Το 1967 στην Ελλάδα ξεκινούσε η μαύρη περίοδος της χούντας και σε ολόκληρο τον κόσμο ξεσπούσαν διαδηλώσεις ενάντια στον συνεχιζόμενο πόλεμο του Βιετνάμ.
Το Ισραήλ κέρδισε τον Πόλεμο των Εξι Ημερών κατά της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας, και ο Ελβις (ένας είναι ο Ελβις) παντρεύτηκε την Πρισίλα του στο Λας Βέγκας.
Η πρώτη γυναίκα έτρεξε και τερμάτισε -με την προστασία φίλων της- στον επίσημο Μαραθώνιο της Βοστόνης -μέχρι τότε δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να αγωνίζονται στον μαραθώνιο-, και οι φαν των Rolling Stones τα «σπάγανε» σε ταραχές στη Ζυρίχη.
Ο Robert Q, ένας τεραστίων διαστάσεων υπολογιστής -προγραμματισμένος να παίζει σκάκι- δίνει για πρώτη φορά παρτίδες από απόσταση.
Ο δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μιλάει στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια για τη μη βία και στις ΗΠΑ βγαίνει ο στρατός στους δρόμους για να καταστείλει τις βίαιες φυλετικές ταραχές στο Ντιτρόιτ.
Από άκρη σε άκρη οι νέοι στην Αμερική αναζητούσαν μια εναλλακτική λύση στις συστολές και αναστολές της συντηρητικής μεταπολεμικής κοινωνίας.
Η αιμορραγία του πολέμου συνεχιζόταν και η οργισμένη νεολαία ερχόταν σε ρήξη με τα στάτους της εποχής αναζητώντας δρόμους εκτόνωσης.
Οι ογκώδεις διαδηλώσεις και οι ταραχές στα Πανεπιστήμια με βίαιη καταστολή είναι γεγονός, όμως είναι και μια εποχή κωδικοποίησης για την απόρριψη της υπάρχουσας κουλτούρας.
Η νέα γενιά στρέφεται στις ανατολικές θρησκείες, στον διαλογισμό, στη μουσική, στις τέχνες, στην ποίηση, στην ψυχεδέλεια, στη σεξουαλική επανάσταση και βυθίζεται στα ναρκωτικά.
Θέλουν να καταφέρουν, ακόμη και αντιδραστικά, να τα «ζήσουν» όλα, μακριά από καταναλωτικές αξίες.
Το κίνημα των χίπις ξέσπασε και παρέσυρε τον κόσμο ολόκληρο μέχρι τις μέρες μας, καθορίζοντας τις τάσεις στη μόδα, τη διατροφή, τις αξίες, τον ελεύθερο τρόπο ζωής έξω από τα όρια που τοποθετήσανε άλλοι.
Κατακλύζουν οι νέοι -που χαρακτηρίζονται άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά από τους ανθρώπους των κρατούντων ηθών- το Greenwich Village της Νέας Υόρκης και το Haight-Ashbury, ένα προάστιο του Σαν Φρανσίσκο, τα οποία γίνονται σημεία αναφοράς του χίπικου κινήματος της αντικουλτούρας. Ομως επίσης δημιουργούνται -κοινοβιακές πολλές φορές- κοινότητες και σε άλλες πόλεις αλλά και περιοχές.
Η γειτονιά του Haight-Ashbury γίνεται η Μέκκα για χιλιάδες νέους που αναζητούν μια εναλλακτική λύση για να «αναπνεύσουν ελεύθερα». Ετσι ακριβώς, 50 χρόνια πριν -πέρασε πράγματι μισός αιώνας- ένα μεγάλο, ηλιόλουστο, χρωματιστό, απελευθερωτικό «Summer of Love» (Καλοκαίρι της αγάπης) ξεκίνησε εκεί.
Αυτό το «Καλοκαίρι» είναι γεμάτο από συγκλονιστικές ιστορίες. Αφορμή στάθηκε το Monterey Pop Festival και η μεγάλη μουσική επιτυχία του καλοκαιριού «San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)» γραμμένο από τον John Phillips των The Mamas & the Papas, που τραγουδήθηκε από τον Scott McKenzie.
Συγκεντρώθηκαν 100.000 άνθρωποι στο «άβατο» της μεγαλούπολης και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ύποπτοι για την αμερικανική κυβέρνηση -όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ηταν ένα «Γούντστοκ» χωρίς τη λάσπη όπως λέγεται -ακριβώς δύο χρόνια πριν από το συγκλονιστικό Γούντστοκ- και δημιουργήθηκε από μια χούφτα ανήσυχα παιδιά.
Ψυχεδελικό ροκ, τέχνες, φωτογραφία, κινηματογράφος, ποίηση, έρωτας και διαλογιστικές πρακτικές χωρίς ενδοιασμούς συγκλόνισαν τις ψυχές των «παιδιών των λουλουδιών».
Το Μουσείο Καλών Τεχνών στη Βοστόνη (ΜFA) για να τιμήσει και να γιορτάσει αυτή την επέτειο διοργάνωσε μια μεγάλη έκθεση φέτος το καλοκαίρι.
