Βάφοντας με λευκό την επιταχυνόμενη επιφάνεια μιας ημέρας (16 Μαΐου)

Μέρα με ήλιο∙ να ανακτήσω το κουράγιο, το χιούμορ, να ανοίξω τα χέρια, να απομακρύνω το πηγούνι από τον κορμό.

Να ζωγραφίσω το ημερολόγιο όπως έναν τοίχο∙ το ίδιο λευκό.

Να ζωγραφίσω με λευκό την  επιταχυνόμενη επιφάνεια μιας μέρας.

Εχθές πολύ πεσμένος∙ ζαλάδες και ανία.

Ζαλάδες, ανία και κεφαλαλγίες∙ κεφαλαλγίες μοιάζει με όνομα διεστραμμένων Ελληνίδων θεών.

Σφυροκοπούν αργά το κεφάλι σαν να μη θέλουν να το γκρεμίσουν.

Η απλή ευχαρίστηση να χτυπούν συνεχόμενα.

Πόσες είναι οι Ελληνίδες θεές κεφαλαλγίες που χτυπούν επίμονα την πόρτα αυτού που δεν τις κάλεσε;

Ξαναρχίζει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στη Γερμανία.

Πρώτο παιχνίδι εδώ και μήνες στην Ευρώπη.

Αποτέλεσμα: 4-0. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα.

Οι παίκτες σηκώνουν τα χέρια, αλλά δεν πλησιάζουν ο ένας τον άλλον.

Χώρος, χρειάζεται χώρος.

Το 2013, ο ποιητής Κένεθ Γκόλντσμιθ απεύθυνε πρόσκληση να τυπωθεί το σύνολο του ίντερνετ.

Printing out internet, το πρότζεκτ.

Να μεταμορφωθούν όλα όσα είναι άυλα σε χειροπιαστή ύλη που καταλαμβάνει χώρο.

Άλλη μια εισβολή εδάφους, σκέφτομαι.

Ανοίγω τα χέρια. Το κενό είναι αυτό που επιτρέπει να ανοίξω τα χέρια, αυτό είναι προφανές.

Εφιάλτης: η μέρα όταν το ίντερνετ απαιτεί να καταλάβει χώρο και να τυπωθεί.

Ο αέρας ολόκληρος κατάμεστος από πληροφορία που γίνεται επίμονη, συμπαγής και χειροπιαστή.

Να μην υπάρχει χώρος για τα ανθρώπινα όντα επειδή τυπώθηκε όλο το ίντερνετ.

4-0, το παιχνίδι.

Η χαρά τώρα είναι κάθετη κι όχι οριζόντια.

Καθένας πανηγυρίζει στο τετράγωνό του, από κάτω προς τα πάνω.

Μόνο ο ουρανός ή ο απλός διπλανός αέρας είναι τώρα συμπαίκτης.

Ο πανηγυρισμός γίνεται ατομικός, σχεδόν εγωιστικός.

Ούτε ένα δειλό άγγιγμα στο δάχτυλο όπως στην Καπέλα Σιστίνα.

Ούτε αγριότητα, ούτε λεπτότητα.

Ο αέρας υπάρχει ανάμεσα σε δυο ανθρώπινα όντα που πανηγυρίζουν, κι αυτό το κενό είναι για να μείνει.

Να είσαι χαρούμενος στο ενάμιση μέτρο τουλάχιστον, παρακαλώ.

Τελείωσε η ομαδική χαρά.

Άρχισε ένα άθροισμα μπακαλικής των απλών ατομικών χαρών.

Στο ποδόσφαιρο, έντεκα αθροισμένες ατομικές χαρές.

Σε άλλες γιορτές, θα δούμε.

Οι τρελοί εξακολουθούν στον δρόμο και πολλαπλασιάζονται.

Ένας τρελός στη Γαλλία, κοντά στη Λιλ, θέλει να πουλήσει μια διάβαση.

Δε δέχεται να περάσει κανείς από κει, γιατί αυτός είναι ο ιδιοκτήτης.

Έφτιαξε κυβέρνηση και προσκαλεί τον κόσμο που κυκλοφορεί στον δρόμο να γίνουν υπουργοί.

Μια φίλη μου επιλέχθηκε για Υπουργός Οικονομίας και Διαβάσεων.

Δέχτηκε και μου έστειλε ένα μήνυμα που λέει πως είναι ευχαριστημένη.

Στους πάγκους, αναπληρωματικοί παίκτες ανά δύο μέτρα χωρισμένοι μεταξύ τους, παιδιά που μαζεύουν τις μπάλες με μάσκες.

Η μπάλα απολυμασμένη. Η προσοχή με την οποία πιάνει κανείς τον χρυσό ή την επικίνδυνη χειροβομβίδα.

Κατά τα άλλα, σχεδόν όλα ίδια εκτός από αυτά που δεν βλέπουμε.

Μοιάζει με φάρσα, μια ζωή παράλληλη προς την προηγούμενη.

Δύο παράλληλες ευθείες που ίσως συναντηθούν σε ενάμιση χρόνο, ποιος ξέρει.

Οικογένεια σε κάθε σπίτι, ιστορίες που ακούγονται∙ εφιάλτης και αιώρηση.

«Γυναίκα, πώς σε λένε; -Δεν ξέρω.

Πότε γεννήθηκες; Από πού είσαι; -Δεν ξέρω.

Γιατί έσκαψες αυτό το λαγούμι; -Δεν ξέρω.

Πόσο καιρό κρύβεσαι εδώ; -Δεν ξέρω.

Γιατί μου δάγκωσες το δάχτυλο; -Δεν ξέρω.

Με ποιους είσαι; -Δεν ξέρω.

Εδώ είναι πόλεμος, πρέπει να διαλέξεις. -Δεν ξέρω.

Υπάρχει ακόμη το χωριό σου; -Δεν ξέρω.

Αυτά είναι τα παιδιά σου; -Ναι.»

Σήμερα ο ήλιος καθαρίζει ό,τι μπορεί κι ο ήλιος πολλά μπορεί, βέβαια, αλλά όχι τα πάντα.

*Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι Πορτογάλος συγγραφέας και γράφει το Ημερολόγιο της Πανούκλας καθημερινά από τις 23 Μαρτίου για την εφημερίδα Expresso.

**Η Αθηνά Ψυλλιά που έκανε τη μετάφραση είναι ψυχολόγος και μεταφράστρια λογοτεχνίας από τα πορτογαλικά και συνεργάζεται με τον Γκονσάλο Μ. Ταβάρες από το 2011.

Σημείωση efsyn.gr: Τα κείμενα του Γκονσάλο Μ.Ταβάρες από την εφημερίδα Expresso θα αναδημοσιεύονται σε καθημερινή βάση από την ιστοσελίδα μας, κατόπιν συμφωνίας μαζί του