Εναρξη χωρίς τον υπουργό Πολιτισμού

Θεσσαλονίκη- ανταπόκριση

Είναι ακόμα αρχή, αλλά το 56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που ξεκίνησε την Παρασκευή, μοιάζει φέτος να έχει ένα όχι ηχηρό, από την άποψη των μεγάλων τίτλων και των καλεσμένων, αλλά δυνατό και νεανικό πρόγραμμα, μια ορμητική επιλογή από το παγκόσμιο σινεμά.

Πόσο αταίριαστο, λοιπόν, που κήρυξε την έναρξή του με μια τελετή παλαιική και σκονισμένη.

Φωτεινό σημείο ο παρουσιαστής, ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης, όμορφος, με σκηνική παρουσία, συγκροτημένο λόγο και, βρε αδελφέ, μια πολυπόθητη στα κινηματογραφικά πράγματα λάμψη.

Το «μουσικοχορευτικό» της βραδιάς παρουσίασε μια ομάδα σπουδαστών του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ένα σκετς εμπνευσμένο από τον βωβό κινηματογράφο, εξαιρετικά παρωχημένο για οπουδήποτε, πόσω μάλλον για ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ που αποστολή έχει να πιάσει τον παλμό όσων συμβαίνουν στην τέχνη σήμερα.

Ο Δημήτρης Εϊπίδης εκφώνησε έναν τυποποιημένο λόγο, με εξαίρεση το σημείο όπου αναφέρθηκε στη στήριξη του Φεστιβάλ στην κίνηση «For A Thousand Lives: Be Human», που συνυπογράφουν περισσότεροι από 5.500 καλλιτέχνες στην Ευρώπη υπέρ της αλληλεγγύης και της δίκαιης μεταχείρισης των προσφύγων, που φτάνουν σε κύματα στην Ευρώπη.

Δεν είναι σημαντική μόνο η συμμετοχή του φεστιβάλ στην κίνηση, αλλά και η αξιοποίηση της δημοσιότητας της εναρκτήριας τελετής του για να ενισχυθεί η δραστηριοποίηση για το προσφυγικό.

Ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού δεν παρευρέθηκε στην τελετή έναρξης. Μάλλον είχε κανονίσει κάτι άλλο στη μία από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού τόσο μεγάλες πολιτιστικές εκδηλώσεις στη χώρα μας. Πιθανόν αθλητικό;

Ωστόσο ο Αριστείδης Μπαλτάς έστειλε μήνυμα, που διαβάστηκε από την Κυριακή Μάλαμα, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του φεστιβάλ, η οποία αναφέρθηκε στη φετινή διοργάνωση μία φορά ως «50ή» και μία ως «55η»!

Το μήνυμα του υπουργού διαβεβαίωσε (ξανά) ότι και το 1,5% θα δίνεται πια από τα κανάλια στις ελληνικές παραγωγές, όπως ορίζει ο νόμος και, επίσης, θα επανέλθει ο φόρος υπέρ των ελληνικών παραγωγών πάνω στο κινηματογραφικό εισιτήριο, που από… παρεξήγηση καταργήθηκε.

Σαν την ιστορία με τον βοσκό που φώναζε «λύκος».

Τόσες φορές που τα έχουμε ακούσει, να δείτε που κάποτε θα γίνουν και δεν θα το πιστεύουμε.

Η φλεγόμενη νιότη του τίποτα

Η έκτη ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη είναι η πιο νέα στην καρδιά (όχι κινηματογραφικά, σε σχέση με την «Ακρη της Πόλης», αλλά εγκεφαλικά), στην αδρεναλίνη της που χτυπάει κόκκινο, στην τρέλα που γεννιέται από το «γιατί έτσι».

Παγκόσμια πρεμιέρα για το «Ξύπνημα της Ανοιξης», με τίτλο δανεικό από το θεατρικό έργο του Βέντεκιντ, αλλά ψυχοσύνθεση ριζωμένη στην μπερδεμένη σημερινή Ελλάδα που, απασχολημένη με το πώς ακριβώς θα επιβιώσει, αμελεί να προσέξει τι κάνουν τα παιδιά της.

Κι εκείνα, παρασυρμένα από τις εφηβικές ορμόνες και την ανάγκη για σεξ, δράση, σασπένς, ένταση, βρίσκουν την παραβατικότητα τρομερά αισθησιακή. Γιατί έτσι. Μικροί επαναστάτες χωρίς αιτία.

Οι ήρωες της ταινίας είναι πέντε έφηβοι, μια ομάδα ανομοιογενής, παιδιά μεταναστών που κανείς παρά οι συνομήλικοί τους δεν τους δέχεται ως Ελληνες, ή παιδιά απελπισμένων μεσοαστών ή βιοπαλαιστών – μια συνηθισμένη παρέα του 2015.

Η ταινία ξεκινά με τη σύλληψή τους και τις ανακρίσεις της αστυνομίας, άρα ξέρουμε ότι έχουν κάνει κάποιο έγκλημα, αλλά όχι ποιο.

Κι ο χρόνος γυρίζει πίσω, στο πώς από τον πόθο και την αναστάτωση, την ανία και την καθαρή σαχλαμάρα, κατέληξαν να φτιάξουν μια ένοπλη συμμορία.

Δηλαδή ακριβώς όπως το «Bling Ring» της Σοφία Κόπολα, μόνο ωραιότερο.

Οι σκηνές εναλλάσσονται ανάμεσα στην ανάκριση, θεατρική, αφαιρετική, σε μαύρο φόντο, με μπλε φωτισμό και την «έξω» ζωή των παιδιών, με την εκκωφαντική ενέργεια και το χρώμα της πόλης, όπως τόσο καλά ο Γιάνναρης ξέρει να παγιδεύει, εδώ με τη βοήθεια της πανέμορφης φωτογραφίας του Γιώργου Αργυροηλιόπουλου, το έξυπνο μοντάζ του Λάμπη Χαραλαμπίδη και το τόσο σέξι σάουντρακ των Drog_A_Tech.

Στο κέντρο η Δάφνη Πατακιά, νέα ηθοποιός, που τραβά τα μάτια στην οθόνη με την αναγεννησιακή ομορφιά της, κι ένα μάτσο αγόρια, ανάμεσά τους ο Κώστας Νικούλι του «Xenia», ο Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, ο Αγγελος Τζέγια, όλοι μαζί απίθανα φωτογενείς, πρόσωπα και κορμιά που ηλεκτρίζουν την ταινία, παρότι, όπως πάντα, ο Γιάνναρης δεν μοιάζει να έχει ασχοληθεί πάρα πολύ μαζί τους ερμηνευτικά.

Μέσα σ’ αυτόν τον πλούτο, η επιλογή του Γιάνναρη να παγώνει τη ροή της ταινίας με φωτογραφίες των ηρώων (για να «κρατήσει» τις στιγμές της προσωπικής τους δόξας ή του σκοτεινού τους εγκλωβισμού) μοιάζει περιττή κι επιτηδευμένη.

Ναι, το «Ξύπνημα της Ανοιξης» είναι μια ταινία έντονα νιχιλιστική, αλλά, καλώς ή κακώς, εξαιρετικά πειστική ταυτόχρονα.

Η κεντρική ηρωίδα, η Ιωάννα, περιγράφει την πορεία της σαν να είχε μια δύναμη που την έσπρωχνε από μέσα, την ανάγκαζε να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα και να μην μπορεί να σταματήσει μέχρι να πέσει.

Με την ίδια ξέφρενη, ζαλιστική, ερωτική και μαύρη φυγόκεντρο κινείται κι αυτό το «Ξύπνημα» στο εφηβικό σκοτάδι.