Grunge

Καθένας ψάχνει το καταφύγιο που του αντιστοιχεί. Μέσα στην εξάντληση και την οργή των τελευταίων μηνών, το Εγώ έγκλειστο μένει σε απόσταση από τον εαυτό του. Βιώνουμε όλοι μια παράδοξη αντιστροφή: ενώ φαινομενικά έχουμε περισσότερο χρόνο, ο χρόνος μας γίνεται λιγότερος.

Ενώ φαινομενικά είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, αυτά μοιάζουν όλο και λιγότερο με δικά μας σπίτια. Και ενώ περνούμε όλο και περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μας, αυτός μοιάζει πιο απόμακρος από ποτέ.

Βρισκόμουν μέσα σε μια από αυτές τις ώρες, αυτή την ώρα που όλοι ξέρουμε, όταν έχεις να κάνεις 53 δουλειές ταυτόχρονα και 30 deadline να σε κυνηγούν και συ μουδιασμένος λες: «εντάξει υπάρχει χρόνος για να ακούσω ένα τραγούδι».

Και φυσικά το ένα τραγούδι θα γίνει δεύτερο τραγούδι και φυσικά ο χρόνος θα περάσει, αλλά οι υποχρεώσεις θα σταματήσουν να σε πιέζουν. Γιατί είναι τα τραγούδια παλιά και είχες χρόνια να τα ακούσεις. Και τώρα δεν σταματάς, δεν βρίσκεις κανέναν λόγο να σταματήσεις, γιατί πια το χάσιμο του χρόνου έπαψε να είναι χάσιμο.

Γίνεται χρόνος σκέτος. Χρόνος μια άλλης ηλικίας και χρόνος του παρόντος σου, άλματα στο χρονικό κενό. Kαι όσο το σώμα βρίσκεται στον αέρα αλλάζει όψη. Τη μία είναι πατέρας 36 ετών μέσα στην καραντίνα, την άλλη γιος στα 16 να ακούει μουσική με τα ακουστικά στο δωμάτιό του. Το ίδιο τραγούδι και στις δυο περιπτώσεις. Ενα τραγούδι για δυο ηλικίες.

Ακούω τις μπάντες του Σιάτλ. Αυτές που άκουγα με κανά-δυο φίλους από τα 16 μέχρι τα 18 και ύστερα από τα 18 στα 22 και ύστερα πάλι... Pearl Jam, Nirvana, Screaming Trees, Alice in Chains, Mad Season.

Και σιγά σιγά ανακαλύπτω πως αρχίζω να τις ακούω με τον ίδιο τρόπο που τις ακούγαμε και τότε. Ως μια πράξη αφοσίωσης. Οχι μια πράξη παράλληλη με άλλες αλλά ως μια πράξη αυτοτελή. Σαν να εξαρτιόταν από την ακρόαση αυτή το ίδιο μας το είναι. Η έκφρασή του, η ταυτότητά του, οι όροι με τους οποίους έκανε σχέσεις και φιλίες και αποκωδικοποιούσε το μέλλον.

Γιατί το Grunge ήταν μουσική της οργής και της μοναξιάς, της εφηβικής μελαγχολίας και του μεταιχμιακού θυμού. Μουσική που ξεκίνησε από παρίες, από παιδιά διαλυμένων οικογενειών που παράτησαν το σχολείο, μπλέξαν στην πρέζα αλλά δεν αρνήθηκαν την ομορφιά. Από εφήβους που χρησιμοποίησαν τη μουσική ως απεξάρτηση από τον κυνισμό των 90s και από το κυρίαρχο καταναλωτικό και καταναλωμένο αφήγημα.

Από τύπους και τύπισσες που μίλησαν για μια μοναξιά αυτοτελή, με σκισμένα τζιν, στίχους στα σπιράλ και πολύ ηλεκτρισμό. Ενα περιθώριο περήφανο για τον εαυτό του, που δεν διεκδίκησε την παρέα των εκκολαπτόμενων γιάπηδων, των δαπιτών του πλανήτη. Ανθρώπους που έζησαν γρήγορα και κάηκαν ακόμα γρηγορότερα φτιάχνοντας μια δημιουργική παρένθεση που ακόμα φωτίζει.

Αυτή ήταν η δική μας εφηβεία. Οι ακροάσεις που ήταν μαζί ενατένιση, μουσική και εικόνα. Εδώ γράψαμε τους πρώτους στίχους, εδώ οικοδομήσαμε τις πρώτες φιλίες και τις πρώτες απόψεις. Ολα αυτά τα κουβαλάμε. Και ένα ρεφρέν είναι ικανό να τα ξαναξυπνήσει.

Αλλά τελικά δεν είναι μόνο η ανάμνηση. Ο εγκλεισμός μας τα χρόνια της καραντίνας έχει κάτι από υποχρεωτική εφηβεία. Από τις ατελείωτες αυτές ώρες ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο. Οι μηδενικές μας έξοδοι, οι φίλοι που μένουν μακριά, η έλλειψη κινηματογράφου, θεάτρου και συναυλιών θυμίζουν την καταπίεση της τρίτης λυκείου.

Η αναμονή μας για αυτόν τον χρόνο που θα έρθει όταν επιτέλους όλα αυτά τελειώσουν θυμίζει την αναμονή μας για το τελευταίο σχολικό καλοκαίρι, για τη ζωή μετά το σχολείο, για τον κόσμο που απλώνεται μεγάλος και ανεξερεύνητος προς κάθε κατεύθυνση. Μικραίνουμε. Εγκλειστοι διαρκώς μικραίνουμε ενώ ταυτόχρονα γερνούμε. Περιμένοντας τον παραλογισμό να τελειώσει. Μέχρι τότε, είναι η ίδια βραχνή φωνή που περνά από τα ηχεία μας προς όλες τις ζωντανές μας ηλικίες:

I'm worse at what I do best

And for this gift I feel blessed

Our little group has always been

And always will until the end