«Βρίσκω την αισιοδοξία στην πίστη»

Αποτέλεσε την πρεμιέρα του τμήματος «Οριζόντων» του Φεστιβάλ Βενετίας, υπήρξε η ελληνική πρόταση για το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Τα «Μήλα», το πολυταξιδεμένο και πολυβραβευμένο ντεμπούτο του Χρήστου Νίκου, είναι μια από τις ελληνικές ταινίες που συζητήθηκαν περισσότερο αυτή την ιδιόμορφη χρονιά. Σαν τη χρονιά, μάλιστα, με... εξαιρετικές ομοιότητες, ιδιόμορφη είναι κι η ιστορία της ταινίας.

Ο κόσμος μας έχει πληγεί από πανδημία αμνησίας. Ανθρωποι ξεχνούν όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και αισθήσεις και συναισθήματα. Ο σαραντάχρονος Αρης αποφασίζει να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα αποκατάστασης: με την καθοδήγηση δυο γιατρών, κάθε μέρα πρέπει σκόπιμα να βιώνει κάτι νέο και να το απαθανατίζει με μια φωτογραφία πολαρόιντ. Στη διαδρομή του θα συμπορευτεί με την Αννα, που κι αυτή μπαίνει στο πρόγραμμα για να χτίσει μια νέα, «κανονική» ζωή.

Ο Αρης της ταινίας είναι ο Αρης Σερβετάλης (δίπλα του η Σοφία Γεωργοβασίλη ως υποστηρικτική Αννα), ένας ηθοποιός που παράλληλα με την πρώτη δημοτικότητά του στην τηλεόραση, παράλληλα με τη σταθερή καριέρα του στο θέατρο, είναι ένας κινηματογραφικός ηθοποιός, με αναγνωρισμένες και πολύπλευρες συμμετοχές σε ελληνικές ταινίες.

Από τις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου και το νησιώτικο «Μικρό έγκλημα» του Χρίστου Γεωργίου, ώς το περσινό «The Waiter» του Στιβ Κρικρή, ώς τον επικείμενο «Ανθρωπο του Θεού» της Γιελένα Ποπόβιτς, τη βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου, που πιθανότατα θα δούμε αργότερα το καλοκαίρι.

Για τα «Μήλα» του Χρήστου Νίκου, που προβάλλονται αυτές τις μέρες στα θερινά σινεμά από τη Feelgood Entertainment, για την κινηματογραφική διαδρομή του και τις διαδρομές του μυαλού του μας μίλησε ο Αρης Σερβετάλης.

• Ο Αρης των «Μήλων» είναι ένας ήρωας που αναζητά νέες μνήμες, νέα βιώματα, νέα συναισθήματα, για να θεραπεύσει τα παλιά. Για να τον ερμηνεύσετε τι «αδειάσατε» από μέσα σας και τι νέο αναζητήσατε;

Δεν αισθάνθηκα ότι ο Αρης ήταν άδειος, ήταν ο δικός του τρόπος αντιμετώπισης, για να μπορέσει να διαχειριστεί έναν πολύ δυνατό πόνο μέσα από μια απώλεια. Σε μια δυστοπική κοινωνία που έχει πληγεί από πανδημία απώλειας μνήμης, εντάσσεται σ’ ένα πρόγραμμα αποκατάστασης, θέλοντας να πιστέψει ότι έτσι θα ξεπεράσει αυτό τον δυνατό πόνο. Σε σχέση μ’ εμένα, ερμήνευσα αυτό τον χαρακτήρα περισσότερο μέσα από τη διαδικασία της απορίας και της αφέλειας, ως πρώτο και δεύτερο επίπεδο, όπου ελλοχεύει μια εσωτερική ένταση, μέσα απ’ αυτόν τον δρόμο κινήθηκα.

• Πώς προετοιμαστήκατε για την ταινία και πώς ζήσατε την εμπειρία μιας πραγματικής διεθνούς επιτυχίας;

Πριν από το γύρισμα προετοιμαστήκαμε με κάποιες λίγες πρόβες, κουβέντες, προσωπική εργασία ο καθένας ξεχωριστά, για το πώς αντιμετωπίζει αυτό τον ήρωα και το έργο. Ετσι κι αλλιώς, στον κινηματογράφο τα πάντα λειτουργούν στην πράξη, εν ώρα γυρίσματος. Εκεί εστιάζεται ο θησαυρός.

Σε σχέση με το μετά, στις ταινίες ο σκηνοθέτης έχει πιο άμεση επαφή με την πορεία της ταινίας, τα φεστιβάλ, ειδικά τώρα που όλα γίνονται με αποστάσεις, άρα πιο πολύ ο Χρήστος έχει βιώσει την πορεία αυτή. Μαθαίνω από το διαδίκτυο και από φίλους και συνεργάτες πώς τα πηγαίνει, χαίρομαι που έχει ανταπόκριση.

• Αν έπρεπε να στήσετε ένα βίωμα, για να κερδίσετε την εμπειρία του, ποιο θα ήταν αυτό και τι φωτογραφία θα βγάζατε;

Η κατασκευή είναι η αφετηρία, η αφορμή, έτσι κι αλλιώς. Κι εμείς κατασκευάζουμε πράγματα, το έξω, τα ραντεβού, μια συνέντευξη, για όλ’ αυτά κατασκευάζουμε συνθήκες προκειμένου να βιώσουμε πράγματα. Αυτό που βιώνουμε τώρα, αυτή η συνέντευξη, όπου εσύ υποβάλλεις ερωτήσεις κι ακούς κι εγώ ακούω κι απαντώ, κι αυτό μια κατασκευή είναι. Στην καθημερινότητά μας κάνουμε πολλές τέτοιες κατασκευές.

• Τι αγαπάτε να κάνετε στο σινεμά ως ηθοποιός και να βλέπετε στο σινεμά ως θεατής;

Ταυτίζονται αυτά τα δυο για μένα. Μου αρέσει να βλέπω και στις ταινίες και στους ήρωες να βρίσκονται κάτω από μια συνθήκη πίεσης. Να αναγνωρίζω έναν περιορισμό, να εγκλωβίζει η ταινία μία στιγμή της ζωής του ήρωα πιο έντονη. Είτε είναι αυτό σε κωμωδία είτε σε δράμα.

• Τι νιώθετε για τον νέο ελληνικό κινηματογράφο; Πώς θα τον χαρακτηρίζατε και πού βλέπετε να οδηγείται τα επόμενα χρόνια;

Χαίρομαι πολύ με τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, νομίζω πως έχει όλες τις προϋποθέσεις να μπει σε μια πολύ δυνατή πορεία. Νομίζω χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή στις παραγωγές, να υπάρξουν από κάπου πόροι που να μπορούν να υποστηρίξουν τις παραγωγές, οργάνωση, μεγαλύτερη προσοχή στη μυθοπλασία, στο σενάριο. Από την πλευρά των τεχνικών και των ηθοποιών θεωρώ πως έχουμε πολύ καλό υλικό.

• Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από τον «Ανθρωπο του Θεού»; Πώς πιστεύετε ότι θα υποδεχτεί το κοινό την ταινία;

Ηταν μια τρομερή εμπειρία, δεν σου δίνεται εύκολα η δυνατότητα να αντιμετωπίσεις έναν ήρωα που έχει ζήσει τόσο έντονα κι έχει υποστεί τόσα πράγματα μέχρι να κοιμηθεί. Ηταν πολύ δυνατή εμπειρία και από άποψη εκτέλεσης και δημιουργίας. Δόθηκε ο χώρος, ο χρόνος, για ν’ αγγίξουμε κάπως τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα. Εγινε μια ειλικρινής προσπάθεια για ν’ αγγίξουμε κάτι που δεν μπορεί εύκολα ν’ αποτυπωθεί σε μια ταινία. Να πάρουμε μια μυρωδιά, μια ατμόσφαιρα από τη ζωή και την ύπαρξή του.

• Μετά από έναν και παραπάνω χρόνο απομόνωσης, δυσκολίας, φόβου, πού βρίσκετε την αισιοδοξία;

Εγώ προσωπικά στην πίστη. Πιστεύω στον Θεό και μέσα από εκεί καρποφορούν τα πράγματα. Δεν πιστεύω ούτε στην πολιτική ούτε στην καριέρα. Αυτά θα μου έφερναν κάποια στιγμή πράγματα που, όμως, είναι μάταια, είναι αδιέξοδα. Μόνο σε κάτι έξω από εμάς, στην πίστη. Αυτό μου δημιουργεί αισιοδοξία.