Διαλύοντας τους… «Ρόλινγκ Στόουνς»

«Κακήν κακώς έληξε –πριν την ώρα της– η χθεσινή συναυλία των "Ρόλινγκ Στόουνς" στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Ο ξυλοδαρμός από τους αστυνομικούς ενός ανθρώπου του συγκροτήματος, που πήγε να προσφέρει άνθη στους θεατές, είχε σαν συνέπεια την αποχώρηση των Αγγλων τραγουδιστών, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, κάτω από τις αποδοκιμασίες του πλήθους για τη στάση της αστυνομίας».

Ετσι άρχιζα πριν από πενήντα χρόνια το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» (18 Απριλίου 1967), τέσσερις ημέρες πριν ενσκήψει η χούντα, για την πρώτη εμφάνιση στην Αθήνα του νεαρού τότε, βρετανικού συγκροτήματος, που είχα παρακολουθήσει.

Μια συναυλία που, βέβαια, δεν είχε σχέση με τη δεύτερη του ιδίου (πασίγνωστου πλέον) συγκροτήματος, 31 χρόνια αργότερα –16 Σεπτεμβρίου 1998– στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Με τον ισχνό τεχνικό εξοπλισμό τους τότε, γνωστοί σε μια μικρή μερίδα νέων, οι οποίοι δεν κάλυψαν ούτε το μισό του γηπέδου, θα πρέπει να έβαλε μέσα τους οργανωτές της, με το αλμυρό για την εποχή εισιτήριο των 120 δραχμών.

Γεγονός είναι ότι άλλοι ήταν τότε οι καημοί των περισσότερων, με κυρίαρχο το όραμα της Αριστεράς, νέων. Που αναλώνονταν σε διαδηλώσεις για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την «προίκα στην Παιδεία», το Κυπριακό κ.ά., ενώ μουσικά σιτίζονταν με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και των άλλων δικών μας συνθετών, ώστε μια συναυλία «γεγέδων» (όπως αποκαλούνταν τα συγκροτήματα ροκ και οι θαυμαστές τους) να θεωρείται πολυτέλεια – αν όχι πρόκληση.

Η διάλυση

Και περνάω στην περιγραφή της συναυλίας, πάντα μέσα από το ρεπορτάζ της «Δημοκρατικής Αλλαγής».

Της οποίας συναυλίας προηγήθηκε η άφιξη, το προηγούμενο βράδυ, κάποιων συνεργατών τους.

Καθώς όμως ελάχιστοι, συμπεριλαμβανομένων και των δημοσιογράφων, γνώριζαν φατσικά τους τραγουδιστές, έπεσαν απάνω τους κάνοντας ερωτήσεις και ζητώντας αυτόγραφα.

Κάτι έλεγαν εκείνοι, αλλά ποιος να τους ακούσει; Αρχισαν λοιπόν να υπογράφουν αυτόγραφα.

«Ηταν πιο εύκολο να υπογράφουμε αυτόγραφα, παρά να εξηγούμε ποιοι είμαστε», είπαν αργότερα.

Πρωταγωνιστής της συναυλίας υπήρξε ουσιαστικά ο αστυνομικός διευθυντής Τασιγιώργος, ο οποίος είχε αποκτήσει φήμη για την ικανότητά του να διαλύει συγκεντρώσεις.

Εξ ου και ο τίτλος του ρεπορτάζ: «Ο Τασιγιώργος διέλυσε και τους… Ρόλινγκ Στόουνς».

Τους θεατές της συναυλίες πλαισίωναν δεκάδες αστυνομικοί, οι οποίοι με επικεφαλής τον Τασιγιώργο είχαν μπει στο γήπεδο.

Κι ενώ η συναυλία κυλούσε, με τους θεατές να την απολαμβάνουν, ένας του συγκροτήματος, σε μια έκρηξη προφανώς ενθουσιασμού, δίνει σε συνεργάτη τους ένα καλάθι με γαρίφαλα, που τους είχε προσφερθεί, να «ράνει» τους θεατές.

Λέγεται ότι εκείνο που ερέθισε περισσότερο τους αστυνομικούς ήταν το χρώμα των γαριφάλων (κόκκινο) και το χρώμα της μπλούζας του ανθρώπου (κόκκινη κι αυτή!).

Γεγονός είναι ότι πριν προλάβει να φτάσει στους θεατές, μια ομάδα αστυνομικών με μπροστάρη τον Τασιγιώργο όρμησε κατά πάνω του, διέλυσε τα γαρίφαλα και άρχισε να τον δέρνει, υπό τα βλέμματα και τις αποδοκιμασίες των τραγουδιστών και του κοινού.

Πριν προλάβουν οι οργανωτές της συναυλίας να επέμβουν και να τον απελευθερώσουν, ο άνθρωπος είχε αρπάξει της χρονιάς του.

Αυτό ήταν και το τέλος της συναυλίας.

Η συνέντευξη

Λίγες ώρες νωρίτερα οι «Κυλιόμενες Πέτρες» (οι τέσσερις, γιατί ο πέμπτος κοιμόταν) δέχτηκαν στο «Χίλτον» τους δημοσιογράφους.

Ντυμένοι με πολύχρωμα πουκάμισα, έδειχναν να βαριούνται την όλη διαδικασία.

Οι απαντήσεις τους στις ερωτήσεις (που δεν ήταν και ό,τι καλύτερο) αντανακλούσαν προφανώς τη διάθεσή τους.

● Τι γνώμη έχετε για τον Σέξπιρ;

«Εσείς τι γνώμη έχετε για τον Ομηρο;»

● Τι γνωρίζετε για την Ελλάδα;

«Οτι κάθε μέρα αλλάζετε κυβέρνηση!»

● Τι ξέρετε για την ελληνική μουσική;

«Εχουμε ακούσει κάτι για μπουζούκια, αλλά δεν ξέρουμε τι είναι».

● Τι άλλο, εκτός από τραγουδιστές, θα επιθυμούσατε να είστε;

Ο ένας απαντά «Ωνάσης», ο άλλος «οδηγός τρένου», οι δυο άλλοι «τίποτα».

● Είναι αλήθεια αυτά που έχουν γραφτεί για ναρκωτικά;

«Δεν έχουμε ιδέα».

● Είστε αγαπημένοι;

«Πάρα πολύ. Κοιμόμαστε μαζί και οι πέντε!»

● Μα ο ένας σας δεν είναι παντρεμένος;

«Κοιμάται και η γυναίκα του μαζί μας!»

Την επομένη οι «Στόουνς» έφυγαν από την Ελλάδα συναποκομίζοντας την εξ 600.000 δραχμών αμοιβή για την έτσι συναυλία τους.

Στο πλαίσιο

 «Μήνας μνήμης ο Απρίλιος», άρχιζε το κύριο άρθρο του ημέτερου φύλλου το περασμένο Σάββατο, το αφιερωμένο στα πενήντα χρόνια από το χουντικό πραξικόπημα. Μήνας οδυνηρός, κυρίως γι’ αυτούς που τον ένιωσαν στο πετσί τους –στα άντρα της Ασφάλειας, της ΕΣΑ και στην εξορία– αλλά και για όσους ασφυκτιούσαν ζώντας το. «Είναι χούντα», ακούγονται να λένε κάποιοι αβασάνιστα τα τελευταία μεταχουντικά χρόνια – γιατί δεν ξέρουν… Ενας απ’ αυτούς που ήξεραν, πριν προκύψει, ήταν ο συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς, σε κείμενό του («Βήμα», 20 Φεβρουαρίου 1966), περίπου έξι μήνες πριν φύγει ο ίδιος απ’ τη ζωή στα 60 του.

 Γράφει ο Θεοτοκάς: «Η δικτατορία είναι μια πολύ δύσκολη, πολύ περίπλοκη επέμβαση, γεμάτη απρόοπτα και παγίδες, επικίνδυνη στο έπακρο τόσο για τον οργανισμό που τη δέχεται όσο και για κείνους που την αποφασίζουν και την εκτελούν. Η δικτατορία σημαίνει την κατάργηση της συνταγματικής νομιμότητας και την επικράτηση της αυθαιρεσίας. Δηλαδή, υπό το καθεστώς της, όλοι μας, μικροί-μεγάλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, βρισκόμαστε εκτός νόμου, καταργούνται οι ελευθερίες μας […] Καταργούνται όλα μας τα πολιτικά δικαιώματα και η προσωπική μας ασφάλεια ακόμα».

 Συνεχίζει: «Και μην τολμήσετε να διαμαρτυρηθείτε και να πείτε: “Πώς με μεταχειρίζεστε έτσι; Ξέρετε ποιος είμαι εγώ; Είμαι ακαδημαϊκός. Είμαι στρατηγός με εθνικούς τίτλους. Είμαι πρώην πρωθυπουργός”. Γιατί ο… και ο… [αναφέρονται δύο ονόματα από την υπόθεση Λαμπράκη] δεν το έχουν σε τίποτα να σας αρχίσουν στα χαστούκια. Το μόνο που σας μένει είναι να σωπάσετε, να κάνετε τον σταυρό σας και να αφεθείτε στο έλεος του Θεού»…

ΚΑΙ… Εκτός αν (όπως έλεγε ο Γιάννης Σκαρίμπας) είστε βολεψίας όλων των καταστάσεων.