Γιορτινά τραπέζια και οικογενειακές μαζώξεις. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μάς δίνεται μια «καλή» ευκαιρία να βρεθούμε με όλους εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να μας ενώνουν –αλλά και να μας χωρίζουν– κοινές καταβολές αλλά και συναισθήματα.
Με ανθρώπους που είναι μέρος της ζωής μας χωρίς τη δυνατότητα επιλογής, εκείνους που καρμικά βρέθηκαν κοντά μας αλλά και με όλους εκείνους που επιδιώξαμε να μας ενώνουν ισχυροί δεσμοί αγάπης.
Ολους, χωρίς εξαίρεση, μας έχουν τραβήξει αναγκαστικά να στηθούμε σε οικογενειακά πορτρέτα αλλά και έχουμε νοσταλγήσει στιγμές και ανθρώπους μέσα από άλμπουμ που ξεφυλλίζουμε. Κοιτάμε τα πρόσωπα και προσπαθούμε να δούμε το κρυφό συναίσθημα που κρύβεται πίσω από αυτά. Θύμησες...
Η μελαγχολία στο βλέμμα, η απογοήτευση στο λαμπερό χαμόγελο, η βιαστική πλάγια ματιά, η φευγαλέα κίνηση, η ευτυχία στα δάχτυλα των χεριών, οι βιαστικοί χαιρετισμοί με καλοσύνη, τα ξεκαρδιστικά γέλια, η αγάπη στις αγκαλιές, ο ενθουσιασμός, οι απουσίες... Αγαπημένη συνήθεια...
Παγώνουμε τις στιγμές στον χρόνο για να ανατρέχουμε στα συναισθήματα. Ισως αυτή είναι η δύναμη στις «οικογενειακές» φωτογραφίες που όπως περιγράφεται συχνά από πολλούς είναι από τα πρώτα πράγματα που θα σώζαμε από ένα κτίριο που θα φλεγόταν.
Το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστόνης (MFA), ένα μουσείο πρωτοποριακό και φημισμένο στον κόσμο της τέχνης, συνδύασε από τις συλλογές του περισσότερες από 80 φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από Αμερικανούς φωτογράφους από τον 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα θέλοντας να διερευνήσει την εικόνα στις συμβατικές αλλά και τις απροσδόκητες οικογένειες.
Η έκθεση με τίτλο «(un)expected families» [(μη)αναμενόμενες οικογένειες] έρχεται να ρίξει φως στην έννοια της οικογένειας μέσα από φωτογραφικά ντοκουμέντα των τελευταίων 150 χρόνων που απεικονίζουν την αμερικανική πραγματικότητα.
Οικογένειες μέσα στις οποίες γεννιόμαστε και μας συνδέουν δεσμοί αίματος, αλλά και τις οικογένειες που έχουμε επιλέξει για τον εαυτό μας, τοποθετηθήκαμε μέσα σ’ αυτές και συνδεθήκαμε με ισχυρούς δεσμούς με τα άλλα μέλη τους.
Τα εκθέματα απεικονίζουν και διερευνούν ένα ευρύ φάσμα σχέσεων. Περιλαμβάνουν μια μεγάλη σειρά από διαφορετικές γενιές, αρκετές ρομαντικές ιστορίες συνένωσης, παραδοσιακές αλλά και εναλλακτικές οικογενειακές δομές. Η έκθεση ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα και θα διαρκέσει μέχρι 17 Ιουνίου 2018.
Χρησιμοποιώντας φωτογραφίες αρχείου, λαϊκές εικόνες της καθημερινότητας και καλλιτεχνικές απεικονίσεις τα έργα δείχνουν ότι η οικογένεια παίρνει διάφορες μορφές.
Βλέπουμε ανθρώπους εύπορους και φτωχούς, συνεκτικά δεμένους αλλά και με εύθραυστες ισορροπίες, αναμενόμενους και βέβαια απροσδόκητα διαφορετικούς.
Μια ποικιλία θεμάτων και προσώπων που αποτυπώνει μέσω του φακού στο φωτογραφικό χαρτί τις προσδοκίες των «μοντέλων», από την απεικόνιση της οικογένειας των μεταναστών της Dorothea Lange στο Τέξας το 1936 μέχρι τα πορτρέτα στρατιωτών του Louie Palu στο Αφγανιστάν το 2008.
Παρότι υπογραμμίζονται οι κοινωνικοοικονομικές πολικότητες μέσα από τη φωτογραφία, στους επισκέπτες δίνεται μια αίσθηση οικειότητας.
Συνολικά, οι φωτογραφίες μάς προκαλούν να εξετάσουμε τι σημαίνει οικογένεια για τον καθένα από μας ξεχωριστά.
Διάσημοι καλλιτέχνες από ολόκληρη την Αμερική όπως οι Nan Goldin, Carrie Mae Weems, LaToya Ruby Frazier και Harry Callahan, καθώς και διάσημοι φωτογράφοι από την περιοχή της Βοστόνης, όπως οι David Hilliard, Nicholas Nixon, Abe Morell και Sage Sohier φέρνουν στο κοινό την αναμενόμενη-απροσδόκητη «αγία αμερικανική» οικογένεια.
Αλήθεια, έχουμε αναλογιστεί πως σε όλες αυτές τις οικογενειακές φωτογραφίες λείπει ο φωτογράφος; Εκτός αν υπήρχε μια από κείνες τις μηχανές που μετρούσαν αντίστροφα όταν στηνόταν το τρίποδο και αμέσως έτρεχε να στηθεί σε προσυμφωνημένη θέση ο επίδοξος «οικογενειακός φωτογράφος».
Συγκεντρώσεις και στιγμές χωρίς Instagram και φίλτρα. Γιορτές και εκδηλώσεις που αποτελούν πεδία μαχών, συναισθηματικές εκρήξεις και χώροι σαν σκηνή που παίζονται οικογενειακά δράματα και κωμωδίες.
Ας μην ανησυχούμε όμως. Τώρα πια έχουμε τις selfies, «ανεβάζουμε» τι αισθανόμαστε στα social, «ταγκάρουμε» τους δικούς μας ανθρώπους και «μας κοινοποιούμε» σε ειδικά #hashtag.
Ετσι γινόμαστε ψηφιακοί αριθμοί, binaries και αλγόριθμοι που θα διατρέχουμε σίγουρα για καιρό το διαδίκτυο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας