Πρωινό μέθης

Είναι κάποια πρωινά που δεν μπορείς να σηκωθείς. Είναι μια άρση βαρών, καθημερινών, τετριμμένων που σε εξαντλεί.

Η ζωή περιορισμένη σε όλη της την τυπικότητα, σκορπισμένη σε άχαρες υποχρεώσεις, σταφιδιασμένη από τις παράλογες συνταγές του μικρόκοσμου. Και αν η μέρα ξεκινά, τα παπλώματα είναι φτιαγμένα από λαμαρίνα.

Σου πιέζουν το στήθος, σε ακινητοποιούν με τις πιο απαλές λαβές, πιέζουν την ανάσα σου με τους αγκώνες στο πάτωμα. Μα εσύ θα σηκωθείς. Οπως κάθε μέρα θα σηκωθείς. Παρ’ όλα τα ερείπια που στοιβάζονται πάνω σου. Θα ξεπροβάλεις θριαμβευτής από τα χαλάσματα του ρημαγμένου σου ύπνου. Θριαμβευτής και εξαντλημένος. Και θα ανοίξεις τα παράθυρα.

Τα κορναρίσματα από τον δρόμο, ο πρωινός εκνευρισμός του πλήθους, η ενσωματωμένη βιασύνη στις πρωινές σιλουέτες. Είναι ένας τρόπος να μοιράζεσαι την πιο στοιχειώδη απόγνωση. Πώς συρρικνώθηκε έτσι άχαρα το θαύμα της αναπνοής; Τα παιδιά στο απέναντι σχολείο τρέχουν να μπουν στο προαύλιο.

Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών, θα τελειώσει από αυτά.

Είναι κάποια πρωινά όπου η στάθμη του ύπνου δεν κατεβαίνει. Τα μάτια ανοίγουν σαν μέσα σε μισογεμάτες γυάλες, μία πάνω και μία κάτω από τη στάθμη του νερού, κινούνται ακατάστατα σαν ανάκατα χρυσόψαρα. Δεν μπορείς να εστιάσεις, δεν μπορείς σχεδόν να αντιληφθείς.

Τις αποστάσεις, την προοπτική, τη σημασία των σχημάτων. Είναι που η άλλη μισή όραση είναι ξεχασμένη στο όνειρο. Και εκεί κοιτά όσα ποθεί και όσα αποφεύγει. Η εδώ μισή, η νόμιμη, είναι εστιασμένη φυσικά στο τετριμμένο, στην πρακτική όψη των πραγμάτων, τις ελάχιστες συναλλαγές και αλληλεπιδράσεις. Είναι το σημείο εκείνο όταν τα δύο μισά ενωθούν και τότε η ολόκληρη όραση σου αποκαλύπτει τη ζωή στις πραγματικές τις διαστάσεις. Την απόσταση της καθημερινότητας από το όνειρο, μαζί και από τον εφιάλτη. Τότε τα μάτια ανοίγουν ολόκληρα. Και είναι και πάλι ολόκληρη η μέρα.

Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε, μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως από αυτή την αιωνιότητα,

Είναι κάποια πρωινά που τίποτα δεν βαδίζει σωστά. Ολες οι διορίες καταπατημένες, όλες οι λειτουργίες στομωμένες, η κάθε ανάγκη σε έλλειψη. Είναι ο έκπτωτος κοινωνικός δεσμός μας. Μια υπόσχεση που καταπατήθηκε από τα πάνω και τώρα μεταφράζεται σε εξάντληση, απόγνωση. Και σταδιακά οργή. Που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει.

αυτό τελείωσε με ένα σκόρπισμα αρωμάτων.

Είναι κάποια πρωινά που το μόνο που έχεις ανάγκη είναι λίγη αξιοπρέπεια. Η περιφρούρηση της υπόστασής σου και του όρθιου σχήματος των γύρω σου. Τι είναι αυτό που μας λυγίζει; Τι είναι αυτός ο καιρός που αποξηραίνει τις εκτάσεις μας;

Πώς στέκεις όρθιος σε αυτή τη χαλασμένη χώρα, σε αυτή την ξεχαρβαλωμένη ώρα, τη ρημαγμένη από την έξαλλη λαιμαργία μιας χούφτας αναιμικών θριαμβευτών; Και τι χρειάζεται για να αντιληφθείς αυτό που σου αντιστοιχεί και να το διεκδικήσεις; Ενώ η μέρα, η κάθε μέρα βαθαίνει και συ στον πάτο του πηγαδιού βυθίζεσαι όλο και χαμηλότερα, βλέποντας όλο και λιγότερο φως. Και το μόνο που ζητάς είναι ένα τέλος. Πότε και πώς θα τελειώσει όλο αυτό;

Να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.

*Ο τίτλος του άρθρου καθώς και οι ενδιάμεσοι στίχοι είναι από το ομώνυμο ποίημα του Αρθούρου Ρεμπό.