Από τους Κούρδους στους Ποντίους

Η αφίσα που προπαγανδίζει την εκδήλωση για «τους παραχαράκτες της γενοκτονίας του μικρασιατικού ελληνισμού» τοιχοκολλούνταν στη διάρκεια της επεισοδιακής συγκέντρωσης της περασμένης Πέμπτης από το «αριστερό» άκρο των συγκεντρωμένων.

Η σύνθεση του πάνελ αποτυπώνει, με τον ευκρινέστερο δυνατό τρόπο, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της καμπάνιας που φιλοδοξεί ν’ αναδείξει τη διαχείριση της «εθνικής μνήμης» σε πρωτεύον ζήτημα της πολιτικής αντιπαράθεσης, εν μέσω της επιβολής του τρίτου μνημονίου κι εν αναμονή μιας πιθανής κοινωνικής έκρηξης.

Πρώτος στη λίστα ένας πάλαι ποτέ ακτιβιστής της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με μεταβαλλόμενο κατά καιρούς πολιτικοϊδεολογικό στίγμα: μαοϊκός εργατιστής στα μέσα της δεκαετίας του ’70, αυτόνομος στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80, εναλλακτικός στα μέσα του ’80, οικολόγος στο γύρισμα του ’90, «πατριωτική» πτέρυγα του ευρύτερου αριστερού εξωκοινοβουλευτικού «χώρου» το 1991-92, συνοδοιπόρος του «Δικτύου ’21» στα τέλη της δεκαετίας του ’90, υποστηρικτής των «λαοσυνάξεων» του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες το 2000, πολέμιος των «εθνομηδενιστών» ιστορικών το 2006-07, συμπαραστάτης της κυβέρνησης του Καραμανλή τζούνιορ στις δύσκολες ώρες του 2008-09 κ.ο.κ.

Μετατοπίσεις με αξιοσημείωτη πυκνότητα στη μικρή διάρκεια, ακόμη και για τη ρευστή ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα.

Σε προσωπικό κείμενό του στην «Αθηναϊκή» του Καρατζαφέρη (2.6.2000) ο ίδιος έχει αναγνωρίσει ρητά τον στρατηγικό χαρακτήρα αυτής της μεταστροφής, τη μεταπήδησή του δηλαδή από «το στρατόπεδο του ‘‘οργανικού εκδυτικισμού’’» (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και οικολογικό-εναλλακτικό κίνημα) στο «κίνημα αντίστασης που προσφεύγει στις παλιές μας ταυτότητες, στην δύναμη της παράδοσής μας, επιθυμώντας να αναπαράγει το κλέος της είτε της αρχαίας Ελλάδας, είτε του ‘‘ένδοξού μας βυζαντινισμού’’, είτε και των δύο μαζί».

Τελευταίος στη λίστα, ένας εκπαιδευτικός που το 2006-07, ως μέλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πρωτοστάτησε στην καμπάνια ενάντια στο «εθνομηδενιστικό» βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού. Ως ομοτράπεζος της «Ζούγκλας» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου (ALTER 15.3.2007), είχε μάλιστα αποφανθεί πως εκείνη η σύγκρουση θα εξελισσόταν σε «αρχή του τέλους» για όσους πανεπιστημιακούς αποκλίνουν από την (εθνικιστική) «κυρίαρχη ιδεολογία», την οποία «πρέπει να εκφράζει» το περιεχόμενο της εκπαίδευσης.

Το σημαδιακότερο όνομα είναι ωστόσο ο δεύτερος ομιλητής.

Ο επίλαρχος (τότε) των θωρακισμένων Σάββας Καλεντερίδης έγινε ξαφνικά διάσημος τον Φεβρουάριο του 1999 ως ο αξιωματικός της ΕΥΠ που συνόδευσε τον Κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο μοιραίο ταξίδι του από την Αθήνα στην Κένυα, προτού αυτός ο τελευταίος παραδοθεί στις αμερικανικές και τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.

Απόστρατος από τον Μάρτιο του 2000, στις δημοσιευμένες αναμνήσεις του ισχυρίζεται πως η διαπλοκή του με το κουρδικό κίνημα χρονολογούνταν από το φθινόπωρο του 1997, όταν ο αρχηγός της ΕΥΠ Χαράλαμπος Σταυρακάκης τού ανέθεσε να «στεγανοποιήσει» την εδώ διπλωματική αποστολή του ΡΚΚ, ώστε να σταματήσουν οι επικίνδυνες διαρροές περί έμπρακτης ελληνικής υποστήριξης στο κουρδικό αντάρτικο («Η ώρα της αλήθειας», Αθήνα 2007, σ. 39-41).

Παραδόξως, από τη λεπτομερή εξιστόρησή του απουσιάζει πλήρως η πολύκροτη δημόσια καταγγελία των στενών συνεργατών του Οτσαλάν, σε συνέντευξη Τύπου που μεταδόθηκε ζωντανά απ’ όλα τα κανάλια (27.2.1999), για τον ρόλο που η υπηρεσία και ο διευθυντής της διαδραμάτισαν στην παγίδευση του Κούρδου ηγέτη.

Ο ίδιος ο αρχηγός του ΡΚΚ υπήρξε, αντίθετα, εξαιρετικά σαφής για το πώς βλέπει τον ρόλο του ΚΥΠατζή συνοδού του στη σκοτεινή αυτή υπόθεση:

Θα πρέπει να αποσαφηνιστεί πολύ καλά η στάση του ταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη (ειδικός υπεύθυνος του ΝΑΤΟ, αποσπασμένος στην Ελληνική Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), ο οποίος, χρησιμοποιώντας κυρίως τη φιλία, διαδραμάτισε τον βασικό ρόλο στην εκτέλεση της συνωμοσίας. Είναι το άτομο που έπαιξε τον επικίνδυνο ρόλο, από τις πρώτες επαφές μαζί μου μέχρι και την παράδοσή μου στους προδότες Κενυάτες» (Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, «Το τίμημα της φιλίας των λαών. Η συνωμοσία της 15ης Φεβρουαρίου. 

Εκδ. Μεσοποταμία, Αθήνα [2003], σ. 62).

Στιγμιότυπο της συγκέντρωσης της περασμένης Πέμπτης για την «ποντιακή γενοκτονία».

Μολονότι δεν έχει αναρτηθεί ακόμη σε κάποιο τοίχο, το έμμετρο πόνημα της διαδηλώτριας παρουσιάζει οφθαλμοφανές ενδιαφέρον, ως αποτύπωση του ανεπίσημου λόγου που εξέφερε το όλο εθνικόφρον χάπενινγκ: το «ξεκλείδωμα των συνόρων» στους (σημερινούς) πρόσφυγες, το «χτύπημα της θρησκείας» και -κυρίως- το «τέλειωμα» της (ιδιωτικής) παιδείας διά της φορολογίας αναδεικνύονται σε εθνικές συμφορές ισάξιες της καταστροφής του 1922.

Αξιοσημείωτη επίσης η αναφορά στα «σαράντα χρόνια ψέματα» που έφεραν στην εξουσία το «αριστερό κλωνάρι»: η απαρχή των εθνικών δεινών τοποθετείται ευκρινέστατα στο μοιραίο εκείνο 1974, όταν η στρατοκρατική Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, πανικόβλητη μπροστά στις συνέπειες του «πατριωτικού» τυχοδιωκτισμού της, παρέδωσε άρον άρον ξανά τα ηνία στους «φαυλοκράτες» πολιτικούς...

Με ή χωρίς Μνημόνιο...

... ο αγώνας για τη θεσμική προστασία της μισθωτής εργασίας απέναντι στην ελαστικοποίησή της στον βωμό του (μεγάλου) κέρδους συνεχίζεται.

Τα ίχνη του πιο πρόσφατου γύρου ήταν ορατά το βράδυ της περασμένης Κυριακής (1 Νοεμβρίου) στους τοίχους και το οδόστρωμα του συμβολικού πεδίου μάχης της Ερμού.

Υπενθυμίζοντας στους περαστικούς πως η ταξική πάλη είναι πάνω απ’ όλα ένας αγώνας δρόμου αντοχής.

Η έκβαση του οποίου θα κριθεί όχι από θεαματικές κινήσεις ή μεγαλόστομες διακηρύξεις, αλλά από την απρόσωπη δουλειά μυρμηγκιού στους εργασιακούς χώρους -και, πάνω απ’ όλα, από τη συνειδητοποίηση της κοινής μας μοίρας ως εργαζομένων και το συνακόλουθο μποϊκοτάζ των κυριακάτικων αγορών, που θα καταστήσει το αντεργατικό μέτρο ανώφελο για όσους εργοδότες φιλοδοξούν να κερδοσκοπήσουν στη ράχη των υπαλλήλων τους.