Η Εμιλι Μπλαντ πολεμά τα καρτέλ

Ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ υπογράφει στο «Sicario: ο εκτελεστής» ένα γεμάτο ένταση, ατμοσφαιρικό φιλμ, με ηρωίδα μια πράκτορα του FBI που δρα στον σκληρό, ανδροκρατούμενο κόσμο των συνόρων ΗΠΑ-Μεξικού.

Sicario: ο εκτελεστής

• σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
• ηθοποιοί: Εμιλι Μπλαντ, Τζος Μπρόλιν, Μπενίσιο Ντελ Τόρο

Αν ο «strong, silent type» άνδρας ήταν ταινία, θα ήταν το «Sicario», παρότι η κεντρική ηρωίδα του είναι γυναίκα. Με εξοπλισμό ένα σενάριο γεμάτο δράση, συνωμοσία και αντίσταση στα φυλετικά στερεότυπα, ο Ντενί Βιλνέβ αποδεικνύει ξανά, μετά το «Μέσα από τις Φλόγες» και τον «Ανθρωπο-αντίγραφο», ότι είναι ένας από τους πιο οξυδερκείς και στιβαρούς σκηνοθέτες της γενιάς του.

Το «Sicario», που έκανε την επίσημη πρεμιέρα του στις Κάνες, στήνεται γύρω από την Κέιτ της Εμιλι Μπλαντ, πράκτορα του FBI που συμμετέχει, μάλλον καταχρηστικά, σε μια ομάδα αντιμετώπισης του καρτέλ ναρκωτικών στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Η αποστολή της θα την οδηγήσει σε αλλεπάλληλες μάχες όχι μόνο με τα φρικιαστικά εγκλήματα, αλλά και, κυρίως, με τους επικριτικούς συνεργάτες της, με την προδοσία των δικών της ιδανικών και με την επιβολή της σ’ έναν ανδροκρατούμενο χώρο που προσπαθεί να την αποβάλει.

Το σενάριο της ταινίας ξεκινά καθηλωτικά και συνεχίζει πέφτοντας σε κλιμακούμενες παγίδες ευκολίας, με τον ίδιο τρόπο που η άλλη ταινία του Βιλνέβ, το «Prisoners», εξήρε χαμηλότονα την αντρίλα και την αυτοδικία.

Ωστόσο, η ικανότητα του σκηνοθέτη να γεμίζει με ένταση τα άδεια τοπία της ερήμου, να στήνει σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα χωρίς η επιθυμία για εντυπωσιασμό να γίνεται εμφανής, η α λα «Chinatown» αποτύπωση ενός τόπου που πνίγεται στην παρακμή, η strong, silent δύναμη των πλάνων του αρκούν για να βαθύνουν την ατμόσφαιρα. Πόσο μάλλον με την Εμιλι Μπλαντ στο επίκεντρο (θωρακισμένη μέσα στο εκτόπισμα των Μπρόλιν και Ντελ Τόρο), σε μια ερμηνεία που λογικά θα την οδηγήσει στα φετινά Οσκαρ.

Τζίμι Χέντριξ: η τύχη είναι με τους βιρτουόζους

• σκηνοθεσία: Τζον Ρίντλεϊ
• ηθοποιοί: Αντρέ Μπέντζαμιν, Χέιλι Ατγουελ, Ιμοτζεν Πουτς

Ο Τζίμι Χέντριξ στα πρώτα του βήματα, στο πρώτο του ταξίδι από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο, είναι το αντικείμενο του παραγωγού Τζον Ρίντλεϊ στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο: ανατρέχοντας στην «πηγή», στον δρόμο για τη διασημότητα, προσπαθεί να αποτυπώσει την προσωπικότητα, την αίσθηση της εποχής, το φευγαλέο της επιτυχίας, σ’ ένα φιλμ που αγαπά τη… βιρτουοζιτέ.

Μ’ έναν εξαιρετικό André 2000 να υποδύεται τον Τζίμι Χέντριξ, ο Ρίντλεϊ συνδυάζει απίθανα ντοκουμέντα (φωτογραφίες και ταινίες) με μια έντονα στιλιζαρισμένη αφήγηση, παίζει με τον ήχο και την απουσία του, με την αφήγηση και την εικόνα, σ’ ένα σύνολο που επιδιώκει να αποδώσει το high όχι, ακόμα, των ναρκωτικών, αλλά κυρίως της νιότης και της ανάμνησης.

Η ιδέα είναι εξαιρετική, αλλά στην εφαρμογή τής διαφεύγουν οι χαρακτήρες και η ουσία – μένουν, βέβαια, οι εικόνες κι η μουσική.

Minions

• σκηνοθεσία: Κάιλ Μπάλντα, Πιερ Κόφιν
• με τις φωνές των: Σάντρα Μπούλοκ, Τζον Χαμ, Μάικλ Κίτον, Στιβ Κούγκαν, Αλισον Τζάνεϊ
• στα ελληνικά: Κώστας Τσάκωνας, Δανάη Καλαχώρα, Χρήστος Θάνος, Σπύρος Τσεκούρας, Γιώργος Πετρόχειλος

Αν θεωρήσουμε ότι το πιο χαριτωμένο, ανατρεπτικό, αξιαγάπητο στοιχείο του «Despicable Me» ήταν οι ορδές των ατίθασων, κίτρινων, γκαφατζίδικων Μίνιον, τι πιο φυσικό από το να τους δώσει το στούντιο της Universal μια ολόδική τους ταινία.

Ως πρίκουελ, το «Minions» συναντά τους μπανανολάτρες ήρωες πολύ πολύ παλιά, για την ακρίβεια στη δημιουργία του Κόσμου – γιατί, ναι, τα Μίνιον προϋπήρχαν των ανθρώπων. Από τότε μέχρι και σήμερα, τα Μίνιον προσπαθούσαν να βρουν τον αξιότερο «κακό» για να υπηρετούν τα σατανικά του σχέδια κι έτσι η διαδρομή τους στον χρόνο τα οδήγησε από τους δεινόσαυρους στον Δράκουλα κι ακόμα παραπέρα.

Μόνο που όταν τα συναντούμε, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τα Μίνιον πάσχουν από κατάθλιψη: δεν έχουν κάποιον κακό να υπηρετούν κι έτσι δεν βρίσκουν το νόημα της ύπαρξης.

Ο Κέβιν, ο Στιούαρτ κι ο πολύ μικρούλης ακόμα Μπομπ θα προσφερθούν να φύγουν από την κοινότητα προς αναζήτηση του πολυπόθητου κακού αφεντικού. Η διαδρομή τους θα τους οδηγήσει στο Λονδίνο του ’68 και στα πόδια της Scarlett Overkill (Σκάρλετ Κατάστροφη), που θέλει να γίνει βασίλισσα της Αγγλίας.

Οσο αξιολάτρευτα είναι τα Μίνιον, άλλο τόσο είναι κι η ταινία, αφού αυτή τη φορά όλος ο χώρος και ο χρόνος τούς ανήκουν. Παρότι η ιστορία δεν έχει την πρόκληση ή την πρωτοτυπία μιας πετυχημένης ταινίας της Pixar, είναι διασκεδαστική και γεμάτη παιχνιδιάρικη φαντασία (οι μικροί ήρωες συμμετέχουν μέχρι και στο μιούζικαλ «Hair»!) ώστε να ενθουσιάσει τους μικρούς και να αφήσει τους μεγάλους με μια γλυκιά αίσθηση. Οι ίδιοι οι ήρωες, τα τρία Μίνιον και ο λόχος που τα ακολουθεί, είναι τόσο εθιστικά όσο για τον Στιούαρτ η μπανάνα.

Ο Λαβύρινθος: πύρινες δοκιμασίες

• σκηνοθεσία: Γουές Μπολ
• ηθοποιοί: Ντίλαν Ο’Μπράιεν, Εϊνταν Γκίλεν, Κάγια Σκοντελάριο, Κι Χονγκ Λι, Τόμας Μπρόντι-Σάνγκστερ, Πατρίσια Κλάρκσον, Λίλι Τέιλορ

Ο πρώτος «Λαβύρινθος», το πρώτο κομμάτι του young adult franchise τελολογικής φαντασίας, τελείωνε με το απαραίτητο «teaser» για την κινηματογραφική του συνέχεια. Η οποία ήρθε κι είναι μάλλον καλύτερη από την πρώτη ταινία, γιατί τουλάχιστον εδώ υπάρχει δράση, εναλλαγές ντεκόρ κι αν λείπουν οι γιγάντιες μεταλλαγμένες αράχνες, υπάρχουν άλλοι τρελοί κακοί για να τις αντικαταστήσουν.

Ο Τόμας και οι σύντροφοί του αποδρούν από το φρούριο της WCKD (Wicked, πολύ κακιά κι αυτή) κι αναζητούν συμμάχους και σωτηρία στον έξω κόσμο που, όμως, κρύβει πύρινους κινδύνους και μυστικούς εχθρούς. Αν συνεχίσουμε έτσι, μπορεί ο τρίτος «Λαβύρινθος» να είναι κι αριστούργημα.

Η θέση

• σκηνοθεσία: Ερμάνο Ολμι
• ηθοποιοί: Σάντρο Πανσέρι, Λορεντάνα Ντέτο, Τούλιο Κέζιτς, Μάρα Ρεβέλ, Γκουίντο Σπαντέα

Από τα ομορφότερα δείγματα του ιταλικού νεορεαλισμού, η ταινία του Ολμι του 1961 παρακολουθεί το «ιταλικό οικονομικό θαύμα» μέσα από την ιστορία ενός 18χρονου που μπαίνει στο Δημόσιο.