Αδειες πόλεις του Αυγούστου, ζεστός αέρας. Ολη η απουσία εκκρεμεί με την άρση της να κολυμπάει μέσα της, το τέλος του σώματός της μέσα στο σώμα της. Ερημιά του καλοκαιριού, ερημιά του Αυγούστου.
Εδώ φύεται η σιωπή, οι πυρκαγιές, οι διαρρήκτες. Η πόλη αυτή συνομιλεί μόνη της δυνατά σαν άνθρωπος αφημένος μόνος που παραμιλά στους δρόμους τα ξημερώματα.
Ηχοι από ξεχασμένες τέντες, κεραίες και ελάχιστα αστικά κλαδιά.
Κουβέντες ανθρώπων που παραθερίζουν κάπου μακριά και αυτές αφέθηκαν αδέσποτες για το καλοκαίρι, λέξεις ορφανές που δεν συνάντησαν στόματα να τρυπώσουν και έτσι χωρίς ήχο εντυπώθηκαν στους τοίχους σαν ακατανόητα γκραφίτι.
Συνομιλίες του τίποτα με το τίποτα, ώστε να επαληθεύσουν το τίποτα και να το προσφέρουν ολόκληρο στο τίποτα.
Ερημιά αστική, δρόμοι χωρίς και λεωφόροι χωρίς και πλατείες χωρίς. Σπίτια κλειστά.
Ο χώρος πλησιάζει τον χρόνο στην ακινησία. Η ζέστη να αποξηραίνει τον λόγο, οι λέξεις κοχλάζουν ανέρχονται εξατμισμένες προς τη σιωπή.
Μέσα στους άδειους δρόμους η ερημιά τρέχει καταπάνω μας σαν παράδοξο σιωπηλό σαρκοβόρο, «Μέσ᾿ στην ορμή τής ερημιάς γινόμαστε διάφανοι» που γράφει και ο Καρούζος.
Και είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα όταν ξεμένεις. Καταλαβαίνεις το πόσο πολύ αυτή η πόλη μισεί τη σιωπή.
Σαν να θέλει να ξεφύγει από τις σκέψεις της, σαν να αντιπαθεί τόσο τον εαυτό της που να τον αποφεύγει.
Σαν εκείνες τις καφετέριες που έβλεπες μικρότερος στη Φωκίωνος, με τη μουσική τόσο δυνατά που δεν επέτρεπε στους θαμώνες να μιλήσουν.
Αλλά ύστερα καταλάβαινες πως όλο αυτό ίσως να είναι μια ανακούφιση γιατί έμοιαζαν σχεδόν όλοι, σαν να μην έχουν κάτι να πουν, μόνο κάθε τόσο ρίσκαραν έναν μορφασμό, κατάφαση σε μια άτυπη συμφωνία.
Και μέσα στην ερημιά σκέφτεσαι κατά πόσο όλοι αυτοί οι τετριμμένοι καθημερινοί διάλογοι, όλη αυτή η πρόχειρη πλαστική μουσική, οι ανοιχτές τηλεοράσεις, λέξεις που ανταλλάσσονται σε βιαστικές τυχαίες συναντήσεις δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μια συνωμοσία κατά της σιωπής, μια συμφωνία ενάντια στις στιγμές που καλούμαστε να αναμετρηθούμε με τη δική μας φωνή και τις δικές μας σκέψεις.
Ο θόρυβος γίνεται ένα μόνιμο καταφύγιο μακριά από τον εαυτό, μια ιδανική κρυψώνα απέναντι στις ερωτήσεις που θα μας θέταμε.
Ετσι, μέσα στην ερημιά, η πόλη ολόκληρη μοιάζει αναγκασμένη να ακούσει τον εαυτό της. Να πει όσα απέφευγε ολόκληρη τη χρονιά, να κατοικίσει τα σημεία που εμμονικά απέφευγε, τις απαντήσεις που παρίστανε πως αγνοούσε.
Και συ αν ξέμεινες και συ στην ερημιά, γίνεσαι η άλλη φωνή της πόλης. Οχι αυτή που υπάρχει στη βιασύνη και τη ρουτίνα, αλλά μια φωνή που καταφέρνει να βλέπει μέσα στην κυριολεξία της φωνής, όσο άβολη και αν είναι κάποιες φορές.
Μέσα στην ερημιά συνομιλείς με όλες τις ερημιές που συνάντησες. Τα άδεια κτήρια, τις απόμερες παραλίες, τους εκτός λόφους.
Ολη αυτή τη βουβή ομιλία του ουρανού και της σιωπής και του χρόνου, όταν οι λέξεις δεν σημαίνουν και κανείς δεν κατοικεί τα σπίτια, τους δρόμους, τα δευτερόλεπτα.
Ολη αυτή τη βουβή ομιλία της ερημιάς που κάνει τον άνθρωπο μονάδα και πλήθος ταυτόχρονα. Και τον κάνει να δει τον εαυτό του σαν τόπο έρημο και πολυπληθή ταυτόχρονα, να συνομιλήσει και να πει και να σιωπήσει.
Πράγματα δικά του, πράγματα, λόγια που τον συντελούν και τον ορίζουν, λόγια που θα είναι από δω και πέρα αυτός.
Λόγια που μπορούν να ειπωθούν μοναχά στην ερημιά.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας