Καταθέσεις-γροθιά στο στομάχι

Με φωτογραφίες των θυμάτων στα μπροστινά έδρανα ξεκίνησε η χθεσινή συνεδρίαση του δικαστηρίου που δικάζει τους κατηγορούμενους για την πυρκαγιά στο Μάτι. Η δίκη διεξάγεται σε κλίμα έντονης συναισθηματικής φόρτισης, καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι μάρτυρες περιγράφουν με δάκρυα στα μάτια την απόλυτη φρίκη και καταστροφή.

«Εριξα μια ματιά έξω και είδα ένα μαύρο σύννεφο, τεράστιες φλόγες δεξιά μου και φώναξα το παιδί μου. Καιγόμαστε! Κλάματα! Δεν μπορεί να γίνεται αυτό! Είναι ταινία! Είναι όνειρο! Είναι εφιάλτης... Κανένας δεν μας είπε να φύγουμε. Το παιδί μου να ουρλιάζει "μαμά μου, θα πεθάνουμε;". Και εγώ να του λέω "ντύσου να φύγουμε". Ξαφνικά το παιδί φωνάζει "μαμά", πέφτουμε και οι δύο κάτω και αρχίζει να ουρλιάζει "Μαμά, καίγομαι". Συνειδητοποίησα ότι δεν είχε βάλει την μπλούζα του, καίγεται το δέρμα του. Φωνάζω συνέχεια: "Μην κοιτάς τίποτα, μόνο τρέξε". Οπως τρέχουμε, λιώνουν τα πόδια του και εγώ δεν μπορώ να του πω τίποτα. Φωνάζει "μαμά, βοήθα με, μαμά, σώσε με". Δεν τον πήρα αγκαλιά επειδή, αν το έκανα, θα ήμασταν οι πρώτοι που θα έβρισκαν αγκαλιά. Ημασταν μόνοι μας και καιγόμασταν. Η μόνη φωνή και τα ουρλιαχτά ήταν του παιδιού μου».

Ουρλιάζει στον ύπνο του

Ο γιος τής Κάλλης Αναγνώστου ήταν πεντέμισι ετών το 2018 και η κατάθεσή της συγκλόνισε το ακροατήριο. «Αυτό που μας έκαναν δεν ήταν σωματικές βλάβες, ήταν θανατηφόρα έκθεση, είμαστε εσαεί θύματα. Τεσσεράμισι χρόνια μετά ο γιος μου ουρλιάζει στον ύπνο του» είπε η εγκαυματίας μάρτυρας και συνέχισε: «Πήρα μεγάλο φορτίo από τη φωτιά. Δεν μπορούσα να ανασάνω, ένιωθα ότι θα σκάσω. Μια τουρίστρια βοήθησε τον γιο μου, είδε ότι τα ποδαράκια του είχαν λιώσει… Αν δεν ήταν αυτή η τουρίστρια, θα είχα χάσει το παιδί μου. Βλέπω ότι είναι καμένα και τα δυο χέρια του και μου ζητάει βοήθεια. Μου φώναζε "μαμά μου, δεν με ακούς;". Δεν μπορούσα, τα πόδια μου είχαν πρηστεί, είχαν γεμίσει υγρά».

Οι δραματικές στιγμές δεν είχαν τελειωμό: κόσμος συγκεντρωμένος στη θάλασσα εκλιπαρούσε για βοήθεια, «αλλά δεν ερχόταν κανείς». Οταν έφτασε στο νοσοκομείο, ήταν καμένη σε όλο το σώμα και με παραμορφωμένο πρόσωπο: «Δεν μου είχαν δώσει ένα παυσίπονο στο Σισμανόγλειο. Δεν πίστευαν ότι θα ζήσω. Νόμιζαν ότι θα μείνω εκεί από καρδιά, από τις απλές αυτές σωματικές βλάβες. Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο μόνη μου με έναν σάκο σαν αυτούς που βάζουν στα νεκροτομεία. [...] Το παιδί μου ήταν στο Νοσοκομείο "Αγία Σοφία" με καμένη πλάτη, χέρια και πόδια. Εψαχνε τη μαμά του και του έλεγαν ότι κοιμάμαι. "Πόσο θα κοιμάται;" ρώταγε. [...] Οι σωματικές βλάβες θα μας κυνηγούν εσαεί, δεν θα μπορούμε να έχουμε φυσιολογική ζωή, θα πρέπει να κάνουμε χειρουργεία. Ενα παιδί 5,5 ετών που έχει μια ζωή που μόνο παιδική δεν είναι. Δεν μπορεί να αθληθεί, να παίξει. Να ξυπνάει τα βράδια, να ουρλιάζει. Να το ζει ξανά και ξανά. Οπως κι εμείς».

Επόμενος μάρτυρας ήταν ο Πολωνός Jaroslaw Korzenioski, που ήταν στην Ελλάδα για διακοπές αλλά έχασε γυναίκα και παιδί όταν αναποδογύρισε η βάρκα στην οποία επέβαιναν περιμένοντας βοήθεια και πνίγηκαν: «Η κατάσταση ήταν τρομερή. Είδα σε μια βάρκα τη γυναίκα και το παιδί. Νόμιζα ότι ήταν οργανωμένη διάσωση. Η σύζυγός μου μου φώναζε να πάω και εγώ πάνω στη βάρκα. Ηταν πολλά άτομα, φοβόμουν να μπω. Ημουν σίγουρος πως θα σωθεί. Επαιρνα το τουριστικό γραφείο να μάθω αν είχαν σωθεί. [...] Σε ένα μικρό κτίριο υπήρχαν τέσσερις μαύροι σάκοι. Στον πρώτο ήταν ο γιος μου και στον τέταρτο η σύζυγός μου. Αυτή η τραγωδία δεν θα είχε συμβεί αν λειτουργούσαν οι υπηρεσίες. Κανείς δεν έκανε τίποτα. Σας παρακαλώ πολύ για την απονομή δικαιοσύνης, παίρνω χάπια, δεν μπορώ να ζήσω».

Ανθρώπινα κουφάρια

Ο Παναγιώτης Ντάγκαλος βρήκε τη σύζυγό του απανθρακωμένη στο αυτοκίνητό τους, ενώ από τύχη σώθηκε ο ίδιος και ο 3,5 ετών γιος τους. «Μύριζε καπνός, αλλά δεν είχαμε ακούσει κάτι που να θυμίζει πυρκαγιά. Καμπάνα, σειρήνα, κάτι στην τηλεόραση... Οταν πήγαμε να μπούμε στο αμάξι, είδα στην Ποσειδώνος κολλημένα αμάξια. Κάνουμε νόημα στους οδηγούς πιο πίσω ότι έχει μπλοκάρει. [...] Ενιωθα ένα κάψιμο από τη δεξιά πλευρά. Η φωτιά είχε φτάσει σε εμάς. Ηταν τεράστια, δέκα μέτρα ύψος. Μου φωνάζει η γυναίκα μου "το παιδί!" και το τυλίγω με πετσέτα. Ετρεχα με όλη μου τη δύναμη προς τη θάλασσα. Βρίσκω αδιέξοδο γιατί δεν έβλεπα. Στρίβω. Κι άλλο αδιέξοδο. Βρήκα τον δρόμο προς τη θάλασσα με τις φωτιές να πέφτουν πάνω μας. Τα εγκαύματά μου ήταν στα χέρια και τα πόδια».

Τις επόμενες ώρες ο μάρτυρας άρχισε απεγνωσμένες προσπάθειες για να εντοπίσει τη σύζυγό του. «Αφήνω το παιδί με τη μητέρα συναδέλφου μου. Δεν έβρισκα τη γυναίκα μου πουθενά στην παραλία. [...] Είχαν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα και αποφασίζω να την ψάξω από το ίδιο μονοπάτι. Βρέθηκα στη λεωφόρο Ποσειδώνος. Αμάξια παντού. Αλλα να καίγονται, άλλα όχι. Δέντρα να έχουν αρπάξει φωτιά. Πήγα προς το αυτοκίνητό μας. Οσο περπατούσα, έβλεπα τα πάντα καμένα. Οταν έφτασα στο αμάξι βρήκα ένα κουφάρι, έναν απανθρακωμένο βράχο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν η γυναίκα μου αυτή».