Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν

Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν

(Spider-Man: Across the Spider-Verse, ΗΠΑ, 2023, 140’)

★★★½☆

● σκηνοθεσία: Χοακίμ Ντος Σάντονς, Κεμπ Πάουερς, Τζάστιν Κ. Τόμπσον

● με τις φωνές των: Σαμίκ Μουρ, Χέιλι Στάινφελντ, Τζέικ Τζόνσον, Ισα Ρέι, Ντάνιελ Καλούγια, Τζέισον Σουόρτσμαν

Πέντε χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία με το αραχνο-σύμπαν και το εκπληκτικό animation του, ο Μάιλς Μοράλες έχει πια βολευτεί στην μπλε-κόκκινη στολή του και τις ευθύνες που αυτή φέρει. Οχι για πολύ. Μαζί με την Γκουέν θα συναντήσει μια επίλεκτη ομάδα των καλύτερων αραχνο-ανθρώπων και θα κληθεί ν’ αποφασίσει αν θα περιοριστεί στο να σώζει έναν άνθρωπο τη φορά ή όλους τους κόσμους για πάντα. Σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική όπου το σίκουελ μιας επιτυχίας είναι υποδεέστερο, η επιστροφή αυτού του ιδιαίτερου Spider-Man είναι ενδεχομένως και καλύτερη από την πρώτη του είσοδο στο σινεμά. Με δεδομένο πια το πανέμορφο, η έμφαση πέφτει στην ουσία της περιπέτειας μ’ ένα σκοτεινό και έντονα συναισθηματικό σενάριο και μια… ενδοσκόπηση του Μάιλς και της ταινίας ως προς το τι σημαίνει να είναι κανείς ήρωας και τι τίμημα έχει – χωρίς αυτό να μειώνει ίχνος από το fun

Το έγκλημά μου (Mon crime, Γαλλία, 2023, 102’)

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν

● ηθοποιοί: Νάντια Τερέσκιεβιτς, Ρεμπέκα Μαρντέρ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Φαμπρίς Λουκινί, Ντάνι Μπουν

Στο Παρίσι το 1935 ζει η Μαντλέν, νεαρή, όμορφη, άφραγκη ηθοποιός, μαζί με τη φίλη της Πολίν, νεαρή, όμορφη, άφραγκη δικηγόρο. Η Μαντλέν θα κατηγορηθεί για τη δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού, θα δικαστεί και θ’ αθωωθεί βάσει αυτοάμυνας. Και θα γίνει celebrity! Ο πολυμήχανος και πολύπλευρος Φρανσουά Οζόν («Θέλημα Θεού», «Το καλοκαίρι του ‘85», «Peter Von Kant» πιο πρόσφατα) αφοσιώνεται αυτή τη φορά στο είδος της screwball κωμωδίας με τόνους αστυνομικού μυστηρίου και δικαστικού δράματος. Βασισμένος σ’ ένα θεατρικό έργο των Ζορζ Μπερ και Λουί Βερνέιγ, στήνει ένα σύμπαν πληθωρικής αισθητικής και ιστορικής ακρίβειας, το πασπαλίζει με παλιομοδίτικο αλλά πετυχημένο χιούμορ και ταυτόχρονα χωρά μέσα του ολόκληρη τη διαλογική της γυναικείας εκμετάλλευσης και της ανισότητας των φύλων, αλλά και της ίδιας της φύσης του «θεάματος» είτε πρόκειται για μια παράσταση στο θέατρο, είτε για μια παράσταση στο δικαστήριο. Οι δύο πρωταγωνίστριες, γοργά ανερχόμενες και οι δυο στο γαλλικό σινεμά, είναι απολαυστικές, η Ιπέρ σε μικρό ρόλο στο δεύτερο μέρος του φιλμ απολαμβάνει την καρικατούρα που είναι η ηρωίδα της, το κλίμα έχει μια επιτηδευμένη κωμική υπερβολή, αλλά σώζεται από τη σεναριακή ευστροφία του.

Ευτυχισμένοι μαζί

(What’s Love Got to Do With It, Ην. Βασίλειο, 2022, 108’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Σεκάρ Καπούρ

● ηθοποιοί: Λίλι Τζέιμς, Σαζάντ Λατίφ, Εμα Τόμσον

Η Ζόι και ο Καζ έχουν μεγαλώσει στον ίδιο δρόμο σε διπλανά σπίτια. Με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Εκείνος σε μια οικογένεια μεταναστών από το Πακιστάν, ευλαβικών μουσουλμάνων, εκείνη με τη θεότρελη λευκή μητέρα της που της δίνει απεριόριστη ελευθερία. Τώρα ο Καζ μοιάζει αποφασισμένος να παντρευτεί με συνοικέσιο μια «κατάλληλη» μουσουλμάνα και η Ζόι, πλέον βραβευμένη ντοκιμαντερίστρια, θα καταγράψει το κάθε βήμα της διαδικασίας.

Ο Σεκάρ Καπούρ, Ινδός σκηνοθέτης θαυμάσιων ταινιών σαν το «Elizabeth» αλλά και το «Bandit Queen» ή τα «Τέσσερα φτερά», συνεργάζεται με τη Working Title, την αγγλική εταιρεία παραγωγής μνημειωδών κομεντί σαν το «Notting Hill», την Μπρίτζετ Τζόουνς, το «Love Actually» και φτιάχνουν μαζί τίποτε καλύτερο από ένα Bollywood-Γάμος α λα ελληνικά. Η ιδιοσυγκρασία της πακιστανικής οικογένειας, τα έθιμα και ο συντηρητισμός τους αποτυπώνονται με έξτρα γραφικότητα, η ευκολία με την οποία ο σύγχρονος Αγγλος γιατρός Καζ δέχεται το συνοικέσιο, αλλά και με την οποία οι γονείς του αλλάζουν μυαλά και εκσυγχρονίζονται είναι σχεδόν προσβλητική, ενώ σεναριακά και σκηνοθετικά η ταινία μοιάζει μ’ ένα best of αγαπημένων κομεντί του ’90 και του ’00. Ο Λατίφ είναι γοητευτικός, η Λίλι Τζέιμς πάντα φωτεινή και δροσερή αν και εδώ μάλλον επιτηδευμένη στο παίξιμό της, η Εμα Τόμσον στέκεται αξιοπρεπώς ακόμα κι όταν ερμηνεύει μια καρικατούρα, τα κοστούμια και τα μουσικοχορευτικά του πακιστανικού γάμου είναι μια πανδαισία, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να προσπεράσει το ανόητο σενάριο, όσο διψασμένος κι αν είναι για μια καλή ρομαντική κομεντί.

Αγάπη και μίσος

(Frère et soeur, Γαλλία, 2022, 108’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Αρνό Ντεπλεσέν

● ηθοποιοί: Μαριόν Κοτιγιάρ, Μελβίλ Πουπό, Γκολσιφτέ Φαραχάνι

Η Αλίς είναι διάσημη ηθοποιός. Ο Λουί είναι διάσημος συγγραφέας. Οι δυο τους είναι αδέλφια, γύρω στα σαράντα πέντε, όμως εδώ και μια εικοσαετία μισιούνται με πάθος, άγνωστο γιατί. Αρνούνται πεισματικά να επικοινωνήσουν, ακόμα κι όταν αναγκάζονται και οι δυο να βρεθούν στο νοσοκομείο μετά από ένα τραγικό δυστύχημα των γονιών τους.

Καθώς ο Αρνό Ντεπλεσέν («Esther Kahn», «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία») τολμά πάντα να δοκιμάζει διαφορετικές φόρμες αφήγησης με ανάμικτα αποτελέσματα, αυτή τη φορά λες και έχει βαλθεί να δει πόσα ντεσιμπέλ μπορούν να πιάσουν οι δεσμοί αίματος. Μελόδραμα σε υψηλούς τόνους υπερβολής, ώς και υστερίας, που κάνει αφόρητες και τις ερμηνείες ακόμα αυτών των δύο εκπληκτικών ηθοποιών, ενώ ταυτόχρονα «μπολιάζει» την αφήγηση με ασύνδετα στοιχεία υπερρεαλισμού, ή ενός αναίτιου voice over ή ηρώων που εξαφανίζονται εν μέσω πλοκής χωρίς λόγο. Μια δυνάμει ενδιαφέρουσα εξερεύνηση της αβάσταχτης ενοχής ξεδιπλώνεται ως ένα καθόλου πειστικό κεφάλαιο σε μια ζωή πολυτελείας, αφήνοντάς μας μόνο να χαζεύουμε το πάντα υγρό βλέμμα της Κοτιγιάρ, τη διακριτική γοητεία του Πουπό και το τόσο όμορφα φωτισμένο αστικό γαλλικό τοπίο.

Τα άνθη στα άνθη (Ελλάδα, 2022, 76’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Γιώργος Αθανασίου

● ηθοποιοί: Σοφία Ιωάννου, Κων. Κωνιός

Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, που συμμετείχε στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και στο Untold Film Festival, ο Γιώργος Αθανασίου επιλέγει σοφά την οδό της απλότητας. Ενα όμορφο πάρκο, μια κοπέλα, η Σοφία, και ένα αγόρι, ο Κωνσταντίνος, μια ολόκληρη μέρα, από το πρωί ώς το βράδυ, με βόλτα και κουβέντα ώσπου εκείνος να φύγει μακριά και για καιρό σε μια ως επί το πλείστον ανάλαφρη προσπάθεια να δηλώσουν ταυτότητα, να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο και να σχολιάσουν τα πάντα, από φολκλόρ συμβάντα στο χωριό ώς τα τρία καλύτερα μπιφτέκια που έχουν φάει ποτέ. Στο πρότυπο των… περιπατητικών ταινιών του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, «Before Sunrise / Sunset / Midnight», οι ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν – όμως, μαζί και με τον Αθανασίου, δεν έχουν όχι μόνο την καλλιτεχνική, αλλά και τη βιωματική πείρα που θα έκανε τις συζητήσεις τους σταθερά ενδιαφέρουσες, παραπάνω από φασαίικες, συναρπαστικές ακόμα ή που θα έδινε σ’ αυτή την τόσο μινιμαλιστική φόρμα σινεμά μια καμπύλη εξέλιξης των ηρώων και της σχέσης τους. Ο Κωνιός είναι πιο «εφετζής», η Ιωάννου πιο χαμηλών τόνων αλλά μάλλον πιο αυθεντική, η ταινία έχει τις σαγηνευτικές στιγμές της, κυρίως στην αισθητική και στα καδραρίσματά της, και το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα άνισο αλλά και ρομαντικό, όχι τόσο στην υλοποίησή του, αλλά σίγουρα στις προθέσεις της δημιουργίας του.

Ο μπαμπούλας (The Boogeyman, ΗΠΑ, Καναδάς, 2023, 98’)

● σκηνοθεσία: Ρομπ Σάβατζ

● ηθοποιοί: Σόφι Θάτσερ, Κρις Μεσίνα, Ντέιβιντ Νταστμάλκιαν

Η έφηβη Σέιντι και η μικρή αδελφή της Σόγερ προσπαθούν ν’ αντιμετωπίσουν την οδύνη της απώλειας της μητέρας τους, ενώ ο μπαμπάς τους, ψυχοθεραπευτής, ασχολείται κυρίως με τον δικό του πόνο. Ομως τα κορίτσια θα βρεθούν μπροστά σε σοβαρότερα προβλήματα, όταν ένας ασθενής του μπαμπά εμφανιστεί στο σπίτι τους και φεύγοντας αφήσει πίσω του μια υπερφυσική οντότητα που κυνηγά οικογένειες και τρέφεται από τον πόνο των θυμάτων του. Μια δυνατή ομάδα σεναριογράφων, οι Μπράιαν Γουντς και Σκοτ Μπεκ του «Ενα ήσυχο μέρος» και ο Μαρκ Χέιμαν του «Μαύρου Κύκνου», διασκευάζουν Στίβεν Κινγκ.

Πρόσκληση σε φόνο (Invitation to a Murder, Γαλλία, 2023, 92’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Στίβεν Σάιμεκ

● ηθοποιοί: Μίσα Μπάρτον, Κρις Μπράουνινγκ, Μπιάνκα Σάντος

Στην Αγγλία του 1934 ένας βαθύπλουτος γαιοκτήμονας προσκαλεί έξι φαινομενικά ασύνδετους μεταξύ τους ανθρώπους σ’ ένα ιδιωτικό νησί. Ανάμεσά τους η ανθοπώλισσα Μιράντα Γκριν που λατρεύει τα αστυνομικά βιβλία και ονειρεύεται να γίνει ντετέκτιβ. Οταν στην παραθαλάσσια έπαυλη βρεθεί το πρώτο πτώμα, η Μιράντα θα ξεκινήσει την έρευνα για τον δολοφόνο.

Εάν μια λέξη χαρακτηρίζει την ταινία, είναι «αμηχανία». Η πλοκή μοιάζει με μια σύνοψη των χαρακτηριστικότερων συγγραφικών κανόνων της Αγκαθα Κρίστι, χωρίς την έμπνευσή της ή τις ταξικές προεκτάσεις της. Η «βρετανική εξοχή» είναι γυρισμένη στην Αμερική. Οι ηθοποιοί δοκιμάζουν επιτηδευμένες αγγλικές προφορές ενώ δεν είναι Αγγλοι. Και, το κυριότερο, η αγωνία πέφτει στο μηδέν μετά τον πρώτο φόνο. Οσο κι αν αγαπάμε τα μυστήρια, όσο κι αν η ταινία δεν έχει τίποτα το ακριβώς απωθητικό, δεν έχει και τίποτα το πρωτότυπο ή ελκυστικό.

Επίδοξοι κληρονόμοι (The Estate, Ην. Βασίλειο, 2022, 96’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ντιν Κρεγκ

● ηθοποιοί: Τόνι Κολέτ, Ανα Φάρις, Ντέιβιντ Ντουκόβνι, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ, Ρον Λίβινγκστον, Κάθλιν Τέρνερ

Η Μέισι και η Σαβάνα, η πρώτη πειθαρχημένη, η δεύτερη αλαφροΐσκιωτη, αγωνίζονται να συντηρήσουν την καφετέριά τους που πηγαίνει κατά διαβόλου. Ωσπου στον νου τους έρχεται ένα καλύτερο σχέδιο: να πλευρίσουν την πλούσια, στριμμένη, ετοιμοθάνατη θεία τους, τη Χίλντα, για να την κληρονομήσουν. Μόνο που και άλλα ξαδέλφια τους έχουν ακριβώς την ίδια ιδέα. Διαμετρικά αντίθετο το κύρος των ονομάτων στο καστ με τη χαμηλής ποιότητας, προβλέψιμη και τελικά συντηρητική «κωμικότητα» του σεναρίου.

Ο μεγαλόδοντας

(The Black Demon, Μεξικό, ΗΠΑ, Δομινικανή Δημοκρατία, 2023, 100’)

★½☆☆☆

● σκηνοθεσία: Αντριάν Γκρούνμπεργκ

● ηθοποιοί: Τζος Λούκας, Φερνάντα Ουρέχολα, Χούλιο Σέσαρ Σεντίγιο

Ο Πολ συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου: πηγαίνει με τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του στο Μεξικό για διακοπές, αλλά και για να επιτηρήσει την εξέδρα της εταιρείας εξόρυξης πετρελαίου για την οποία δουλεύει. Μόνο που φτάνοντας στην εξέδρα η οικογένεια θ’ ανακαλύψει ότι δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις από έναν μεγαλόδοντα καρχαρία, βγαλμένο από μεξικανικούς θρύλους. Ο Αντριάν Γκρούνμπεργκ, της φήμης τού «Rambo: Το Τελευταίο Αίμα», σκηνοθετεί ένα θρίλερ επιβίωσης (πολύ μακριά από το απολαυστικό «Στα ρηχά») που, αν και κάνει μεγαλόστομα σχόλια για την οργή της φύσης και την αμερικανική αλαζονεία έναντι των Μεξικανών, σεναριακά, κινηματογραφικά και σε επίπεδο εφέ παραμένει… στα ρηχά.