Το τηλεοπτικό τουρλού της νοσταλγίας

Τα όνειρά μου κόλαση, γαμώ την τηλεόραση

Σύνθημα σε τοίχο και αφορμή για να γραφτεί το παρακάτω άρθρο

Καλοκαίρι σημαίνει διακοπή. Και μαζί καλοκαίρι σημαίνει επανάληψη. Ειδικά όταν πρόκειται για τον ξεχασμένο τόπο της τηλεόρασης. Ανοιχτή στις μεταειδησεογραφικές ώρες. Αυτό το τίποτα του άδειου χρόνου που δεν τον γεμίζει αλλά τον σκεπάζει ώστε να περπατήσεις ανώδυνα από πάνω του. Κάπου στο βάθος να παίζει σαν θερινό τζάκι με εξαντλημένες φλόγες, συνοδεύοντας την κούραση των στιγμών, τις μηχανικές κινήσεις, τη σιωπή ανάμεσά μας.

Ειδικά φέτος, ως αποτέλεσμα της κρίσης των καναλιών, λίγες είναι οι νέες σειρές, ενώ οι επαναλήψεις αποτελούν μάλλον κανόνα. Σε όλη αυτή τη συνθήκη πρωταγωνιστεί το Mega, το οποίο προβάλλει αποκλειστικά επαναλήψεις.

Ισως το φαινόμενο αυτό να μοιάζει αδιάφορο. Η τηλεόραση ξεθώριασε εδώ και καιρό, ο καθημερινός της πολλαπλός ρόλος εξασθένισε και οποιαδήποτε κοινό με ελάχιστες απαιτήσεις στράφηκε μαζικά στις ξένες σειρές, το διαδίκτυο κτλ. Η τηλεόραση σήμερα αποτελεί κατά κύριο λόγο συντροφιά των γηραιότερων, μια φωνή που παραμιλά κάπου στο βάθος ξορκίζοντας ενδεχόμενες μοναξιές, ένα μέσο γερασμένο που δεν παράγει απολύτως τίποτα και αυτό το τίποτα που παράγει ελάχιστη σημασία έχει.

Και όμως αυτή η αποσπασματική επανάληψη που σε παραπέμπει σε σειρές τις οποίες μπορεί να είδες σε παλαιότερες ηλικίες, σειρές που κάποτε υπήρχαν ως μαζική θέαση και συζήτηση και τώρα πωλούνται μεταχειρισμένες σε άγνωστες ώρες με τυχαίους αποδέκτες έχει κάποιο ενδιαφέρον.

Γιατί η ιδιωτική τηλεόραση δεν υπήρξε απλώς παιδί μιας δεκαετίας αλλά και ένας από τους σημαντικότερους διαμορφωτές της. Οχι μόνο από την εμπλοκή της στη διαμόρφωση της πολιτικής σφαίρας αλλά ταυτόχρονα στο πώς κατάφερε να σφυρηλατήσει μια μαζική θέαση των πραγμάτων.

Σήμερα που όσοι ξέρουν να χειριστούν το ποντίκι του υπολογιστή τους έρχονται σε επαφή με έναν ωκεανό ξένων τηλεοπτικών παραδειγμάτων από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Σκανδιναβία και οπουδήποτε αλλού, η θέαση των σειρών αυτών σε κάνει να νιώθεις πολύ άβολα. Σε κάθε αστοχία βλέπεις την ευκαιρία του μέσου που χαραμίστηκε πρόχειρα.

Και εννοώ το σύνολο σχεδόν των εκφάνσεων. Από τη σκηνοθεσία και τον ρυθμό μέχρι τους διαλόγους και την -συχνά ανύπαρκτη- βασική ιστορία τους. Με τον ίδιο τρόπο που συνέβη και στα σκυλαδοπόπ τραγούδια της δεκαετίας (και μέχρι και σήμερα) τα σίριαλ ήταν μονοθεματικά, πάντοτε γύρω από τον έρωτα και τις παραλλαγές του με μια γενναία δόση καψούρας, μίρλας και σεξοκωμωδίας.

Παραλλαγές δηλαδή στο ίδιο ανάθεμα. Σχεδόν πάντα χωρίς ίχνος προβληματισμού, στοιχειωδών κανόνων δραματουργίας ή κωμικού χρόνου.

related-articles]