«Τσιμπολόγημα ως μέσο χαλάρωσης»

Η Δόμνα ήταν ψυχολόγος. Ηταν τριάντα ετών και δούλευε σε νοσοκομείο, παρακολουθώντας περιστατικά με χρόνιες καταθλίψεις ή και περιστατικά με άλλα προβλήματα, ψυχοσωματικά. Ηταν καλή στη δουλειά της κι αυτό φαινόταν από την κατάρτιση που είχε, από τις ώρες που δαπανούσε στην εργασία της, αλλά και την κούραση που ένιωθε μετά από μια ημέρα διαρκούς παρουσίας με τους θεραπευόμενούς της.

Βοηθούσε τους άλλους, μα δεν μπορούσε να βοηθήσει τον εαυτό της στο κομμάτι «παχαίνω».

Συναντηθήκαμε γιατί ήθελε να μάθει να τρώει πιο υγιεινά, αλλά και να διατηρεί το νέο της βάρος, γιατί όταν το κατάφερνε, το αμέσως επόμενο διάστημα ξανάπαιρνε δέκα με δώδεκα κιλά. Και φτου κι απ’ την αρχή. Εκανε δίαιτα, έχανε κιλά, άρχιζε να τρώει παραπάνω, έβαζε κιλά. Αυτό το σκαμπανέβασμα στο βάρος την έκανε έξαλλη.

Με επισκέφθηκε αγανακτισμένη, πολύ θυμωμένη και ιδιαίτερα απογοητευμένη. «Για ποιον νιώθεις όλα αυτά τα συναισθήματα;» τη ρώτησα. «Μα για μένα!» μου απάντησε.

Ηταν άξια απορίας η ερώτησή μου, της ήταν αδιανόητο να χάνει τον έλεγχο στην κατανάλωση της τροφής, μιας και λογικά ήξερε και καταλάβαινε ότι τις περισσότερες φορές που έτρωγε δεν πεινούσε, απεχθανόταν το σώμα που αντίκριζε όταν πάχαινε και κατέληγε να έχει άσχημη διάθεση (και σωματική αδυναμία) με όλες αυτές τις επεξεργασμένες τροφές που κατανάλωνε.

Η Δόμνα είπε και άλλα πολλά, φυσικά, με κεντρικό θέμα και συμπέρασμα το πόσο ανεπαρκής πίστευε ότι είναι.

Ομως η Δόμνα ήταν αξιαγάπητη.

Την κοιτούσες κι έβλεπες μια πανέμορφη γυναίκα (κρυμμένη στις εφηβικές «αμφιέσεις» της), με ένα πρόσωπο απόλυτα αρμονικό, όμως αυτό που ήταν γοητευτικό πιο πολύ σε αυτήν ήταν η γλυκύτητα που απέπνεε. Σαν να ξεχείλιζε μέλι από παντού. Από τα μάτια; Από τις εκφράσεις του προσώπου; Από τις κινήσεις της; Από τον τρόπο που χαμογελούσε;

Μερικούς ανθρώπους τους αγαπάς από την πρώτη στιγμή. Αγαπάς τον κόπο τους, την άοκνη προσπάθεια να υπερβαίνουν τον εαυτό τους, τη δύναμη ψυχής που έχουν, την ηθική που τους χαρακτηρίζει.

Υποψιαζόμουν ότι δεν είχε ιδέα για όλα αυτά. Επίσης υποψιαζόμουν πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τη μεγάλη αυστηρότητα που διέθετε, αφού αυτή ήταν μια μορφή δύναμης, η οποία θα ήταν ωφέλιμο να λειτουργεί υπέρ της, όχι εναντίον της, όπως έκανε μέχρι τώρα.

Αρχικά χρειάστηκε δύο μήνες ώσπου να αντιληφθεί ότι η φράση «μπορούσα να τα πάω καλύτερα» ήταν η μόνιμη εισαγωγή στις περιγραφές της όταν ήθελε να αναφερθεί στο πώς πήγε διατροφικά η εβδομάδα της.

Οφειλε να καταλάβει πως αυτός ο «εισαγγελέας» που ζούσε μέσα της ήταν αναγκαίο να μεταμορφωθεί σε έναν λογικό άνθρωπο. Για ποιον λόγο περνούσε από «δίκη» τις διατροφικές συμπεριφορές της;

Είχε να καταλάβει πως οι πολυφαγίες και τα τσιμπολογήματά της ήταν «σύμμαχοί» της και όχι δελτίο απόδειξης της ανεπάρκειάς της. Γιατί μόνο το τσιμπολόγημα διέθετε ως μέσο χαλάρωσης. Γιατί όταν έχανε τον έλεγχο της κατανάλωσης τροφής, ίσως ήταν η μόνη στιγμή στη μέρα της που λειτουργούσε ελεύθερα. Εκανε ό,τι ήθελε, όποτε ήθελε, όσες φορές ήθελε. Με ποιον τρόπο; Τρώγοντας…

Αντεχε την περίοδο της δίαιτας, αλλά δεν άντεχε την περίοδο της πάχυνσης. Η πρώτη έδειχνε αυτοέλεγχο, ενώ η δεύτερη απώλεια ελέγχου τροφής. Κάποια στιγμή τής μίλησα για το ότι αυτή η επικριτική στάση απέναντι στον διατροφικό εαυτό της έμοιαζε με μορφή κακοποίησης.

Αυτό το άκουσε προσεκτικά, οπότε τον τρίτο μήνα αποφάσισε να «μαλακώσει» με τον εαυτό της και να υπερβεί την αυστηρότητα των κανόνων της. Επέτρεψε στον εαυτό της βουλιμίες, μείωσε την κριτική προς το πρόσωπό της, έπαψε να αυτοακυρώνεται, ενώ παράλληλα μετέφερε την πειθαρχία και τον έλεγχο στην επιμέλεια των απαράλειπτων γευμάτων της ημέρας, στο περπάτημα και στη διασκέδαση.

Εδειχνε να της ήταν ξεκάθαρο πια αυτό που συχνά χρησιμοποιώ στους θεραπευόμενους: δίνω σημασία στο τι πρέπει να φάω και όχι στο τι δεν πρέπει να φάω.

Το αδυνάτισμα λειτουργεί σαν ζυγαριά. Αν γέρνει από τα πολλά βαρίδια η πλάστιγγα της ψυχικής πλευράς, για να ισορροπήσει ο ζυγός τοποθετείς πολλή τροφή στην άλλη πλευρά, την πλάστιγγα των πολυφαγιών. Οσο αφαιρείς ψυχικούς κανόνες-βαρίδια, άλλο τόσο αφαιρείς τροφή.

Η Δόμνα το έκανε πράξη αυτό, μια και αποφάσισε να προσεγγίσει διαφορετικά τον εαυτό της. Τον τρίτο μήνα οι περιγραφές της ξεκινούσαν με τη φράση «αυτό μπόρεσα να κάνω αυτή την εβδομάδα». Ηταν ευχαριστημένη, ένιωθε πιο δυνατή και είχε αρχίσει να διακρίνει τα πρώτα δείγματα της επάρκειάς της.

Ενδιαφερόταν για τον ύπνο της, την ξεκούρασή της, άκουγε τις ανάγκες της, είχε βρει πλέον έναν δικό της πρώτο τρόπο να λειτουργεί χωρίς να περνά από «δίκες».

Η Δόμνα είχε όλες τις δυνατότητες να τα καταφέρει, αφού δημιουργούσε πια τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την ίδια.

Κι ένα ήταν σίγουρο: πως δεν θα πάχαινε ποτέ από την τόση «γλυκύτητα» που κουβαλούσε.

Ο ζοχός (Sonchus oleraceus = σόγχος ο λαχανώδης) είναι το γνωστότερο είδος του πολυπληθούς γένους του, ενδημικός σε όλη την Ευρασία. Το γένος Sonchus ανήκει στην οικογένεια των αστεριδών ή συνθέτων, μαζί με τις μαργαρίτες, τις γκαζάνιες, τους ηλίανθους, τα γαϊδουράγκαθα και άλλα παρόμοια φυτά, στη φυλή των κιχορίων, μαζί με παρόμοιας μορφολογίας και οικολογίας φυτά όπως το μαρούλι, το ραδίκι και το αντίδι. Ηταν γνωστός στους αρχαίους Ελληνες για τις φαρμακευτικές ιδιότητές του και αναφέρεται ως σόγχος σε συγγράμματα του μεγάλου αρχαίου βοτανολόγου Θεόφραστου.

Ο ζοχός, χάρη στα μέταλλα, τις βιταμίνες και τις φυτικές ίνες που περιέχει, καθίσταται μια πολύ υγιεινή τροφή. Χρησιμοποιήθηκε όπως και το ραδίκι ως διουρητικό, για την ενδυνάμωση του ήπατος και κατά των μολύνσεων. Το κύριο συστατικό του χυμού του, το λακτουκάριο, έχει ως ενεργό συστατικό τη λακτουκίνη από την οποία προέρχεται η λακτουκοπικρίνη, ουσίες (των ραδικιών) στις οποίες οφείλεται η πικρή τους γεύση. Η λακτουκοπικρίνη έχει χρησιμοποιηθεί στην ιατρική για τις ιδιότητές της. Η ουσία αυτή «γλυκαίνει» τον πόνο και δρα ως αντισπασμωδικό, χωνευτικό, διουρητικό, υπνωτικό, ναρκωτικό και καταπραϋντικό.

Οπως όλα τα χόρτα ενδείκνυται για τη δυσκοιλιότητα, επίσης για ασθένειες του ήπατος. Είναι συστατικό της Μεσογειακής Διατροφής και μας προφυλάσσει από καρδιαγγειακές παθήσεις και παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος. Μειώνει τους πόνους στους μυς και τις αρθρώσεις αλλά δεν συνιστά θεραπεία των αιτίων που τους προκαλεί, είναι ωφέλιμο σε βλεννόρροια, παθήσεις των ματιών και χρόνιες πληγές. Είναι διουρητικό και καθαρτικό. Το έλαιο των σπόρων του φυτού έχει αντιπυρετικές ιδιότητες.*

Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα Η τροφή μας το φάρμακό μας.