Με τίτλο «The Summer of Love: Photography and Graphic Design» (Το καλοκαίρι της Αγάπης: Φωτογραφία και Γραφιστική) διερευνά τον μύθο μέσα από φωτογραφίες, αφίσες και εξώφυλλα δίσκων που δημιουργήθηκαν ακριβώς εκείνη την εποχή. Διαρκεί μέχρι τις 22 Οκτωβρίου και συγκεντρώνει περισσότερα από 120 αντικείμενα.
Το ταξίδι ξεκινάει φέρνοντας μπροστά στο κοινό συγκεντρωμένο πλέον το νέο ειδικό γραφίστικο λεξιλόγιο όπως εμφανίζεται στις αφίσες που προαναγγέλλουν εβδομαδιαίες συναυλίες σε χώρους σαν το Fillmore Auditorium και το Avalon Ballroom με θρυλικά μουσικά συγκροτήματα, όπως οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead και η Janis Joplin με τους Big Brother & The Holding Company.
Στη συνέχεια συναντάμε μια ομάδα από 50 συνολικά αφίσες συναυλιών που τονίζουν πειράματα με ψυχεδελικό γραφιστικό σχεδιασμό και λιθογραφική εκτύπωση που συχνά το συνολικό αποτέλεσμα γίνεται δυσανάγνωστο.
Περιλαμβάνονται και μοναδικά έργα του περίφημου Wes Wilson, που εμπνεύστηκε από παλαιότερα κινήματα τέχνης όπως το Vienna Secession (το κίνημα του Ζετσεσιονισμού) αλλά και από τον Victor Moscoso, που οι μελέτες του με τον Josef Albers στο Πανεπιστήμιο Yale πάνω στη θεωρία των χρωμάτων μεταφράστηκαν από τον καλλιτέχνη-σχεδιαστή σε μια εντυπωσιακή χρήση φωτεινών και κορεσμένων χρωμάτων, εμφανώς ορατά στα σχέδια του που εκτίθενται.
Επίσης το κοινό εντυπωσιάζεται από ένα πλέγμα 25 εξώφυλλων μουσικών άλμπουμ που καλύπτει όλη εκείνη την επιρροή που δέχτηκαν οι γραφίστες-σχεδιαστές της εποχής, από τα περίφημα άμορφα γράμματα στον δίσκο των Beatles, «Rubber Soul» (1965), δημιουργώντας έργα ίδιας τεχνοτροπίας για αμέτρητες δισκοθήκες και αφίσες ολόκληρη την επόμενη δεκαετία.
Οι... ριψοκίνδυνες στροβοσκοπικές γραμματοσειρές με τα γραφικά σχέδια καταφέρνουν να έχουν ένα είδος συνοχής, παρά το γεγονός ότι είναι ένα τόσο μπερδεμένο αντικείμενο με την πρώτη ματιά.
Καμπύλες, χωρίς καθόλου γωνίες, σε «επιθετικά» σχέδια και χρώματα, πλούσια αισθητικά σε σημείο μάλιστα υπερβολής, «παλεύουν» ασφυκτικά περιορισμένα μόνο μέσα στα όρια του μεγέθους της αφίσας ή του άλμπουμ.
Στην καρδιά της έκθεσης τέλος, βρίσκεται μια ομάδα από 32 φωτογραφίες από τον Herb Greene, πρωτοπόρο μέλος της αντικουλτούρας του Haight-Ashbury και τώρα κάτοικο της Μασαχουσέτης.
Περιγράφεται από πολλούς ως ο ανεπίσημος φωτογράφος του συγκροτήματος των Grateful Dead. Οι εξαιρετικές φωτογραφίες του Greene είναι όλες ασπρόμαυρες.
Αντιπαραβάλλονται δε καταπληκτικά με όλα αυτά τα παραισθησιογόνα χρώματα στις αφίσες και τα εξώφυλλα των άλμπουμ που τις περιβάλλουν.
Πολλές από τις φωτογραφίες του αποτυπώνουν την εκρηκτική μουσική σκηνή της πόλης, όμως υπάρχει και μια σειρά «φωτεινών» φωτογραφιών που δείχνουν στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή στο Haight κατά τη διάρκεια του θρυλικού καλοκαιριού του 1967.
Ο τόπος της Δυτικής Ακτής μαγνήτισε τους νέους της εποχής, δίνοντας μυθικές διαστάσεις στον χώρο όπου συγκεντρώθηκαν, αλλά περισσότερο ήταν μια κατάσταση του νου που πέρασε στις καρδιές τους, εκεί όπου οι αφίσες, η τέχνη, η μουσική δημιούργησαν έναν υπέροχο αυτόνομο κόσμο, μια έντονη πολιτιστική βιόσφαιρα.
Εκλεινε μέσα το φρέσκο ξεκίνημα που ερχόταν κατακλυσμιαία και επηρέασε τις μετέπειτα γενιές, αφού η επίδραση στον σύγχρονο πολιτισμό μας γίνεται αντιληπτή μέχρι και σήμερα, με την αντικουλτούρα των χίπις να ενσωματώνεται στη σημερινή κουλτούρα μας μέσα από τη θρησκευτική και πολιτισμική πολυμορφία, την ανεκτικότητα και την αποδοχή, τη φιλοσοφία και τις πνευματικές αντιλήψεις της ανατολής που, όπως πια φαίνεται, έχει επηρεάσει το αξιακό μας περιβάλλον και την καθημερινότητά μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας