ήταν ο Οικονομίδης. Φτηνά τη γλίτωσε, θα τις είχε φάει και πρέπει να είναι εντάξει τύπος.

Και η Σάντρα ήταν εντάξει, πιστεύω. Αυτή που είχε πρόβλημα ήταν η Βίρνα που τα είχε με τον γιο του άντρα της. Ο οποίος αποδείχτηκε πιο μαλάκας απ’ όλους, αλλά αυτό στην αληθινή ζωή. Αυτόν έπρεπε να πετύχω στην Τοσίτσα. Αλλά αυτός δεν έρχεται προς τα δω. Και με τη Βουγιουκλάκη τα είχε αυτός, αν θυμάμαι καλά.

Και μιας και λέμε για Βουγιουκλάκη, η αδερφή μου θέλει, λέει, να βγάλει το μωρό Αλίκη, από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Αλίκη, όμως, είναι μία. Νιάου, νιάου, βρε γατούλα. Της στέλνω μήνυμα, Σάντρα να το βγάλετε. Και σκέφτομαι ότι δεν θυμάμαι διάφορες λεπτομέρειες, όπως ας πούμε πώς έλεγαν τον άντρα της Σάντρας και αν τελικά η Σελήνη πήγε άσυλο, θυμάμαι, όμως, πώς ήταν τα μεσημέρια στο σπίτι της γιαγιάς, με κλειστά παντζούρια, καλοκαίρι, έξω ζέστη, μέσα δροσιά, φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκάλι, ανοιχτή τηλεόραση, «Τόλμη και Γοητεία», αστυνόμος Θεοχάρης και, τέλος, «Λάμψη» ακριβώς πριν από τις ειδήσεις.

Στρίβω στην Μπενάκη και σκέφτομαι πως δεν πειράζει που απολύθηκα και γύρισα στη μάνα μου γιατί τουλάχιστον έχει ερκοντίσιον και έξω η ζέστη είναι αφόρητη. Ομως άμα βγάλω αρκετά λεφτά και φύγω ξανά, θα βρω να νοικιάσω ένα σπίτι που να έχει τέτοιου τύπου παλιά παντζούρια, να τα κλείνω τα μεσημέρια, να μπαίνει το φως από τις γρίλιες, κι ενώ εγώ θα κάθομαι στον καναπέ και θα βλέπω τηλεόραση, έξω θα καταρρέουν τα κολονάκια του Αβραμόπουλου, θα λιώνει ο μεγάλος περίπατος του Μπακογιάννη, θα εξαϋλώνονται οι μπάτσοι του Χρυσοχοΐδη, και ενώ ένας σπάνιος ιός θα εξαφανίζει τις Αλίκες όλου του κόσμου, εγώ μέσα θα στύβω αμέριμνος φρέσκους χυμούς πορτοκάλι.