Η εμβληματική φράση «το μικρό είναι όμορφο», την οποία χρησιμοποιούσαμε αυτάρεσκα για να αυτοσυντηρηθούμε και να απαλύνουμε την υπαρξιακή μας ανησυχία όσοι και όσες υπηρετήσαμε την Αριστερά από μικρά σχήματα που προοδευτικά συρρικνώνονταν ακόμα περισσότερο, αποτέλεσε τον τίτλο ενός από τα πιο επιδραστικά βιβλία στην ιστορία των οικονομικών θεωριών.
Ο Βρετανός οικονομολόγος Ernst Schumacher επέλεξε αυτόν ακριβώς τον τίτλο «προτροπή», το 1973, για να επιχειρηματολογήσει υπέρ των αποκεντρωμένων οικονομιών μικρής κλίμακας και των κοινωνικών, κρατικών και μη, δομών και οργανώσεων περιορισμένου εύρους ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την ανεξέλεγκτη συνένωση μορφωμάτων και οντοτήτων που κυβερνώνται από υπερεθνικά κέντρα με αδιαφανείς διαδικασίες.
«Less is more» ήταν το μότο του πρωτοπόρου μοντερνιστή αρχιτέκτονα Mies van der Rohe, τελευταίου διευθυντή της Σχολής του Bauhaus, ο οποίος απορρίπτοντας τους εξεζητημένους σχεδιαστικούς συνδυασμούς, επέμεινε στα βασικά βιομηχανικά υλικά της εποχής του, γυαλί και ατσάλι, για να φιλοτεχνήσει ορισμένα από τα σημαντικότερα κτίρια του 20ού αιώνα.
Και παρά την ειρωνική αμφισβήτηση που αυτή η αρχιτεκτονική δέχτηκε από τον μεταμοντερνισμό («Less is Bore» σύμφωνα με τον Robert Venturi), είναι αλήθεια πως στη σύγχρονη συνθήκη του υπερπληθωρισμού των εικόνων και της συνθετότητας της τέχνης, η επιστροφή (καταφυγή;) στην απλότητα, στα μικρά μεγέθη, στα βασικά συστατικά αποτελεί συχνά ανακούφιση.
Μια τέτοια, έστω και μικρή, αναγνωστική ανακούφιση προσφέρουν δύο μικρά βιβλία του Χρίστου Δημητρίου με μικρά ζωάκια και άλλα πλασματάκια να πρωταγωνιστούν σε μικρές καθημερινές συζητήσεις και πράξεις που γίνονται αφορμές για να αποκαλυφθούν μεγαλύτερα νοήματα.
Στις αυτοεκδόσεις με τίτλους «Ζωάκια» και «Κι Αλλα Ζωάκια», τόσο αναφορικά με τις διαστάσεις και το μέγεθος των ίδιων των βιβλίων (10x10,5 εκατοστά, 60 σελίδες το καθένα) όσο και σε σχέση με τη φαινομενική σχεδιαστική απλότητα, ο εικοσιεννιάχρονος δημιουργός ακολουθεί μια μεταμινιμαλιστική προσέγγιση απομάκρυνσης από κάθε τι περιττό που αποσπά τον αναγνώστη και την αναγνώστρια από τους κοφτούς διαλόγους και το βαθύτερο νόημά τους.
Οπως ο Reiser και ο Copi επιτύγχαναν με σχεδόν τραχιές μονοκοντυλιές να αφηγηθούν τις πιο δύσκολες ιστορίες για την ανθρώπινη τραγωδία, όπως ο Τάσος Ζαφειριάδης, ο Βαγγέλης Χατζηδάκης και η ομάδα του Cyanide & Happiness καταφέρνουν να γελάσεις και να κλάψεις ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικές εκδοχές από stick figures, όπως ο Charles Schulz πρόβαλλε όλες τις νευρώσεις και τα ψυχολογικά αδιέξοδα των ενηλίκων ενός μπερδεμένου κόσμου στα πρόσωπα μερικών μικρών παιδιών, έτσι και ο Χρίστος Δημητρίου, με λίγες γραμμές, ευφυώς τοποθετημένα χρώματα και λιτούς, σαρκαστικούς διαλόγους, δημιουργεί το δικό του μικροσύμπαν από χαρακτήρες που το μικρό τους μέγεθος δεν αποτελεί εμπόδιο για να διεκδικήσουν τον δικό τους ζωτικό χώρο. Και να διατυπώσουν, ίσως χωρίς καν να το συνειδητοποιούν, μεγάλες αλήθειες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας