Στη γενικότερη προσπάθεια των κομμάτων να ανασυνταχθούν κεντρικό ρόλο κατέχουν οι διεργασίες στην Κεντροαριστερά.
Ο πολιτικός χώρος που καλύπτει το φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας, κατακερματισμένος και συρρικνωμένος τα τελευταία χρόνια, αποπειράται να ανασυγκροτηθεί και να ενώσει τα διάσπαρτα κόμματα, τις κινήσεις και τις συλλογικότητες, στη λογική ενός κοινού σχήματος-ομπρέλα και ενός ομόφωνα αποδεκτού προγραμματικού πλαισίου.
Το σχέδιο προβλέπει ως κατάληξη τη δημιουργία ενός πραγματικά ενιαίου και αυτόνομου φορέα, ο οποίος θα προκύψει από ένα ανοιχτό ιδρυτικό συνέδριο, με την εκλογή νέας ηγεσίας από τη βάση των μελών και των φίλων του.
Το σημερινό Θέμα της «Εφ.Συν.» θυμάται τη διαδρομή των δυνάμεων του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς από τον εμφύλιο μέχρι τις ημέρες μας και αφιερώνει τις επόμενες σελίδες του στις σχετικές διαβουλεύσεις, στα διακυβεύματα, τους στόχους και τους προβληματισμούς γύρω από το εν λόγω εγχείρημα μέσα από τη ματιά κορυφαίων στελεχών του χώρου, αναλυτών και πολιτικών επιστημόνων.
O χώρος μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ ψάχνεται εδώ και καιρό. Μετά τη μαζική εκλογική υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ και τη μετακίνηση στελεχών του -κυρίως όμως οπαδών και ψηφοφόρων του- στον ΣΥΡΙΖΑ, οι παράγοντες της παράταξης προσπαθούν, χωρίς επιτυχία μέχρι τώρα, να την αναστήσουν.
Οι απόψεις πολλές, οι προσωπικές στρατηγικές επίσης και η απουσία μιας χαρισματικής προσωπικότητας εκκωφαντική. Ο,τι επιχειρήθηκε μέχρι τώρα, παρά τις τυμπανοκρουσίες που το συνόδευσαν και τη στήριξη που είχε από μηχανισμούς ενημέρωσης, δεν είχε συνέχεια...
◼ Μετά τον εμφύλιο, δύο ήταν τα πρόσωπα που κυριάρχησαν στη συγκεκριμένη πολιτική περιοχή. Ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μοιάζει με οικογενειακή υπόθεση αλλά δεν ήταν. Πατέρας και γιος είχαν διαφορετικές παραστάσεις και διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αποσκευές. Αυτό φάνηκε στην πορεία με πολλές αφορμές. Για την ανάδειξη του πρώτου σε κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή βοήθησαν τα μέγιστα ο αμερικανικός παράγοντας και το παλάτι.
Η πρεσβεία των ΗΠΑ (το βασικό κέντρο εξουσίας στη μετεμφυλιακή Ελλάδα) και το εγχώριο κατεστημένο είδαν με τρόμο την καθημαγμένη και διωκόμενη Αριστερά, δέκα χρόνια μετά τη στρατιωτική ήττα της, να καταλαμβάνει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σύμφωνα με τη φιλολογία της εποχής, ο κομμουνιστικός κίνδυνος επέστρεφε με κοινοβουλευτικό μανδύα και έπρεπε πάση θυσία να εξουδετερωθεί. Πίεσαν τους κομματάρχες του Κέντρου να αφήσουν κατά μέρος τις φιλοδοξίες τους και να ενταχθούν στην Ενωση Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Το σύστημα για να μην απειληθεί από τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών χρειαζόταν ένα κόμμα εξουσίας το οποίο θα είχε διπλή αποστολή: θα λειτουργούσε ως αντίπαλον δέος στη Δεξιά με αξιώσεις διακυβέρνησης και ως δεξαμενή υποδοχής των κυνηγημένων αριστερών που ασφυκτιούσαν από τον αυταρχισμό του κράτους και την αχαλίνωτη δράση του παρακράτους.
Επελέγη ως ο καταλληλότερος γι’ αυτή τη δουλειά ο Γεώργιος Παπανδρέου. Διέθετε άλλωστε όλα τα τυπικά προσόντα. Είχε περάσει με άριστα τις εξετάσεις τη δεκαετία του ‘40, η αφοσίωσή του στο αστικό καθεστώς δεν αμφισβητούνταν, ενώ ο αντικομμουνισμός του ήταν το απαραίτητο διαβατήριο για το ταξίδι του προς την κορυφή.
Η συνέχεια είναι γνωστή: εκλογές βίας και νοθείας, συρρίκνωση της ΕΔΑ, ανένδοτος, εκλογικός θρίαμβος της Ενωσης Κέντρου, αποστασία, δικτατορία. Η πρώτη μετά τον πόλεμο συστηματική προσπάθεια φιλελευθερισμού διεκόπη βιαίως.
◼ Τη γραμμή του διμέτωπου που ακολούθησε με συνέπεια ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν την υιοθέτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πέρασε μακριά από την Ελλάδα τα ταραγμένα χρόνια που επηρέασαν καθοριστικά τον πατέρα του. Οι διαφωνίες τους για τον προσανατολισμό του κόμματος είχαν ξεκινήσει από νωρίς και σε ορισμένες φάσεις είχαν πάρει μεγάλες διαστάσεις. Για τη Δεξιά της δεκαετίας του ‘60 ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας συνοδοιπόρος του κομμουνισμού.
Το 1974 αντί, όπως περίμεναν πολλοί, να αναλάβει την ηγεσία της Ενωσης Κέντρου, που του προσφέρθηκε χωρίς όρους και προϋποθέσεις, δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ. Η ιδρυτική πράξη του νέου κόμματος, η στρατηγική του, οι πολιτικές θέσεις και η ρητορική του αρχηγού δεν είχαν καμία σχέση με το προδικτατορικό Κέντρο. Παρέπεμπαν στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές της Αριστεράς, με τα κόμματα της οποίας το ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1986 συνεργαζόταν στενά και σταθερά στον συνδικαλισμό, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενίοτε στο Κοινοβούλιο, ποτέ όμως στην κυβέρνηση.
Η φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου δέσποσε στην πολιτική ζωή του τόπου για πολλά χρόνια. Το Κέντρο εξαφανίστηκε και η Αριστερά, παρά τις ελπίδες που γέννησε ο ενιαίος Συνασπισμός, δεν μπόρεσε να πρωταγωνιστήσει.
Τα μνημόνια όμως ανέτρεψαν τα πάντα. Πρώτα το ΠΑΣΟΚ μόνο του και στη συνέχεια παρέα με τη Δεξιά ανέλαβαν να σώσουν τη χώρα. Ο κόσμος της Κεντροαριστεράς, διαπαιδαγωγημένος από τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν μπορούσε να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ο προαιώνιος εχθρός έγινε ξαφνικά κυβερνητικός εταίρος και από κοινού δαιμονοποιούσαν την Αριστερά, την οποία ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ θεωρούσε δυνάμει σύμμαχο. Στράφηκε μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που του θύμιζε σε πολλά το ΠΑΣΟΚ στα πρώτα βήματά του.
Σήμερα ο χώρος είναι ξανά διασπασμένος. Η σημαντικότερη διαφορά με τις προηγούμενες περιόδους είναι ότι τα σχήματα που τον συγκροτούν κουβαλούν το φορτίο της μεγάλης ήττας και επιπλέον λείπει από την εικόνα ένας ηγέτης ικανός να συσπειρώσει και να εμπνεύσει.
Ετσι, ο στόχος δεν είναι να αναδειχθεί σε κυρίαρχο πόλο στο πολιτικό σύστημα, αλλά να μπει σφήνα ανάμεσα στην ανερχόμενη Δεξιά και στον ταλαιπωρημένο ΣΥΡΙΖΑ. Να γίνει ένας χρήσιμος παίκτης και κυρίως ο απαραίτητος μπαλαντέρ για τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας.
Επιστροφή στις πολιτικές αξίες
Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε για πολλά χρόνια ο κύριος εκφραστής της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Η προσφορά του στη χώρα και στον λαό είναι τεραστίων διαστάσεων. Σήμερα έχει κρίση αξιοπιστίας. Η κρίση του ΠΑΣΟΚ υπήρξε πρωτίστως κρίση των προσώπων των διαχειριστών της εξουσίας και όχι κρίση των αξιών και της ιδεολογίας του. Το ιστορικό του φορτίο είναι μεγάλο. Σωστά σήμερα αναζητεί μια νέα μεγάλη αλλαγή για ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς.
Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο. Γίνεται σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης και απομυθοποίησης της πολιτικής. Σε μια περίοδο που αδίκως το ΠΑΣΟΚ έχει χρεωθεί την κύρια ευθύνη της πολύπλευρης κρίσης. Η Φώφη Γεννηματά με το βλέμμα μπροστά έχει επωμιστεί το δύσκολο αυτό έργο. Το σχέδιο ανασυγκρότησης μέσα από το συνεργατικό σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι το μόνο ρεαλιστικό στην παρούσα φάση.
Η επιτυχία του συνδέεται με την επιστροφή στις παραδοσιακές πολιτικές αξίες που υπηρέτησε το ΠΑΣΟΚ, αλλά και με την κατάθεση μιας ρεαλιστικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας για τη χώρα.
Για να πορευτεί η Ελλάδα, χωρίς μνημόνια, χωρίς πολιτικές λιτότητας. Ο δρόμος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης πρέπει να είναι δρόμος προς τα εμπρός. Να μην ξεχάσει όμως ότι η δύναμή της έρχεται από το παρελθόν. Από το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ, από το έργο του, την προσφορά του.
Πολιτική χωρίς μνήμη δεν υπάρχει. Αυτά φαίνεται, δυστυχώς, να τα αγνοούν κάποια ιστορικά στελέχη που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ. Στελέχη που δραπέτευαν ή με νέα σχήματα φιλοδοξούν «να σώσουν τη χώρα». Μετριότητες, που το επικοινωνιακό σύστημα ανέδειξε «ως αυθεντίες». Που ο ιστορικός τους κύκλος έκλεισε. Το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη πρέπει να τους αγνοήσει. Πρέπει να ανασυγκροτηθούν μέσα από μια βαθιά ανανέωση. Ανανέωση προγραμματική αλλά και ηλικιακή.
Η επιστροφή στις ηθικές αξίες της πολιτικής και η σύνδεση με τις ανάγκες της κοινωνίας είναι το πρώτιστο χρέος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Είναι η συνταγή της επιτυχίας.
*Πρώην υπουργός
Για μια νέα προοδευτική παράταξη
Σταθερή στρατηγική επιδίωξη των «ΜΕΤΑρρυθμιστών της Αριστεράς» είναι η δημιουργία της Μεγάλης Δημοκρατικής και Προοδευτικής Παράταξης. Οι λόγοι είναι προφανείς. Τους έχω επανειλημμένα τονίσει με έμφαση. Συμβολή στην ισορροπία του πολιτικού συστήματος. Καθοριστικός παράγοντας δημοκρατικής, προοδευτικής διακυβέρνησης. Εγγύηση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας.
Οι δημοκρατικοί πολίτες απαιτούν την αναγέννηση και την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και γι’ αυτό θεωρώ κάθε νέα κινητικότητα θετικό σημάδι. Δεν θα σταθώ στο ότι δικαιώθηκα στους φόβους που έγκαιρα εξέφρασα για λανθασμένες διαδικασίες που οδήγησαν σε αποτυχίες. Εύχομαι να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη.
Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το Ποτάμι θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή. Πιστεύω απόλυτα ότι όλες οι δυνάμεις είναι εφικτό να συγκλίνουν προγραμματικά και πολιτικά. Δεν διαπιστώνω αγεφύρωτες διαφορές.
Θυμίζω βασικά σημεία της πρότασής μας («Πώς θα ανασυγκροτηθεί ο μεσαίος χώρος» 5 Ιουλίου www.protagon.gr):
- α) Δημόσια κατάθεση από όλους της σαφούς πολιτικής βούλησης για τη δημιουργία νέας ενιαίας προοδευτικής παράταξης.
- β) Συγκρότηση με συμφωνία, προσωρινού αντιπροσωπευτικού πολιτικού συμβουλίου με τη συμμετοχή των επικεφαλής των κομμάτων, κινήσεων, στελεχών του χώρου κ.λπ., που δεν θα λειτουργεί στη βάση πλειοψηφιών-μειοψηφιών αλλά στη βάση συναινέσεων. Η συγκρότησή του είναι συμβολική μεν, πλην όμως κίνηση μεγάλης πολιτικής σημασίας.
- γ) Πανελλαδική εξόρμηση με ανοιχτές πανελλαδικές συγκεντρώσεις.
- δ) Εκλογή ηγεσίας από τη βάση με όρους που θα συμφωνηθούν.
- ε) Ιδρυτικό συνέδριο του νέου πολιτικού φορέα.
*Βουλευτής Α’ Αθηνών με το Ποτάμι, αντιπρόεδρος της Βουλής και επικεφαλής της πολιτικής κίνησης «ΜΕΤΑρρυθμιστές της Αριστεράς»
Αφήνουμε πίσω κομματικούς σχηματισμούς και ξεπερασμένους συμβολισμούς
Σήμερα, που γίνονται πια αισθητά στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών τα αποτελέσματα της εθνολαϊκιστικής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη η ανάγκη αλλά και πρόσφορο το έδαφος για την ανασύνταξη του προοδευτικού πόλου της χώρας.
Γι’ αυτό τον λόγο είναι ώρα αποφάσεων και ενεργειών, οι οποίες θα κινητοποιήσουν τους απογοητευμένους και απέχοντες προοδευτικούς πολίτες και θα τους επαναφέρουν στην ενεργό πολιτική δράση και στη διεκδίκηση των τολμηρών εκείνων επιλογών που θα φέρουν την Ελλάδα σε τροχιά παραγωγής και ανασυγκρότησης με ορίζοντα το 2025 κι όχι τις δεκαετίες του ’80 ή του ’60.
Αφήνοντας πίσω λάθη και νοοτροπίες που μας οδήγησαν ώς εδώ, κομματικούς σχηματισμούς και ξεπερασμένους συμβολισμούς που δεν σημαίνουν τίποτα στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, πρέπει να τολμήσουμε το οργανωτικό και προγραμματικό άλμα που θα ισχυροποιήσει ξανά την πίστη του προοδευτικού κόσμου στις δυνατότητες της Ελλάδας να αλλάζει, να ανακάμπτει και να πρωταγωνιστεί. Με τους πολίτες, ανοιχτά, δημοκρατικά και ισότιμα.
*Πρώην υπουργός, πρόεδρος Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μέλος πρωτοβουλίας «Ωρα Αποφάσεων»
Να αποκαταστήσουμε το κύρος της προοδευτικής παράταξης και της Αριστεράς
Η πολιτική ιστορία του τόπου έχει αποδείξει ότι κάθε φορά που κυβερνητικές εκφάνσεις της Αριστεράς προδίδουν τις ελπίδες του λαού, το εκλογικό σώμα οδηγείται σε συντηρητικές επιλογές και οι προοδευτικοί ψηφοφόροι σε πολιτική αγρανάπαυση.
Σήμερα, μπροστά στη δημοσκοπικά διαφαινόμενη παλινόρθωση της Δεξιάς, έχουμε χρέος να αποκαταστήσουμε το κύρος της προοδευτικής παράταξης και της Αριστεράς που επλήγη και από δικά μας λάθη, αλλά κυρίως από τη δημαγωγία, τις ιδεοληψίες, τον καιροσκοπισμό και την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αυτό θα συμβεί μόνο αν η παράταξη συγκροτηθεί σε υγιείς βάσεις ηθικής και κανόνων, αν στα παραταξιακά όργανα και στα ψηφοδέλτια οι πολίτες αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους, αν αντί για την ανακύκλωση ή την αναπαλαίωση προκριθεί η ανανέωση προσώπων, νοοτροπιών, δομών και ιδεών.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αφήνοντας στην άκρη τα όσα υπαρκτά ή τεχνητά μας χωρίζουν και να δώσουμε μια ευκαιρία στην ανασύσταση της παράταξης, που, όπως έχει αποδειχθεί, αποτελεί βασική προϋπόθεση για να αποκτήσουν προοπτική ο λαός και η χώρα.
Αν μικροεγωισμοί και προσωπικές στρατηγικές ακυρώσουν αυτή την ευκαιρία, θα μας γράψει με μελανά γράμματα η Ιστορία.
*Αγρονόμος, τοπογράφος μηχανικός ΕΜΠ, γραμματέας Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ
Αντιπαράθεση με τη συντήρηση και τον αριστεροδεξιό λαϊκισμό
Σε μια περίοδο που το φάντασμα του οικονομικού εθνικισμού πλανιέται πάνω από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, δοκιμάζοντας τις αντοχές κυρίως της Ευρώπης, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα σε μνημόνιο.
Παραμένει σε ύφεση για ένατο χρόνο, με την ανεργία να βρίσκεται πάνω από το 23% και όλους τους κοινωνικούς δείκτες να επιδεινώνονται συνεχώς. Μετά το 2010 οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης επιδίωξαν με κάθε τρόπο την άνοδό τους στην εξουσία, χωρίς πρόγραμμα. Οχι για τους πολίτες, αλλά για να στήσουν το δικό τους πελατειακό κράτος. Αυτό που μας οδήγησε στην κρίση το 2009.
Τελικά, οι αυταπάτες των Ζαππείων και της Θεσσαλονίκης οδήγησαν τη χώρα πολλά χρόνια πίσω. Επιβάρυναν τους πολίτες με νέες υποχρεώσεις. Ο αριστερός και ο δεξιός λαϊκισμός, με τη διχαστική ρητορική, αποδυνάμωσαν τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, απαξίωσαν την πολιτική.
Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, το Κίνημα Δημοκρατικών Σοσιαλιστών αποφάσισε να συνεργαστεί με τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης προκειμένου να αποκτήσουν οι δυνάμεις του χώρου κρίσιμο πολιτικό βάρος.
Ιστορικό τους καθήκον, να παρουσιάσουν μια προοδευτική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση, που θα αντιπαρατεθεί στη συντηρητική, θα αποκαταστήσει τη λειτουργία των θεσμών, θα θωρακίσει τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για μια Ελλάδα της ευημερίας και των ευκαιριών για όλους τους πολίτες.
*Πρώην υπουργός, στέλεχος ΚΙΔΗΣΟ
Ενιαίος φορέας με ανοιχτές διαδικασίες
Στις συνθήκες που βιώνουμε, απαιτείται μεγάλη εθνική προσπάθεια και σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ανόρθωση της χώρας και την έξοδο από την κρίση.
Προϋπόθεση και εγγύηση γι’ αυτό αποτελεί η συγκρότηση ενός ισχυρού, ενιαίου φορέα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού Κέντρου και της ανανεωτικής Αριστεράς, με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό, πολιτικά αυτόνομου και ιδεολογικά οριοθετημένου, τόσο από ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. Γι’ αυτό άλλωστε και οι προσπάθειες, τουλάχιστον τον τελευταίο χρόνο, έχουν ενταθεί. Γι’ αυτό και η μεγάλη κινητικότητα.
Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε αυτή την αναγκαιότητα φιλοδοξεί να δώσει αξιόπιστη απάντηση.
Το κάλεσμά της προς κάθε κόμμα, κίνηση, συλλογικότητα, ή/και πρόσωπα που θεωρούν ότι η υπόθεση αυτή τους αφορά, για σπάσιμο του κατακερματισμού, για συμπόρευση και συνδιαμόρφωση αυτού του ενιαίου φορέα, είναι απολύτως ειλικρινές και ξεκάθαρο.
Η ένταξη του ΚΙΔΗΣΟ και ανεξάρτητων βουλευτών στο σχήμα αποτελούν ένα σημαντικό βήμα και θετικό μήνυμα.
Η πρόσκληση στο Ποτάμι, στην πρωτοβουλία «Ωρα αποφάσεων» και κάθε κεντροαριστερό/ή είναι ευθεία: πολιτική συμφωνία υπάρχει και έχει κατατεθεί ως κείμενο από τον περασμένο Ιούλιο από την Επιτροπή Διαλόγου και Θέσεων για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις.
Το ζήτημα της εκλογής επικεφαλής του φορέα της Κεντροαριστεράς διευκρινίστηκε απολύτως από τη Συμπαράταξη την περασμένη Δευτέρα: «Εκλογή επικεφαλής από την κοινωνία με ανοιχτές, δημοκρατικές, διαφανείς διαδικασίες»!
Δεν υπάρχει πλέον κανένα κώλυμα για συμμετοχή στις ανοιχτές διαδικασίες που δρομολογεί η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, όπως άλλωστε συμβαίνει με ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ., ΚΙΔΗΣΟ, Κινήσεις Πολιτών.
*Μέλος της Εκτ. Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και του Κεντρ. Συντονιστικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης
Ανασυγκρότηση με δύο προϋποθέσεις
Μια ουσιαστική ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου που μπορεί να δημιουργήσει ενθουσιασμό και πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον προϋποθέτει δύο βασικά πράγματα:
1. Ενα νέο πολιτικό πλαίσιο ιδεών που θα αναδείξει την πολιτική και ιδεολογική σύγκρουση της εποχής μεταξύ «ανοιχτού - κλειστού».
Το πολιτικό σχέδιο της «ανοιχτότητας» για μία ανοιχτή δημοκρατία των θεσμών και μία δικαιότερη κοινωνία, που θα συγκρουστεί με την αριστερή και δεξιά συντήρηση του συγκεντρωτισμού, της εσωστρέφειας, του παλαιοκομματισμού, των κατεστημένων συμφερόντων και των κλειστών συστημάτων εξουσίας, δεν έχει ακόμα διατυπωθεί με ολοκληρωμένο και συνεκτικό τρόπο ώστε να βγουν οι ιδέες μπροστά από τα «πολιτικά πρόσωπα».
Ανασυγκρότηση σημαίνει σύγκρουση ιδεών, αναστοχασμός, παραγωγή σκέψης και πολιτικού περιεχομένου. Η ανακύκλωση προσώπων και οι μικροσχεδιασμοί μερικών καλά μυημένων πρωταγωνιστών στις διάφορες διεργασίες δημιουργούν κινητικότητα, αλλά δεν επαρκούν για να συγκινήσουν μία κοινωνική πλειοψηφία που εξακολουθεί να είναι δύσπιστη και έχει αποχωρήσει μαζικά από τον δημόσιο χώρο.
2. Την πολιτική χειραφέτηση μιας νέας γενιάς ανθρώπων που μπορεί να αναζωογονήσει την προοδευτική σκέψη και να γίνει ο βασικός πολιτικός εκφραστής της. Η ανανέωση δεν προκύπτει ούτε με τελετουργικές επικλήσεις ούτε με την προσδοκία της πολιτικής γενναιοδωρίας κάποιων.
Η ανανέωση δεν προσφέρεται, αλλά κερδίζεται με σύγκρουση απέναντι σε κατεστημένες δομές, ιδέες και ιεραρχίες.
Αυτό σημαίνει οργάνωση, δικτύωση, παραγωγή νέου πολιτικού λόγου, παρεμβάσεις στον δημόσιο διάλογο, υπεράσπιση των θεσμών και της δημοκρατίας. Είναι στιγμή όλοι οι νέοι άνθρωποι του προοδευτικού χώρου, με αρχές, αξίες, συγκρότηση και αγάπη για την πολιτική να τολμήσουν να φέρουν οι ίδιοι την αλλαγή που επιθυμούν.
*Πολιτικός επιστήμονας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας