Βρε, λες να ’μαι η Πυθία και να μην το ξέρω; Μου έχει «τύχει» σε πολιτική ανάλυση (σαν ήμουν, για παράδειγμα, από τους πρώτους που έγραφα πως θ’ αλλάξει η ρητορική της κυβέρνησης και από την «κλιματική αλλαγή» θα γυρίσει στο «Τούρκοι εμπρηστές» όσον αφορά τις πυρκαγιές, και λίγες ημέρες μετά αυτό έγραφαν όλες οι εφημερίδες και το είπε κι ο Βορίδης), τώρα «τυχαίνει» και σε κοινωνικοπολιτική.
Πριν από δύο εβδομάδες, είχα καταπιαστεί με το ζήτημα του δημόσιου χώρου. Εδώ, στην ίδια στήλη («Το σώμα ξέρει. Εμείς;», Νησίδες, 29/7). Τότε δεν είχε ξεκινήσει ακόμη κανένα κίνημα για την επαναφορά του δημόσιου χώρου στους πολίτες, από τους πολίτες. Τότε, λοιπόν, έγραφα: «Οχι μόνο οι επιθυμίες, αλλά τα ίδια τα σώματά τους, η κίνησή τους μέσα του, ο όγκος που καταλαμβάνουν κατά την κίνηση αυτή και η συν-κίνηση με τους υπόλοιπους είναι που δημιουργούν τη σταθερά-καταλύτη των ορίων του δημόσιου χώρου και αντίστροφα... Αρκεί, βέβαια, να είναι. Οι άνθρωποι της πόλης να είναι. Εκεί. Ολόκληροι. Υπαρξιακά και κινησιολογικά».
Μαζωμένα τα χτυπήματα της μοίρας – βρε λες; Λες να το δω σοβαρά; Να το κάνω επάγγελμα το «προβλέπω το μέλλον»; Ή να το παίξω ερευνητική, δαιμόνια δημοσιογράφος Πίκος Απίκος και να το ρίξω όλο στην απαράμιλλη διαίσθησή μου και το εις βάθος ρεπορτάζ μου;... Μάλλον θα το παίξω σε διπλό ταμπλό: και Πυθία και Πίκος Απίκος. Θ’ ακολουθήσω το παράδειγμα του Θύμιου...
Υπάρχει μια μικρή περιοχή, ησυχαστήριο, κάπου στην Πελοπόννησο (προσώρας δεν χρειάζεται να πούμε πού ακριβώς – θα επανέλθουμε με ρεπορτάζ εφόσον χρειαστεί). Είναι πανέμορφα. Ελάχιστα σπίτια, αρκετά φουλ παράνομα πάνω ακριβώς στην κορυφογραμμή, κάτι που απαγορεύεται ρητώς εδώ και δεκαετίες από τον νόμο, και φυσικά κάποια βουνά που κάποια στιγμή, τυχαία, όμορφα κάηκαν και μετά από κάποιους μήνες ξεφύτρωσαν ανεμογεννήτριες. Τα «φυσικά» δηλαδή. Τα «λογικά». Τα «κανονικά». Αυτά που όλοι ξέρουμε, αναμένουμε, αγαπάμε, ψηφίσαμε και ξαναψηφίσαμε – ναι; Ναι.
Σε αυτή τη μικρή περιοχή υπάρχει και μια παρθένα παραλία. Χωρίς ιδιωτικές ξαπλώστρες (ακόμα) δηλαδή. Ενα ψαροχώρι με τρεις (τρεις όμως) κατοίκους ήταν. Κάποιος ζήτησε να αγοράσει και, μην τα πολυλογώ, ένα καλύβι (καλύβι όμως!), αλλά με παρθένα παραλία μπροστά του, πουλήθηκε πριν από λίγες μέρες σε Ισραηλινούς για πόσο λες; Μου το είπε ο Θύμιος και μου έφυγε το μυαλό! Για 320.000 ευρώ. Στη μέση του πουθενά, ένα καλύβι που πέθανε ο ψαράς που το ’χε και η γυναίκα του γιου του (ο οποίος κληρονόμησε και το μισό βουνό, το παράνομα χτισμένο που λέγαμε, γιατί τότε πέταγαν μια πέτρα και έλεγαν «αυτό μου ανήκει») αποφάσισε πως είναι καιρός να κάνει απόσβεση την επένδυση του γάμου της και το πούλησαν 320.000 ευρώ. Καλή ζωή τους εύχομαι...
...Αν ακόμα εσύ έχεις ζωή και αναπνέεις, συνεχίζω: Στην ίδια παραλία, η θάλασσα είναι γεμάτη ψάρια. Καλά ψάρια. Και ένας από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές της χώρας «παραλαμβάνει» τα ψάρια που φτάνουν στο τραπέζι του από εκεί. Πώς; Ντόπιοι ή δικά του παλικάρια βάζουν δυναμίτη. «Τραντάζεται το σπίτι μας κάθε φορά», μου είπε γυναίκα που μένει εκεί. Το λιμενικό είναι ενήμερο.
Ενήμερο ήταν και όταν πέρυσι τέτοιο καιρό έσπασαν κυριολεκτικά στο ξύλο ζευγάρι γύρω στα 70 τους, επειδή τόλμησαν να καθίσουν σε παραλία δημόσια, που όμως ιδιώτης εκμεταλλευόταν. Και αυτός δεν κάνει διάλογο... Το περιστατικό ήρθε τώρα στη δημοσιότητα, καθώς το «κίνημα της πετσέτας» όπως το παρουσιάζουν όσοι πιθανώς θέλουν να το υποβιβάσουν, ενώ είναι «κίνημα διεκδίκησης δημόσιου χώρου» κανονικά, καθώς λοιπόν πολίτες πήραν το δίκαιο μαζί με τα κουβαδάκια των παιδιών τους στα χέρια τους και κάνουν αυτό που είναι το σωστό. Αυτό που δεν κάνει το κράτος, που δεν κάνει αυτή η κυβέρνηση, αυτής της Νέας Δημοκρατίας, αυτού του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο Θύμιος, λοιπόν, όλα αυτά τα ήξερε. Η μάνα μου σ’ αυτή την παραλία τον συνέλαβε. Εκεί μεγάλωσε. Ξέρει κάθε βότσαλο, κάθε δέντρο (καμένο ή ζωντανό) των βουνών από πάνω. Δυο μέτρα ο Θύμιος. Ευγενής στην ψυχή, στιβαρός στην όψη. Και βγαίνει προχθές στο χωριό και κάτω στην παραλία, με μάσκαρα και κραγιόν. Και μ’ ένα παρεό στα χρώματα της γης όλα! Και σε κάθε τι που έβλεπε, έτσι ντυμένος και βαμμένος, μα δίχως να μιλάει, σε κάθε πέτρα, δέντρο, ομπρέλα, τοίχο, βάρκα, βράχο έβαζε κι ένα μήνυμα επάνω. Υπέρ των δικαιωμάτων, υπέρ της διαφορετικότητας, υπέρ του δικαίου, υπέρ της ομορφιάς.
Σε γλώσσες ανάκατα γραμμένα. Από λατινικά έως εβραϊκά (κάθισε και τα μετέφρασε το θηρίο!).
Οι χωριανοί, ντόπιοι και τουρίστες, τον είδαν κι έμειναν άφωνοι. Ποιος να τολμήσει στον Θύμιο να πει τι; Τι φοράει; Τι μπογιές έχει στη μούρη του; Τι γράφει; Ή μήπως γιατί τα κάνει όλα αυτά;
«Είσαι πανέμορφος». Αυτό του είπα. Ηξερα φυσικά (σιγά το δύσκολο) γιατί επέλεξε να κάνει όπως το έκανε ό,τι έκανε. Ενα μήνυμα ήταν όλο/όλος. Οσο κοινωνικό τόσο και προσωπικό... Υπάρχει εξάλλου άλλος τρόπος διεκδίκησης και πραγματικού αγώνα; (Οχι βέβαια)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας