Η Κένγκα είναι ακόμη ένας γλάρος. Οχι όμως από αυτούς που πετάνε στους σκουπιδότοπους ή ελεύθεροι στη φύση τους, στέκονται στους βράχους δίπλα στη θάλασσα και τους βγάζουν φωτογραφία οι τουρίστες (και οι ντόπιοι) που μολύνουν τη θάλασσα και τον βράχο. Είναι από τους άλλους που λέμε «άτυχους». Που όμως δεν θα ‘πρεπε να λέμε αυτούς «άτυχους», αλλά εμάς, τους ανθρώπους, που είμαστε στουρναραίοι με περικεφαλαία και το μόνο που κάνουμε είναι να καταναλώνουμε ασύστολα αγαθά, ψευδαισθήσεις και πτώματα.
Η Κένγκα γέμισε πετρέλαιο. Ενα πετρελαιοφόρο είχε «ατύχημα» και η θάλασσα έγινε μαύρη και λιπαρή. Το ίδιο και ο γλάρος της ιστορίας μας. Που δεν είναι ακριβώς δικιά μας, αλλά του Λουίς Σεπούλβεδα. Του σπουδαίου Χιλιανού αγωνιστή (μέλος της προσωπικής φρουράς του Σ. Αλιέντε) και διεθνούς φήμης συγγραφέα, του οποίου ακόμα κλαίμε τον αδιανόητο θάνατο από κορονοϊό (γλίτωσε από τον Πινοσέτ για να πάει από κορονοϊό πανάθεμα το γάλα το ληγμένο μου!). Ο Σεπούλβεδα δημιούργησε την Κένγκα. Την έφτιαξε και την πέθανε, καθώς ν’ ανασάνει το κορμί της γεμάτο πετρέλαιο δεν μπορούσε. Μα λίγο πριν πεθάνει σ’ έναν γάτο την έβαλε τ’ αυγό της να εμπιστευτεί. Εναν γάτο μαύρο, πελώριο και χοντρό, που ο Λουίς τον ονόμασε «Ζορμπά»! Και του ζητάει να μεγαλώσει τον μικρό γλάρο μόλις βγει από τ’ αυγό του και να τον μάθει να πετάει. Και τι ιδέα να έχει ένας χοντρός, πελώριος, μαύρος γάτος από το πώς βγαίνουν οι γλάροι απ’ τ’ αυγό τους και πού να ξέρει πώς πετάνε, για να τους το μάθει κιόλας; Κι όμως αποδέχεται την ευθύνη...
Η Ελλα είναι μια γατούλα, όχι πελώρια, όχι χοντρή, μα μαύρη. Περίπου δύο ετών. Παραμονές Δεκαπενταύγουστου τη βρήκα έξω από το σπίτι μου στην Αθήνα να σέρνει το μισό σώμα της. Κάποιος τη χτύπησε στη σπονδυλική της στήλη και την παράτησε. Ελάχιστοι είχαν ξεμείνει στη γειτονιά παραμονές Δεκαπενταύγουστου κι όμως.. Κάποιος βρέθηκε και τη χτύπησε και την παράτησε, γιατί μάλλον θα βιαζόταν να πάει εκκλησία και μετά για φαΐ και γλέντι... Εχω ήδη πέντε γάτες, ένα μπουκάλι που λέει «I was normal three cats ago», ένα σκυλί που πέθανε και καμιά τους δεν το ήθελε για παρέα (κι ας τις παρακαλούσε) και μία κτηνίατρο που έλειπε διακοπές... Εχω, δε, μεγαλώσει πάνω από 70 ζώα, κυρίως οικόσιτα αλλά και μη. Αλλά τέτοια θέρμη για ζωή δεν είχα ξαναδεί. Δεν είναι εύκολη η περίπτωσή της, αλλά τη βρήκα. Εγώ. Που ξέρω. Και που να την παρατήσω στην άσφαλτο μες στην καρκαΐλα, με το μισό της κορμί να σέρνεται, δεν υπήρχε περίπτωση καμία.
Τη λένε Ελλα. Από την Ελλα Φιτζέρλαντ, τη μαύρη ιέρεια της τζαζ. Που ήταν και αυτή χαρούμενη, με τεράστια θέληση για ζωή, δίχως την υποδόρια θλίψη της Μπίλι Χολιντέι και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις της Ετα Τζέιμς. Ετσι αποφασίστηκε: Ελλα.
Ο Λουίς Σεπούλβεδα, μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ το 1973 και τον θάνατο του Αλιέντε, φυλακίστηκε, βασανίστηκε, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 28 ετών. Μετά από περίπου τρία χρόνια εγκλεισμού αποφυλακίστηκε με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και εξορίστηκε από τη Χιλή. Εζησε στο Εκουαδόρ, το Περού και την Κολομβία γράφοντας ποιήματα, διηγήματα και ανεβάζοντας θεατρικά. Στον Αμαζόνιο έμεινε για έξι μήνες μαζί με τους γηγενείς Σουάρ, μήνες που του άλλαξαν τη ζωή για ακόμα μία φορά. Αμέσως μετά έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα «Ενας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (1989).
Στο «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» η Κένγκα μπορεί να μην καταφέρνει να ζήσει, μα ο Ζορμπάς καταφέρνει να μάθει στην κόρη της να πετάει. Γνήσιος αριστερός ο Σεπούλβεδα, έχοντας γνωρίσει τι πραγματικά σημαίνει «επαφή με τη φύση», πάντοτε έθιγε το ζήτημα της δισυπόστατης φύσης του ανθρώπου: από τη μια να είναι πραγματικά προστάτης της φύσης (άρα και άνθρωπος πραγματικός) και από την άλλη η χειρότερη απειλή της. Ταυτόχρονα θέτει το ζήτημα της ευθύνης των επιλογών μας: ο γάτος Ζορμπάς φυσικά δεν ήξερε τι και πώς. Ωστόσο δέχτηκε να βοηθήσει ένα πλάσμα εντελώς παράταιρό του και -κοίτα να δεις!- που τελικά βρήκε τρόπο. Οχι ως ανώτερο ον. Οχι ως «φιλεύσπλαχνος». Απλά ως ένα πελώριος, χοντρός, μαύρος γάτος που έδωσε μια υπόσχεση. Σε πλάσμα παράταιρο, μα υπόσχεση ζωής. Ακόμη κι αν δεν ήξερε ούτε το πόσο, ούτε το αν θα ζήσει...
Η Ελλα θα ζήσει. Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρει. Και θα σηκώσει και το άλλο της μισό κορμί... Εμείς;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας