5.100 δίσκοι βινιλίου με Θεοδωράκη!

Κάτοικος Πάτρας (με καταγωγή από ένα χωριό της Αχαΐας), λογιστής το επάγγελμα είναι ο Γιώργος Μπαγουλής, συν εδώ και 60 χρόνια δημιουργός μιας πλούσιας συλλογής με έργα του Μίκη Θεοδωράκη, απ’ όλο τον κόσμο, που ξεπερνά τις 5.100 δίσκους βινιλίου 33 και 45 στροφών! Στόχος του: να αξιοποιηθούν με κάποια έκδοση, και στη συνέχεια να προσφερθούν σε κάποιο ίδρυμα – στη διάθεση παντός ενδιαφερομένου. Από πλευράς μας, ευχαρίστως η δημοσιογραφική συμβολή.

Τα πρώτα μουσικά του ακούσματα, όπως αφηγείται ο ίδιος, ήταν δημοτικά και κάποια λαϊκά σε πανηγύρια και γάμους. «Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 εμφανίστηκαν στο χωριό (που ηλεκτροδοτήθηκε το 1968) τα πρώτα τρανζίστορ. Από τη στιγμή που ο πατέρας έφερε στο σπίτι ένα τρανζιστοράκι, έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του χεριού μου. Με δυσκολία, λόγω πολλών παρασίτων, άκουγα τους τότε σταθμούς Αμαλιάδας και Πύργου. Περιέργως Πάτρα δεν πιάναμε.

Οπου σε κάποια εκπομπή ακούω ένα τραγούδι διαφορετικό από τα άλλα, που συχνά έβαζαν οι δυο ραδιοσταθμοί. Συγκλονίζομαι τόσο που θυμάμαι ότι έχασα την επαφή μου με το περιβάλλον. Ηταν το “Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές”... Από τότε με έχει σημαδέψει η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη... Φυσικά η δυνατότητα αγοράς πικάπ και δίσκων ήταν ανύπαρκτη. Αργότερα, ως εργαζόμενος φοιτητής, απόκτησα το πρώτο μου πικάπ και τα πρώτα 45άρια. Εκτός του ότι την εποχή εκείνοι κυκλοφορούσαν μόνο δίσκοι βινιλίου, πιστεύω ότι αυτοί αποδίδουν καλύτερα από την κασέτα και το CD».

Aνά τον κόσμο

Οταν πλέον άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του λογιστή, είχε τη δυνατότητα να αγοράζει δίσκους και να αυξάνει τη δισκοθήκη του – όχι μόνο Θεοδωράκη, αλλά και άλλων συνθετών. Κυριαρχούσε όμως η έντεχνη. «Παρακολουθώντας την όλη πορεία του Μίκη Θεοδωράκη, είπα ότι κάτι πρέπει να κάνω γι’ αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος έχει κάνει τόσα για μας. Αφού όλα έχουν γραφτεί και ειπωθεί, βρήκα ότι η εκτός Ελλάδας δισκογραφία αυτού του μεγάλου συνθέτη ήταν άγνωστη. Αυτό ήταν!»

Για τον πλουτισμό της συλλογής με έργα Θεοδωράκη, δεν του αρκούσαν τα δισκάδικα και τα παλιατζίδικα της Αθήνας και της περιφέρειας (με τιμές από 3 μέχρι... 1.000 ευρώ το κομμάτι – «είναι συνάρτηση της σπανιότητας και της λαιμαργίας του έμπορα, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι ο συλλέκτης είναι ήδη ένα αγκιστρωμένο ψάρι» ). Στον βαθμό που του επέτρεπαν τα οικονομικά του, χρειάστηκε να ταξιδέψει, επειδή τον ενδιέφερε και το made in, σε Ευρώπη, Αμερική, Αφρική, Μόσχα, Ν. Αφρική, Βραζιλία, Αργεντινή, μέσω διαδικτύου αργότερα... «Απ’ όσα μπορώ να γνωρίζω, διαθέτω μια μοναδική στο είδος της συλλογή»...

Με τον Μίκη

«Κάποιοι φίλοι μου εμφύτευσαν την ιδέα να κυκλοφορήσω ένα άλμπουμ με αυτό το περιεχόμενο. Οταν με τον καιρό ωρίμασε μέσα μου αυτή η ιδέα, έκρινα ότι έπρεπε να συναντήσω πρώτα – πρώτα τον ίδιο τον συνθέτη, ώστε να έχω τη γνώμη του. Βρήκα μια άρνηση από τη γραμματέα του, αλλά ας είναι καλά ο αγαπημένος φίλος μου Πέτρος Πανδής, ο οποίος φρόντισε να συναντηθώ με τον Μίκη. Είπαμε πολλά και τον ρώτησα για κυκλοφορίες δίσκων, ημερομηνίες κ.λπ. Αρκετά πράγματα τα αγνοούσε. Ενθουσιάστηκε με την ιδέα να βγει ένα άλμπουμ. Και στο ερώτημά μου αν θέλει να ζητήσω από κάποιους να γράψουν κάτι, απάντησε: “Να γράψουν όλοι!” Το άλμπουμ αυτό θα μπορούσε να διανθιστεί με διάφορα προγράμματα συναυλιών, εξώφυλλα περιοδικών κ.λπ.»

Και ο Γιώργος Μπαγουλής καταλήγει: «Ο Τάσος Λειβαδίτης λέει: “...ποιος ν’ αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους καταυλισμούς!”. Ξεκινώντας από την πόλη που ζω, την Πάτρα, συνάντησα άρνηση, αδιαφορία, απειρία και κάποιοι μου είπαν “Δεν πας στην Αθήνα, εκεί έχουν εμπειρία”. Αλλά κι εδώ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Υποσχέσεις, “Nαι μεν, αλλά”, καθυστερήσεις κ.λπ. έως ότου ο Covid 19 – έθεσε την υπόθεση στην αναμονή. Τώρα θα προσπαθήσω εκ νέου. Θα ζητήσω βοήθεια από παντού. Για μένα είναι ΤΑΜΑ!»

Στο πλαίσιο

Ο χειμώνας άρχισε πλέον να γίνεται αισθητός, με την πανδημία να θερίζει – και λόγω μεγαλύτερης κλεισούρας, αλλά και της επιμονής των αρνητών του εμβολίου, παρά το γεγονός ότι τα θύματα αυξάνονται και πληθύνονται. Γιατί δεν είναι μόνο τα κρούσματα, οι διασωληνωμένοι και οι δεκάδες των νεκρών, που δηλώνονται καθημερινά από τα ΜΜΕ, ως ένα είδος φυσιολογικής ρουτίνας, είναι οι οικογένειες και τα σπίτια που απορφανίζονται, οι λαβωμένοι από σεισμούς και καταποντισμούς, η ακρίβεια, έρμοι πρόσφυγες...

Ευτυχώς και δυστυχώς που υπάρχουν τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα. Ευτυχώς, επειδή έτσι επικοινωνούμε (μολονότι κυρίως σε θλιβερά αναφερόμαστε). Δυστυχώς, επειδή έτσι έχει ελαχιστοποιηθεί η επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο. Το επεσήμανε την περασμένη εβδομάδα ο Βασίλης Βασιλικός, στην παρουσίαση στον «Ιανό», του αυτοβιογραφικού βιβλίου του «Η μνήμη επιστρέφει με λαστιχένια πέδιλα» (εκδ. Κέδρος), που παρακολούθησα κι ελόγου μου διαδικτυακά, χωρίς να μετακινηθώ από το σπίτι μου. Αναπαυτικά μεν, καθηλωτικά δε.

Στα χρόνια του ραδιοφώνου (δεν πάνε και πολλές δεκαετίες) αναφέρεται, μεταξύ άλλων, παραδίπλα ο άνθρωπος που έχει αναλώσει ένα μεγάλο μέρος στη ζωή του συλλέγοντας δίσκους βινιλίου με έργα Μίκη Θεοδωράκη. Πράγμα που μου θύμισε μια αναφορά της Ελλης Αλεξίου στα χρόνια που οι συμπατριώτες της Κρητικοί περίμεναν να ενημερωθούν περισσότερο από τα λίγα ραδιόφωνα που υπήρχαν. Κι επειδή οι εκπομπές αυτές μεταδίδονταν βράδυ, λέγαν «πάμε ν’ ακούσουμε το... βραδιόφωνο». Ετσι είχε φτάσει στ’ αυτιά τους και έτσι –σωστά- το έλεγαν.

ΚΑΙ... Περί τα επτά δισεκατομμύρια δολάρια έχασε το αφεντικό του Facebook, άκουσα, στις εφτά ώρες που έπαψε να λειτουργεί. Αν έχει εξασφαλίσει και την αθανασία...