Οι καυτές ανάσες του Ιούλη χτυπούν τη Νέα Υόρκη. Η Μητρόπολη, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, αυτό το μεγάλο πολυπολιτισμικό χωνευτήρι που ζει σε εξωφρενικά γρήγορους ρυθμούς, έχει φορέσει μια πιο καλοκαιρινή διάθεση.
Η ισχυρή πόλη είναι ένα τεράστιο κέντρο πολιτισμού που ολόκληρο τον χρόνο δίνει τη δυνατότητα σε πρωτοπόρους καλλιτέχνες να παράξουν και να εκθέσουν την τέχνη τους σε χώρους από άκρη σε άκρη στην πυκνοκατοικημένη αστική περιοχή.
Τα ηλιόλουστα καλοκαιρινά απογεύματα πολλοί Νεοϋορκέζοι αναζητούν ψυχαγωγία και δροσιά σε χαρακτηριστικά μέρη της πόλης τους και πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία να ψυχαγωγηθούν εκεί που παράγεται και εκτίθεται πρωτοπόρα τέχνη.
Το τεράστιο κέντρο πολιτισμού, η πόλη που συγκεντρώνει και παράγει σε υπερθετικό βαθμό καλλιτέχνες και καλλιτεχνήματα από όλες τις χρονικές περιόδους και τα πλάτη της Γης προσφέρει απλόχερα στο κοινό μέσα από τις γκαλερί και τα μουσεία της τη δυνατότητα να θαυμάσουν εκθέσεις και έργα που εκτοξεύουν ψηλά αισθήσεις και αισθήματα μέσα στη χαλαρότητα του θέρους.
Το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Metropolitan Museum of Art) πιο γνωστό και ως The Met, πάνω στην 5η Λεωφόρο του Μανχάταν έχει ένα μοναδικό πραγματικά προτέρημα.
Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Σέντραλ Πάρκ και διαθέτει ένα υπέροχο εντυπωσιακό κεντρικό Roof Garden που κάθε καλοκαίρι μετατρέπεται σε εκθεσιακό χώρο.
Στις μεγάλες φωτεινές αίθουσές του συγκεντρώνει συλλογές με περισσότερα από 2 εκατομμύρια έργα, ένα πραγματικά πολύ μεγάλο αριθμό, όμως συνεχίζει κάθε χρόνο να πειραματίζεται στην ταράτσα του και οι επισκέπτες του να απολαμβάνουν και να ψυχαγωγούνται μέσα στη γαλήνη της Cantor Roof πάνω στη στέγη του μουσείου.
Εκεί έξω, ψηλά, στον τελευταίο όροφο, κάτω από τον γαλάζιο ουρανό της πόλης ή ακόμα με συννεφιά και καλοκαιρινή μπόρα μπορείς να περπατήσεις σε όλο το μήκος και το πλάτος του διαμορφωμένου εξωτερικού κήπου με το διακριτικό καφέ-μπαρ και άπληστα να ρουφήξεις την απίθανη θέα με φόντο το καταπράσινο τοπίο από το Σέντραλ Πάρκ και τα επιβλητικά κτίρια με τους ουρανοξύστες του Upper West Side.
Εδώ, με θέα τον τεθλασμένο ορίζοντα και τους πραγματικά τεράστιους απόκοσμους ουρανοξύστες, με τη ματιά αδηφάγα να περιπλανιέται πάνω από την πανοραμική άποψη του πάρκου, μεγάλα πλήθη επισκεπτών -από το 1987 που άνοιξε- απολαμβάνουν τη θέα της Μητρόπολης από το καλύτερο σημείο στην καρδιά του Μανχάταν. Και όχι μόνο...
Από το 1998 και κάθε καλοκαίρι το Roof Garden παραδίδεται και φιλοξενεί μια έκθεση ενός καλλιτέχνη που θα αγγίξει και θα προβληματίσει ευχάριστα το κοινό που θα ανεβεί στον ωραιότερο εξωτερικό χώρο της Νέας Υόρκης.
Φέτος λοιπόν, όπως συμβαίνει κάθε άνοιξη, το μουσείο παρέδωσε αυτό το αλλόκοσμο περιβάλλον στο ανήσυχο πνεύμα της δημιουργού Huma Bhabha από το Πακιστάν και της καταπληκτικής εγκατάστασής της με τα δύο μνημειώδη γλυπτά και με τίτλο: «We Come in Peace» (Ερχόμαστε εν ειρήνη) ενσωματώνοντας στην εγκατάσταση τον αέρα και το φως της πόλης.
Ξεκίνησε στις 17 Απριλίου και θα διαρκέσει μέχρι την 28η του ερχόμενου Οκτώβρη, όταν το κρύο και το χιόνι θα απειλεί να καταλάβει και πάλι τους ελεύθερα εκτεθειμένους χώρους της πόλης για να επαναφέρει τη χειμωνιάτικη καθημερινότητα και τάξη.
Η Huma Bhabha γεννήθηκε το 1962 στο Καράτσι του Πακιστάν, όμως ζει και εργάζεται πλέον στις ΗΠΑ. Με έδρα το Poughkeepsie της Νέας Υόρκης είναι γνωστή για τις μοναδικά γοητευτικές, εικονιστικές μορφές της, που συχνά εμφανίζονται ανατοποθετημένες ή αποσυναρμολογημένες.
Χρησιμοποιεί στα γλυπτά της υλικά όπως φελιζόλ, φελλό, καουτσούκ, χαρτί, σύρμα και πηλό, βάζοντας περιστασιακά και καθημερινά αντικείμενα ή υλικά που βρέθηκαν στα απορρίμματα τα οποία με περισσή τέχνη ενσωματώνει στα έργα της.
Τα θέματά της είναι ιστορίες αποικιοκρατίας, πολέμου, εκτοπισμού και αναμνήσεων. Βέβαια πέραν των γλυπτών είναι εξίσου παραγωγική και δημιουργεί καλλιτεχνήματα σε χαρτί με ζωηρά παστέλ σχέδια, απόκοσμες φωτογραφίες κολάζ και αρκετές πειραματικές εκτυπώσεις.
Η υπέροχη φετινή εγκατάσταση στην ταράτσα του Met έχει πάρει τον εμπνευσμένο της τίτλο από την κλασική αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας «The Day the Earth Stood Still» (Οταν η Γη σταματήσει) του σκηνοθέτη Robert Wise γυρισμένη το 1951 που παρουσιάζει μια ιστορία για την πρώτη επαφή και επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων και εξωγήινων.
Τα δύο γλυπτά της εγκατάστασης -το ένα σχεδόν τέσσερα μέτρα σε ύψος και το άλλο πεντέμισι μέτρα σε μήκος- είναι προσεκτικά προσανατολισμένα το ένα προς το άλλο και φαίνεται σαν μόλις να έχουν προσγειωθεί στο περιβάλλον της Cantor Roof του μουσείου.
Η Bhabha κατάφερε με ταλέντο να χορογραφήσει κυριολεκτικά μια δραματική σκηνή αφήγησης που εμπνέει τους επισκέπτες να οραματιστούν ιστορίες άλιεν επισκέψεων.
Οι φιγούρες στην αρχή κατασκευάστηκαν από εφήμερα υλικά (φελλό, φελιζόλ, άργιλο και πλαστικό) και στη συνέχεια χυτεύτηκαν σε χαλκό με αποτέλεσμα οι μνημειώδεις μορφές να δώσουν στην όλη εγκατάσταση τη μορφή μνημείου.
Τα γλυπτά της ως χαρακτήρες με την τραχιά κατασκευή τους γίνονται πλούσιες οθόνες για προβολές ψυχολογικού βάθους. Αντλώντας την επιρροή της από την αφρικανική και κλασική γλυπτική ενσωματώνει την τέχνη των μοντερνιστών και φέρνοντας στοιχεία της λαϊκής κουλτούρας δημιουργεί τα δυστοπικά οράματα των πρωτοπόρων της επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Κ. Ντικ και Τζέιμς Γκράχαμ Μπάλαρντ.
Η ψηλή όρθια φιγούρα δείχνει έναν καλοπροαίρετο επικεφαλής επισκέπτη από έναν άλλο πλανήτη, ενώ απέναντί του κουλουριασμένο κείτεται το «Benaam» που στα Urdu (Ούρντου, επίσημη γλώσσα του Πακιστάν) σημαίνει «Χωρίς όνομα» που η Huma Bhabha πολλές φορές κατά το παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει σε προηγούμενες δουλειές της για να θυμίζει όλους εκείνους που σκοτώθηκαν στους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Πρόκειται για μια σκοτεινή, ανησυχητική φιγούρα, σχεδόν κρυμμένη από κάτι που φαίνεται να είναι μια μεγάλη μαύρη μπούρκα ή ίσως, καλύτερα να πούμε, μια σακούλα σκουπιδιών.
«Είναι μια αντιπολεμική αφήγηση. Πρόκειται για ένα νεκρό σώμα... αλλά δεν είναι απαραιτήτως και νεκρό», αναφέρει η Bhabha στον κατάλογο της έκθεσης.
«Είναι ένα πελώριο κουκούλι με τη δυνατότητα αναγέννησης, αλλά ταυτόχρονα το γιγαντιαίο μαύρο πλαστικό κάλυμμα είναι ένα σημείο αναφοράς, ουσιαστικά ένα μνημείο για τα ανώνυμα θύματα του πολέμου». Και προσθέτει: «Ισως ο τρόπος με τον οποίο οι δύο φιγούρες συνδέονται στην οροφή του μουσείου και συγκλίνουν, καλούν τον κόσμο και για άλλες συγκλίσεις. Νομίζω ότι αν τα γλυπτά εκτίθεντο ξεχωριστά θα έδιναν στο κοινό περισσότερο σκοτεινές ερμηνείες, αλλά ο συνδυασμός των δύο στην οροφή του Met δημιουργεί διάλογο και μια συνεχή αφήγηση που υποδηλώνει κάποιο είδος επικοινωνίας από το οποίο μπορεί να προέλθει η ελπίδα».
Καλοκαιρινές βόλτες λοιπόν με πολιτικούς προβληματισμούς και κοινωνικές ανησυχίες αποζητώντας πάντα την ειρήνη. Παρέα με μορφές που αιωρούνται μεταξύ της αφαίρεσης και του σχηματισμού, της μνημειακότητας και της εντροπίας.
Καιρός για έναν διάλογο με την πρόσφατη Ιστορία μέσα από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις του κόσμου.
Εργα που εκπέμπουν αντοχή, μιλώντας την ίδια τη γλώσσα του σώματος, καθώς δείχνουν την αγωνία όλων μας για την επισφάλεια της ζωής αλλά και τον αγώνα επιβίωσης στους εχθρικούς κόσμους που δημιουργήσαμε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας