Χρειάζεται κουράγιο και ελπίδα! Αλλά από πού να πιαστείς;

Μήπως είναι καταστροφολογία; Μήπως υπερβάλλουμε στις σκέψεις που ακολουθούν; Κι όμως... Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Τι να πρωτοσκεφτείς;

Το φάσμα του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου που αρχίζει λίγο λίγο να διαγράφεται στον ορίζοντα, έτσι όπως εξελίσσεται ο πόλεμος στην Ουκρανία; Την κλιματική αλλαγή που όλα δείχνουν ότι δεν είναι πια αναστρέψιμη, γιατί και τα τελευταία περιθώρια συνεννόησης των μεγάλων «παικτών», από σύνοδο κορυφής σε σύνοδο κορυφής, εξαντλούνται – αν δεν έχουν ήδη εξαντληθεί;

Τον πόνο, τη δυστυχία, τον ξεριζωμό που η κλιματική αλλαγή φέρνει ήδη και που στο σύντομο μέλλον θα επιφέρει σε κλίμακα αδιανόητη ώς τώρα; Την άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων στις ευρωπαϊκές χώρες, με τη γενικευμένη αποχή και τη μεταστροφή των πιο αδικημένων κοινωνικών στρωμάτων, που μη βλέποντας φως από πουθενά στρέφονται προς αυτούς που θα τους πατήσουν ακόμη πιο ανελέητα στο κεφάλι, μειώνοντας τους φόρους των πλουσίων και ξηλώνοντας ό,τι έχει απομείνει από το δίχτυ ασφαλείας του κοινωνικού κράτους;

Την τραγωδία των εκατομμυρίων προσφύγων που, ανεπιθύμητοι παντού, πνίγονται στη Μεσόγειο, σκλαβώνονται στα στρατόπεδα της Λιβύης, επαναπροωθούνται σε «ασφαλείς» χώρες όπως η Τουρκία, και πεθαίνουν από δαγκώματα σκορπιού σε νησίδες του Εβρου γιατί τα δυο κράτη κάνουν πως δεν τους βλέπουν; Τα εκατομμύρια παιδιά-σκλάβους για τα οποία δεν υπάρχει παιδική ηλικία, μόνο απέραντος πόνος και φόβος, στην κρεατομηχανή της βιομηχανίας του σεξ και της καταναγκαστικής εργασίας; Τη δυστυχία και τη μιζέρια της σύντομης ζωής εκατομμυρίων ζώων που από τα κλουβιά σέρνονται στα βιομηχανικά σφαγεία χωρίς να έχουν δει ποτέ τον ουρανό, χωρίς να έχουν πατήσει το χώμα;

Και τι να πεις, εδώ στη χώρα μας, για τις αναρίθμητες κακοποιήσεις γυναικών και παιδιών, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και που όλες/όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου; Και για τον πάτο που έχει πιάσει ένα μεγάλο (μήπως το μεγαλύτερο;) κομμάτι της ελληνικής δημοσιογραφίας που στο κυνήγι της κυκλοφορίας και της ακροαματικότητας πουλάει ό,τι το πιο σκανδαλοθηρικό και γαργαλιστικό, διασύροντας, ποδοπατώντας και καταστρέφοντας τις ζωές των ανθρώπων; Ας αφήσουμε τον παράδεισο του επιτελικού κράτους... Το πλιάτσικο της περιουσίας του ελληνικού λαού από τους λύκους που βρέθηκαν να φυλάνε τα πρόβατα. Και όλο τον αυταρχισμό του μηχανισμού συγκάλυψης και καταστολής που έχει στηθεί από τους κρατούντες: από τη λίστα Πέτσα μέχρι τις ΕΔΕ για τους αστυνομικούς που πέφτουν πάντα στα μαλακά...

Δεν είναι καταστροφολογία, φίλες και φίλοι. Είναι η πραγματικότητα της ζωής μας. Για την ακρίβεια είναι κάποιες πλευρές της. Γιατί υπάρχουν και άλλες πλευρές, πιο φωτεινές. Ευτυχώς!

Είμαστε δασκάλες και δάσκαλοι, από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Μέρες που είναι, γιορτάσαμε την 28η Οκτωβρίου και σε λίγο την επέτειο του Πολυτεχνείου. Θυμόμαστε, μαθαίνουμε, στοχαζόμαστε, μαζί με τα παιδιά στις τάξεις μας, στα αμφιθέατρά μας, το έπος της Εθνικής Αντίστασης, τον αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό, τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, τον ηρωισμό και την ανιδιοτέλεια εκατομμυρίων απλών ανθρώπων που πολέμησαν τον αγώνα τον καλό. Για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αδελφοσύνη των λαών.

Δεν θέλουμε τις παρελάσεις γιατί δεν προσφέρουν τίποτα. Δεν συμβιβαζόμαστε με έναν τυπολατρικό, αποστειρωμένο και αποστεωμένο εορτασμό. Επιδιώκουμε την ανάπτυξη της ιστορικής συνείδησης των παιδιών, την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, τη δημιουργία συνειδητών πολιτών που νοιάζονται για τα κοινά, για τη χώρα τους, για όλο τον κόσμο.

Βιώνουμε τη σταδιακή υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, ως συνέπεια της πολιτικής αυτών που ενώ θα έπρεπε να το υπηρετούν και να το υπερασπίζονται εκείνοι το υπονομεύουν. Το κουράγιο μας, την ελπίδα και τη δύναμη τα αντλούμε από τα γόνιμα και δημιουργικά πράγματα που γίνονται στην κοινωνία και στα σχολεία μας, τις περισσότερες φορές μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, από απλούς ανώνυμους ανθρώπους που κάνουν καλά τη δουλειά τους γιατί έτσι πρέπει, για να είναι εντάξει με τον εαυτό τους, γιατί χαίρονται που μπορούν να είναι χρήσιμοι στις άλλες, στους άλλους.

Κι εμείς, δασκάλες και δάσκαλοι στα σχολεία όλης της χώρας, είμαστε πολύ τυχεροί και τυχερές – και το ξέρουμε! Και αυτό μεγαλώνει την ευθύνη μας. Γιατί ερχόμαστε σε επαφή με τον ανθό του κόσμου, τα παιδιά. Γιατί κάνουμε μια δουλειά δύσκολη αλλά τόσο δημιουργική από όπου μπορούμε να αντλήσουμε χαρά και ικανοποίηση – όταν έχουμε τα εφόδια για να αντιμετωπίζουμε τις άπειρες δυσκολίες ως προκλήσεις για δράση και όχι ως αξεπέραστα εμπόδια. Γιατί μπορεί να αλλάξει η ζωή κάποιων παιδιών που βρεθήκαμε στον δρόμο τους...

Δεχόμαστε, ως παιδαγωγική ομάδα «Το Σκασιαρχείο» πολλά αιτήματα από διάφορα σχολεία και ομάδες εκπαιδευτικών ανά τη χώρα για σεμινάρια στην παιδαγωγική Φρενέ και για στήριξη της δουλειάς τους. Και έχουμε την ευτυχία να γνωριζόμαστε, στο πλαίσιο αυτών των συναντήσεων, με εξαιρετικούς συναδέλφους και συναδέλφισσες, ανήσυχους και δημιουργικούς ανθρώπους, μακριά από τη δημοσιοϋπαλληλική ρουτίνα και τον εφησυχασμό.

Ανθρώπους που από όλη την Ελλάδα θα συρρεύσουν και φέτος (25η χρονιά!), μικροί και μεγάλοι, στο Διεθνές Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους που θα πραγματοποιηθεί από 3 έως 10 Δεκεμβρίου σε Ολυμπία και Αμαλιάδα.

Από τέτοια γεγονότα, από τέτοιες συναντήσεις και από τα μικρά θαύματα που γίνονται συχνά – πυκνά στις τάξεις μας αντλούμε το κουράγιο και την ελπίδα μας!

*Η Συντακτική Επιτροπή

Βογανάτσης Δαμιανός

Δημοπούλου Φωτεινή

Μπαλτάς Μπάμπης

Μπάρκα Κατερίνα

Παούρη Κατερίνα

Παπαδόπουλος Χάρης

Σπήτα Βίκυ

(Επικοινωνήστε μαζί μας και στείλτε μας τα κείμενά σας για δημοσίευση στο εξής email: [email protected])