Mπορεί το Βέλγιο να απολογήθηκε για την απαγωγή και απέλαση χιλιάδων παιδιών μικτών οικογενειών που γεννήθηκαν σε Μπουρούντι, Ρουάντα και Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό όταν ήταν αποικίες του. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για πέντε επιζώσες, που αυτές τις ημέρες αναμένουν την απόφαση της Δικαιοσύνης όπου προσέφυγαν διεκδικώντας μέτρα αποκατάστασης και αποζημιώσεις από τις βελγικές αρχές.
Λεά Ταβάρες Μουτζίνγκα, Μονίκ Μπιντού Μπίνγκι, Νοέλ Βερμπέκεν, Σιμόν Νγκαλούλα, Μαρί Ζοζέ Λόσι, τα ονόματά τους. Θέλουν να τα θυμούνται όλοι: να πάψουν να τις αντιμετωπίζουν ως τις «μικρές ανώνυμες μιγάδες» που έπρεπε να εξαφανιστούν από την πατρίδα τους. Γεννημένες ανάμεσα στο 1946 και το 1950 στο Κονγκό, διανύουν πια τα 70 τους. Κόρες Αφρικανίδων μητέρων και Βέλγων πατέρων, που –όπως και άλλα περίπου 20.000 παιδιά μιγάδες– στάλθηκαν με τη βία σε ορφανοτροφεία και θρησκευτικά ιδρύματα, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, μεγαλώνοντας μέσα στη φτώχεια, τις στερήσεις ή και τη σωματική κακοποίηση. Κάποια δόθηκαν και για υιοθεσία σε οικογένειες Βέλγων.
Οι σχέσεις ανάμεσα σε Αφρικανές και Ευρωπαίους ήταν απαγορευμένες στις βελγικές αποικίες και οι αποικιακές αρχές εφάρμοζαν ακραίες πολιτικές, σαν κι αυτή την πρακτική να χωρίζουν τα παιδιά αυτών των ενώσεων από τις οικογένειές τους, ώστε να διασφαλίσουν την υπεροχή των λευκών.
Δεν αρκεί
Για τη Λεά, τη Μονίκ, τη Νοέλ, τη Σιμόν και τη Μαρί Ζοζέ χωρίς μέτρα δεν έχει αντίκρισμα η συγγνώμη που τον Απρίλιο του 2019 διατύπωσε ο τότε πρωθυπουργός του Βελγίου και νυν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, ενώπιον της Βουλής της χώρας «στους/στις μιγάδες που γεννήθηκαν όταν οι χώρες τους ήταν αποικίες του Βελγίου και τις οικογένειές τους για τις αδικίες και την οδύνη που υπέστησαν».
Στα μέσα του περασμένου μήνα βρέθηκαν σε δικαστήριο των Βρυξελλών, όπου έχουν προσφύγει καταγγέλλοντας το βελγικό κράτος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ζητώντας αποζημίωση 50.000 ευρώ για την καθεμία, την ελεύθερη πρόσβαση στα αρχεία και τεκμήρια της αποικιακής εποχής και τον διορισμό ενός ειδήμονα για να διακριβώσει την ηθική βλάβη που έχει προκαλέσει αυτή η κατάπτυστη πρακτική που τα Ηνωμένα Εθνη έχουν χαρακτηρίσει «συστημική φυλετική διάκριση».
Ζωντανό τεκμήριο
«Οι πελάτισσές μου απήχθησαν, αγνοήθηκαν και εξορίστηκαν από τον κόσμο. Είναι η ζωντανή απόδειξη ενός κρατικού εγκλήματος που δεν έχει αναγνωριστεί και σύντομα δεν θα υπάρχει κανείς πια για να καταθέσει. Αν αγωνίζονται για να αναγνωριστεί αυτό το έγκλημα είναι για τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, για ένα τραύμα που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά», δήλωσε αφηγούμενη τις ιστορίες του ξεριζωμού τους η συνήγορός τους Μισέλ Χιρς, νομικός που έχει υπερασπιστεί και θύματα της γενοκτονίας στη Ρουάντα.
«Και τις πέντε μάς πήραν βίαια από τις μητέρες μας. Εγώ ήμουν μόνο 4 ετών. Μας πήγαν μακριά, σε ένα ορφανοτροφείο της Αδελφότητας Saint Vincent de Paul: μας φέρονταν άσχημα, μας αποκαλούσαν «παιδιά της αμαρτίας» και τις μητέρες μας «πόρνες»», έλεγε η Μονίκ Μπιντού Μπίνγκι. «Γιατί μας πήρε το κράτος; Είχαμε μητέρες, οικογένειες... Μας κατέστρεψαν. Καλή η απολογία, αλλά πρέπει να αναλάβουμε και τις συνέπειές της. Για την κοινή μας ιστορία, ένα έγκλημα πρέπει να οδηγήσει σε αποκατάσταση. Είναι θεμελιώδες».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας