«Νιώθω ότι βρίσκομαι σ' ένα στάδιο στη ζωή και τη δουλειά μου που δεν θέλω ευκολίες». Αυτό δήλωσε η Νικόλ Κίντμαν στο Βερολίνο. Η πρωταγωνίστρια της «Βασίλισσας της Ερήμου» του Βέρνερ Χέρτσογκ μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί ξανά με τον χρόνο, μ’ ένα πρόσωπο ζεστό κι εκφραστικό (όχι τεντωμένο από το botox πια) και μ’ έναν αέρα «νεανικής» ωριμότητας.
Στο φιλμ ενσαρκώνει τη Γερτρούδη Μπελ, τη γυναίκα που γνώρισε όσο κανείς τον πολιτισμό και τις πολιτικές ισορροπίες των Βεδουίνων και συνέβαλε στη διαμόρφωση του αραβικού κόσμου στις αρχές του 20ού αιώνα. Η ταινία είναι ένα πανέμορφο (κανείς δεν τραβά μεγάλα, απέραντα, ανοιχτά πλάνα στη φύση όπως ο Χέρτσογκ) ρομαντικό μελόδραμα, ωστόσο εντελώς επιφανειακό κι ανώδυνο, χωρίς ίχνος ιστορικής συνέπειας ή βάθους, αλλά απολαυστικό σαν Αρλεκιν εποχής, κυρίως χάρη στην εμφανή χημεία μεταξύ Νικόλ Κίντμαν και Βέρνερ Χέρτσογκ.
Η πρόταση φαίνεται ότι πέτυχε την Κίντμαν στη σωστή χρονική στιγμή: «Δεν θέλω να ξυπνάω το πρωί και να οδηγώ στο στούντιο για να γυρίσω μια ταινία», είπε. «Θέλω να ταξιδεύω, να φεύγω από τις ανέσεις μου και την ασφάλειά μου. Οταν ο Βέρνερ με ρώτησε αν θα είχα πρόβλημα να εγκατασταθώ στην έρημο για την ταινία, το μόνο που ρώτησα ήταν αν μπορούσα να φέρω τα παιδιά μου. Μόλις το λύσαμε αυτό, ήμουν στη διάθεσή του. Είμαι φαν της "σχολής Βέρνερ": της εμμονής και της τρέλας του να είναι όλα άγρια κι αληθινά. Το ότι πήγαμε στην τοποθεσία όπου εκτυλίχθηκε η πραγματική ιστορία. Οτι μπροστά μου ξαφνικά είχα μόνο ορίζοντα. Οτι έμαθα να καβαλάω καμήλες. Οτι κοιμόμουν έχοντας από πάνω μου έναν έναστρο ουρανό. Ολα αυτά ήταν μια υπέροχη εμπειρία για μένα».
«45 χρόνια»
● H νέα ταινία του Αντριου Χέιγκ, του σκηνοθέτη του «Weekend» (2011), έχει τον χρόνο ως κεντρικό του «ήρωα» και δεν άφησε μάτι στεγνό στην προβολή του. Δυο θρυλικοί ηθοποιοί, η Σαρλότ Ράμπλινγκ και ο Τομ Κόρτνεϊ, ενσαρκώνουν την Κέιτ και τον Τζεφ Κάρτερ, ένα αγαπημένο ζευγάρι που γιορτάζει τα 45 χρόνια κοινής του ζωής. Σ’ αυτήν την προχωρημένη στιγμή, για πρώτη φορά, μια παρουσία από το παρελθόν, που θεωρούνταν χαμένη, θα σπείρει αμφιβολίες για το αν η αγάπη που μοιράστηκαν, η τόσο ζεστή κι αληθινή, ήταν απλώς μια παρένθεση στον χρόνο. Η ταινία είναι μετρημένη, αφοπλιστικά ειλικρινής, τρυφερή και μελαγχολική. Το ίδιο και η μαγική πρωταγωνίστριά της, η Σαρλότ Ράμπλινγκ, που μοιάζει να κατευθύνεται ολοταχώς για βραβεία, από την Berlinale ώς τα επόμενα Οσκαρ!
Η Ράμπλινγκ μοιάζει να βρίσκει στο πέρασμα του χρόνου σύμμαχο και όχι εχθρό. Στα 69 της χρόνια, είναι πανέμορφη, γεμάτη εφηβική ενέργεια μαζί με γυναικεία σοφία: ο τέλειος συνδυασμός! Αλλωστε, το δήλωσε στους δημοσιογράφους: «Τα γηρατειά είναι θέμα απόφασης. Οταν μεγαλώσεις, είσαι ο ίδιος άνθρωπος με τον νεότερό σου εαυτό, ακόμα κι αν το σώμα σου μπορεί να σε προδίδει».
«Mr. Holmes»
● Ο χρόνος είναι το κεντρικό «μυστήριο» που εξερευνά ο Σέρλοκ Χολμς στα 93 του, στην ταινία του Μπιλ Κόντον. Ο σκηνοθέτης έχει μια άνιση καριέρα, που συνδέει το
«Dreamgirls» με τα «Twilight» και το «Kinsey» με το «Fifth Estate». Ομως το 1998 είχε σκηνοθετήσει ένα μικρό αριστούργημα, το «Gods and Monsters», με τον Ιαν ΜακΚέλεν. Τωρα, με τον ίδιο συγκλονιστικό πρωταγωνιστή, βγάζει ξανά τον καλύτερό του εαυτό, σε μια από τις ωραιότερες έως τώρα ταινίες της Berlinale.
Στο «Mr. Holmes», ο ηλικιωμένος πρώην ντετέκτιβ έχει αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια και αναγνωρίζει τα πρώτα δείγματα άνοιας. Η έγνοια του είναι να προλάβει να θυμηθεί την κατάληξη μιας παλιάς υπόθεσης, της τελευταίας της καριέρας του. Τα ερεθίσματα για να ζωντανεύει τη μνήμη του τα προσφέρει ο 10χρονος γιος της οικονόμου του (η Λόρα Λίνεϊ στον ρόλο). Με την ομορφιά, την κομψότητα και την ακρίβεια μιας παραγωγής του BBC, και πνεύμα απόλυτα βρετανικό, ο Αμερικανός Κόντον φτιάχνει μια υπέροχη ταινία για το πέρασμα του χρόνου και την απώλεια που κουβαλά μαζί του, την αντιπαλότητα της φήμης (της διάσημης φιγούρας του «Σέρλοκ Χολμς»), με την ουσία του ανθρώπου (τον κύριο Χολμς και το σπάνιο μυαλό του), για το πώς η λογική είναι άχρηστη χωρίς συναίσθημα και πώς ο άνθρωπος χρειάζεται να προσπαθεί, καθώς προχωρά προς τον θάνατο, να κλείνει τους κύκλους που έχει ανοίξει. Πώς, με λίγα λόγια, η δυσκολότερη «υπόθεση» που έχεις να λύσεις στη ζωή, είναι η σχέση σου με τον θάνατο. Διακριτικά, χαριτωμένα, με πολύ χιούμορ αλλά κι έντονη συγκίνηση, ο Κόντον παρουσιάζει ένα κινηματογραφικό κόσμημα που, φυσικά, στηρίζεται στο μεγαλείο της ερμηνείας του Ιαν ΜακΚέλεν.
Ο ίδιος, ο φλεγματικός πάντα ηθοποιός, μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί με τον χρόνο, όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου. «Το "Mr. Holmes" ασχολείται τόσο με το έγκλημα όσο και με τα γηρατειά. Μπορώ να ταυτιστώ με την άνεση με την οποία ο Σέρλοκ μιλά για τον θάνατο. Είναι κάτι που αποκτήσαμε πια κι εγώ και πολλοί φίλοι μου. Ο θάνατος ξαφνικά είναι πανταχού παρών, παρότι όταν ήμασταν νέοι αδιαφορούσαμε γι' αυτόν. Για τον Σέρλοκ, σ' αυτήν εδώ την ιστορία, η ζωή είναι μια κούρσα ενάντια στον χρόνο, αλλά εγώ δεν μπορώ να πω πως νιώθω έτσι. Δεν σκοπεύω να αποσυρθώ. Θα συνεχίσω να δουλεύω, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο. Συνεχίζω τη ζωή μου με χαρά».
«Knight of Cups»
● O ήρωας του Τέρενς Μάλικ είναι ο παραστρατημένος άνθρωπος. Είναι ο Πρίγκιπας που έστειλε ο πατέρας του εκεί όπου ανατέλλει ο ήλιος για να βρει ένα μαργαριτάρι, αλλά εκείνος κοιμήθηκε και ξέχασε τι ζητούσε. Είναι ο άντρας τού σήμερα, που αναζητά τον δρόμο του σε λάθος μονοπάτια, με λάθος στόχους, με τη φωνή του πατέρα-Θεού να του υπενθυμίζει τον σκοπό της αναζήτησης. Ο Μάλικ, με τον Χρήστο Β. Κωνσταντακόπουλο ανάμεσα στους παραγωγούς του, κάνει μια ταινία στο αφηγηματικό και αισθητικό ύφος του «Δέντρου της Ζωής»: χαλαρή δομή, ανθρώπινες συναντήσεις ονειρικές, εναλλασσόμενα voice over θρησκευτικής προσήλωσης, κλασική μουσική, τα στοιχεία της φύσης.
Το γεγονός και μόνο ότι ο ίδιος, παλαιότερα αριστουργηματικός, σκηνοθέτης επαναλαμβάνει και το μήνυμά του και τη φόρμα του, κάνει την ταινία διδακτική, παρωχημένη. Επιπλέον, είναι η πρώτη φορά που ο Μάλικ κινείται τόσο πολύ μέσα στο πλαίσιο, το «πανηγύρι», το «τσίρκο» μιας πόλης –του Λος Αντζελες, του Λας Βέγκας– κι αυτή του η περιέργεια για τα εγκόσμια αποκτά μια γραφικότητα ενοχλητική. Ενας συνειρμικός μονόλογος, μια ταινία μοιρασμένη σε κεφάλαια ριγμένα στην τράπουλα του Ταρώ, ένας ανερμάτιστος συλλογισμός, μια πλειάδα επώνυμων ηθοποιών γύρω από τον ατμοσφαιρικό, οπωσδήποτε, Κρίστιαν Μπέιλ, οι οποίοι γρήγορα μεταφράζονται με στερεότυπα, ιδίως οι γυναίκες, στο μόνιμα ανδρικό σύμπαν του σκηνοθέτη (ανάμεσά τους η Νάταλι Πόρτμαν, η Ιζαμπελ Λούκας, η Ιμοτζεν Πουτς αιθέριες καλλονές, η Κέιτ Μπλάνσετ στον πιο άχαρο, ξύλινο ρόλο της).
Είναι θαυμάσιο να χρησιμοποιείς την τέχνη του σινεμά για υπαρξιακό στοχασμό, αλλά κάτι τέτοιο έχει ενδιαφέρον την πρώτη φορά που θα το κάνεις. Το «Knight of Cups» το έχουμε ξαναδεί, από τον ίδιο σκηνοθέτη, πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, με πλουσιότερη φόρμα και μεγαλύτερη οξυδέρκεια και δημιουργικότητα στην ιστορία του.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας