Βέλη εξ αριστερών

Δύο μήνες μετά τις εκλογές κι έναν μήνα μετά τη «δημιουργικά ασαφή» συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, η τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης κι ευρωζώνης κάθε άλλο παρά έχει κριθεί. Οι διαφορετικές αναγνώσεις της συμφωνίας -ζήτημα πολιτικό κι όχι φυσικά νομικό- παραμένουν οφθαλμοφανείς, όπως και οι βαθύτατες υλικές αντιθέσεις που επικαθορίζουν ό,τι η διπλωματική αβρότητα μεταμφιέζει υποκριτικά σε διαβουλεύσεις μεταξύ εταίρων με κοινά συμφέροντα.

Από τα οργισμένα δημοσιεύματα της Wall Street Journal και κάποιων χρηματιστικών ιστοσελίδων διαπιστώνουμε π.χ. μιαν ανομολόγητη αλλά κρίσιμη πτυχή στο φαινομενικά φαιδρό γαϊτανάκι που πλέχτηκε γύρω από τη χωροταξική εγκατάσταση των ελεγκτών της τρόικας: ο αποκλεισμός των τελευταίων από την άμεση πρόσβαση στα αθηναϊκά υπουργεία, διαβάζουμε, δεν τους επιτρέπει να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τα πραγματικά επίπεδα ρευστότητας του ελληνικού Δημοσίου. Εξ ου και η ευνόητη λύσσα των «θεσμών», που είχαν καλομάθει να παίζουν με σημαδεμένα τα χαρτιά των Βαλκάνιων «συνομιλητών» τους.

Συγκαλυμμένες έτσι κι αλλιώς από τις συμβάσεις του επίσημου δημόσιου λόγου, οι αντιθέσεις αυτές κάθε άλλο παρά έχουν εμποδίσει την εμφάνιση των πρώτων δειγμάτων αριστερής αντιπολίτευσης στους δρόμους της Αθήνας.

Η πρώτη αφίσα του είδους εμφανίστηκε λίγο μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα, προερχόταν από τον χώρο των αυτόνομων κι επικέντρωνε την πολεμική της στην εθνικοενωτική σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. (φωτογραφία 1).

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε λίγο αργότερα η καταγγελία των πολυσυλλεκτικών φιλοκυβερνητικών κινητοποιήσεων του Φεβρουαρίου από την ομόφρονα Αντιφασιστική Συνέλευση (2) και την Εργατική Αντιφασιστική Δράση (φωτογραφίες 3-4).

Μια πιο χοντροκομμένη εκδοχή της ίδιας στάσης συναντάμε στα συνθήματα που άφησαν επί της πλατείας Κουμουνδούρου οι αντιεξουσιαστές που κατέλαβαν συμβολικά τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στις 8 Μαρτίου (φωτογραφία 5).

Στους αντίποδες αυτής της συλλογιστικής κινούνται κάποιες άλλες κινήσεις του ίδιου χώρου, όπως η Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. (φωτογραφία 6).

Διαφορετικής τάξης είναι πάλι η κριτική που συναντάμε στις αφίσες και τα χαρτοπανό των οπαδών της επανόδου στη δραχμή (φωτογραφία 7), αλλά και στα αντίστοιχα υλικά του ΚΚΕ.

Παρά την κραυγαλέα απουσία του από τις μαζικές εκδηλώσεις αντίστασης στις πιέσεις της ευρωζώνης, το τελευταίο δεν άργησε καθόλου να εκμεταλλευτεί χαιρέκακα την κυβερνητική «συνθηκολόγηση» της 20ής Φεβρουαρίου (φωτογραφία 8).

Ως έμμεσα αντιπολιτευτικές τάσεις μπορούν, τέλος, να ερμηνευθούν οι αναφορές στη συνέχιση της ταξικής πάλης, ιδίως όταν αυτή η τελευταία αφορά μερίδες του επιχειρηματικού κόσμου που έχουν ταυτιστεί με τους νέους κυβερνώντες. Ο αγώνας των απολυμένων του Metropolis ενάντια στο συγκρότημα Κουρή μπορεί να μην έχει λ.χ. εμφανή κομματική χροιά, δεν παύει όμως να υπενθυμίζει το βεβαρημένο αντεργατικό μητρώο των καναλαρχών που παριστάνουν σήμερα τους ένθερμους υποστηρικτές της «Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας» (φωτογραφία 10).

Ακόμη πιο πικρή γεύση αφήνουν τα ίχνη του κινήματος των κατοίκων της Χαλκιδικής για τη σωτηρία του τόπου τους, υποδειγματικού αγώνα που παραμένει -κι αυτός- μέχρι στιγμής αδικαίωτος (φωτογραφία 9).