Πρόσφατα μια ξένη δημοσιογράφος που, συνομιλώντας με τον Γιώργο Λάνθιμο στο πλαίσιο μιας συνέντευξης, είχε ξεκαθαρίσει εξαρχής πόσο της είχε αρέσει η ταινία του, θέλησε και να τον «προβοκάρει» λίγο, μάλλον. Και γι’ αυτό του επεσήμανε πως στη μέση της προβολής του «Poor Things» που είχε παρακολουθήσει η ίδια, δύο άνθρωποι από το κοινό σηκώθηκαν κι έφυγαν επιδεικτικά από την αίθουσα. Εκείνος πάλι δεν τσίμπησε. «Μόνο δύο; Μα αυτό είναι τέλειο», απάντησε.
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να εκλάβει αυτό το περιστατικό που διαβάσαμε αυτές τις ημέρες ως ένδειξη χιούμορ εκ μέρους του σκηνοθέτη. Ή κι ενός βαθμού υπεροψίας. Πιο λογικό ωστόσο φαίνεται η αντίδραση αυτή, που διαπνέεται αναμφισβήτητα κι από χιούμορ, να είναι μία ειλικρινής επίγνωση της πορείας του στο σινεμά. Ο Γιώργος Λάνθιμος προφανώς αναγνωρίζει πως από την «Κινέττα» (2005) και, ίσως περισσότερο ακόμα, από τον πιο δημοφιλή «Κυνόδοντα» (2009) και μετά, το σινεμά του, καταχωρισμένο άλλωστε στο Weird Wave, δεν είναι προορισμένο για ν’ αρέσει στους πάντες. Ιδιοσυγκρασιακό και αλλόκοτο, συχνά προκλητικό, αλλά ποτέ χωρίς λόγο, ψυχαναλυτικό, με κρυπτικά στοιχεία που μπορούν να διαβαστούν με χίλιους τρόπους, είναι αυτό το είδος της τέχνης που ή το αγαπάς φανατικά (εξ ου και το «τρολάρισμα» της υπέροχης διαδικτυακής ομάδας «Λάνθιμος Χούλιγκανς») ή το απεχθάνεσαι θανάσιμα ή το βαριέσαι απόλυτα.
Πάντως κατά κανόνα είναι αδύνατον να σ’ αφήσει με μέτρια αισθήματα, αμέτοχο ή αδιάφορο. Ακόμα και όσοι π.χ. δήλωσαν ότι βαρέθηκαν το «Poor Things» ή ότι τους ήταν αδιάφορο, μπήκαν στον κόπο να αναλύσουν την αποστροφή τους. Κι ακόμα... καλύτερα, υπήρξαν κι όσοι δεν είδαν καν την ταινία, αλλά θεώρησαν υποχρέωσή τους να γράψουν γιατί. Να και το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν κι όσοι θα φύγουν από την αίθουσα βαρυγκομώντας ή βρίζοντας μέσα από τα δόντια τους. Δεν θα μείνουν αδιάφοροι, χλιαροί. Θα εμπλακούν σε έναν, παθιασμένο απ’ ό,τι παρατηρούμε, διάλογο. Και... μπίνγκο! Αυτό είναι συνήθως ίδιον της ενδιαφέρουσας τέχνης που κοιτάει μπροστά: ότι προκαλεί έντονο διάλογο. Ενας καλλιτέχνης δικαιούται βέβαια να ονειρεύεται μια θετική ομοφωνία. Αλλά, πάλι, μια γόνιμη καλλιτεχνική διαφωνία ήταν ανέκαθεν πιο ενδιαφέρουσα. Κι αυτό είναι επίσης κάτι στο οποίο ο Λάνθιμος «σκίζει».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας