Μένουμε Σπίτι. Εχουμε Σπίτι;

Και αν δεν έχεις σπίτι; Και αν ζεις στον δρόμο; Και αν ανήκεις στους άστεγους, πώς μπορείς να κάνεις καραντίνα; Και αν μένεις σπίτι, αναρωτιέσαι άραγε γι’ αυτούς τους ανθρώπους ή μαζεύεις τα αμάζευτα κομμάτια σου στους 16 και βάλε τοίχους; Γιατί οι τέσσερις τοίχοι έχουν παρέλθει προ πολλού!

Εχεις αναρωτηθεί τι γίνεται που έκλεισε η εστίαση η οποία τάιζε ουκ ολίγους συμπολίτες μας ή τώρα που μιλάμε παίζει και μια επικαιρότητα του δρόμου που δεν είναι όμως της μοδός για να κρατήσεις τις λιγοστές ευχάριστες στιγμές σου; Και πες ότι έχει ήλιο που βγαίνεις έξω.

Σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να πηγαίνεις για καφέ ή βάζεις στον νου σου ότι κάποιοι βάζουν μια κουταλιά του καφέ μέσα σε άπλυτο ποτήρι και το γεμίζουν με το λάστιχο από την απέναντι μονοκατοικία που έχει παραχωρήσει το λάστιχο στον απέναντι άστεγο; Καλό το Netflix, οι αρχειοθετήσεις, οι χομπίστικοι τσακωμοί, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να προβληματιστούμε για την οδό Ελευθερίας, την οδό Κοινωνικής Δικαιοσύνης, την οδό Κοινωνικού Κράτους και Ισότητας γωνία;

Πόσο πια εγωιστές έχουμε καταντήσει ή πόσο καλά μας εκπαίδευσαν στους αριθμούς μέχρι να παραγνωρίζουμε ότι έχουμε γίνει αριθμολάγνοι, που δεν μας αγγίζουν οι πολυάριθμοι νεκροί τους οποίους βλέπουμε στους τίτλους τέλους της πανδημίας; Δεν πρόκειται για νεκρούς στη Νότια Αφρική ή στο Σουδάν, για τους οποίους δεν προβληματιστήκαμε πολλοί από εμάς, αλλά για νεκρούς στο διπλανό παραθύρι, απλά «έτυχε» να μη φτάνει το μάτι μας πέρα από τα παπούτσια μας. Δεν είναι της παρούσης απ’ ό,τι φαίνεται για να ευαισθητοποιηθούμε για πράγματα που ποτέ δεν νοιαστήκαμε, ούτε θα θέλαμε να απασχολήσουμε το μυαλό μας.

Μένουμε σπίτι, δε λέω, αλλά μήπως μπορούμε να βγαίνουμε για να τείνουμε τη χείρα μας και να βοηθήσουμε έστω εφήμερα; Μένουμε σπίτι, αλλά πειράζει εάν ανεβαίναμε στην από πάνω, που είναι ηλικιωμένη και αργοπεθαίνει μόνη στον κόσμο, να τη ρωτήσουμε εάν χρειάζεται κάτι; Ή απαγορεύεται η παραμικρή βοήθεια χάρη της μασκοφορεμένης ζωής που ντύσαμε το εγώ μας εδώ και χρόνια;

Δεν πιστεύω να αναρωτιέται κάποιος στις μέρες μας εάν είμαστε ρατσιστές. Τώρα έχουμε στο τσεπάκι μας τον νέου τύπου, αναδυόμενο και ανερχόμενο ρατσισμό του καθωσπρεπισμού, που επιβεβαιώνεται μόνο από τη σωστή χρήση της μάσκας και της συχνής χρήσης του απολυμαντικού. Ο ξυρισμένος και καθώς πρέπει μάλλον προσέχει περισσότερο.

Δεν έφταναν όλα αυτά, αλλά παραποιήθηκε και η έννοια της ελευθερίας. Από free γίναμε Covid free. Για να είσαι ελεύθερος σε αυτή τη ζωή, μέχρι να περάσουμε στην επόμενη στάση του ηλεκτρονικού παιχνιδιού, πρέπει να μην έχεις Covid-19 - αλλά και να έχεις περάσει, μάλλον δεν κυκλοφορούσες στα σωστά μέρη, δεν φορούσες το σωστό προσωπείο, δεν έκανες καλές παρέες ή καλύτερα δεν έκανες παρέα με τους σωστούς ανθρώπους.

Και ακόμα χειρότερα δεν πρόσεχες, όπως και δεν έκανες εάν ανήκες σε αυτούς που δεν έχουν να στηριχθούν πουθενά, γιατί τάχα επέλεξες να ακολουθήσεις το επάγγελμα που δεν ταιριάζει στο μέλλον της οικονομικής βεβαιότητας η οποία επιτάσσει να ακολουθείς επαγγέλματα οικονομικών σπουδών που δεν εμπεριέχουν συναισθηματική φόρτιση, αλλά ρομποτική σχέση με το είδος που ονομάζεται άνθρωπος.

Κάτσε λοιπόν στα αυγά σου και συνέχισε να αγνοείς τον άστεγο που μένει απέναντί σου και εάν σου πέφτει λόγος, πες τον όπως εσύ μοναδικά ξέρεις, προκειμένου να μην υποβαθμιστεί η γειτονιά σου, το σπίτι σου, να δικαιολογείς τον εαυτό σου που πληρώνει στην ώρα του τη δόση του δανείου. Δεν μπορεί να έρχεται να μένει ένας άστεγος απέναντι στην παράγκα, αντί να μένει στον δρόμο, και να υποβιβάζει το σπίτι σου.

Ευτυχώς που υπάρχεις εσύ αντιδήμαρχε Κοινωνικής Πολιτικής της κατάντιας σου, που δεν είχες έρθει ποτέ σε επαφή με τον «εξωγήινο άστεγο» (γιατί έτσι τον αντιμετωπίζεις εσύ που είσαι τελικά μοναδικός στο είδος σου, αφού κατά τύχη βρέθηκες εκεί που βρέθηκες, ενώ ξεκίνησες για να βρεθείς αλλού, αλλά τελικά δεν ήταν άσχημα εκεί που βρέθηκες),που εμφανίστηκε πρώτη φορά στην πόλη σου και καμάρωσες που ημέρα Παρασκευή του πήγες μια μερίδα, αλλά το Σάββατο δεν σκέφτηκες να μην τον αφήσεις νηστικό, γιατί πολύ απλά ήθελες να περάσεις με την οικογένειά σου ένα όμορφο Σαββατοκύριακο, χωρίς να αφήσεις κανένα παραθυράκι σκέψης να ανοίξει για εκείνον που νόμιζε ότι θα του φέρεις φαγητό και την επομένη. Μάλιστα ήδη μίλησε για σένα στη γειτονιά μήπως έφταναν τα λόγια του πάλι σε σένα, γιατί σε εμπιστεύτηκε. Εφτασε στο σημείο να εμπιστεύεται αναγκαστικά και όχι κατ' επιλογήν τους πάντες.

Μείνε σπίτι, αντιμετώπισε όμως τον εαυτό σου. Βγες μόλις τελειώσει το lockdown, αλλά δεν σου είπαν να κάνεις και lockdown στην ψυχή σου. Νιώσε, ζήσε, σκέψου όπως οι άνθρωποι και μην περιμένεις τους άλλους να κάνουν το αυτονόητο που δεν είσαι πρώτα απ’ όλους εσύ διατεθειμένος να πράξεις. Το θέμα της αστεγίας δεν έχει να κάνει με τα Χριστούγεννα, τα λαμπιόνια, το κρύο και τις βροχές. Είναι παντός καιρού, απλά δεν απευθύνεται σε όσους φοράνε 3D γυαλιά που σε κάνουν να βλέπεις τη ζωή σου τρισδιάστατη.

Το πρόβλημα ξεκίνησε από μοναξιά και κατέληξε σε αυτήν. Εκεί που μπορείς κι εσύ να καταλήξεις στον καναπέ του σαλονιού σου, όσο παρακολουθείς την αγαπημένη σου σειρά και κοιτάζεις πόσοι ανύπαρκτοι φίλοι σού έχουν κάνει like στην ψεύτικη και επίπλαστη δημοσίευσή σου που σε τρέφει, προκειμένου να συνεχίζεις να νιώθεις τρισδιάστατος.