Αντίο στον πρίγκιπα της ποπ

Κατά έναν περίεργο λόγο ο Prince δεν έχασε ποτέ τη λάμψη του ως καλλιτέχνης, έστω και αν είχε να βγάλει καλό τραγούδι για περισσότερο από 10-15 χρόνια. Και ας κυκλοφορούσε διαρκώς καινούργια άλμπουμ, την τελευταία διετία μόνο σκεφτείτε πως έβγαλε τέσσερα. Αλλά είχε κερδίσει από τη δεκαετία του ’80 (κυρίως) και του ’90 (λιγότερο) τον αιώνιο σεβασμό μας. Την Πέμπτη το βράδυ λοιπόν ο Prince έφυγε από τη ζωή σε ηλικία -μόλις- 57 ετών.

Το Γραφείο του σερίφη Τζιμ Ολσον ανακοινώνει πως «ανταποκριθήκαμε σε μια κλήση για έκτακτο ιατρικό περιστατικό στα Paisley Park Studios», στη Μινεάπολη. Οταν οι αρχές και το ασθενοφόρο έφτασαν, βρήκαν αναίσθητο έναν ενήλικο άνδρα μέσα στο ασανσέρ. Του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, αλλά δεν κατάφεραν να τον επαναφέρουν στη ζωή. Η ώρα θανάτου του προσδιορίζεται στις 10.07 π.μ. (τοπική ώρα)», αναφέρει η σχετική, πρώτη επίσημη, ανακοίνωση.

Τα αίτια δεν τα ξέρουμε ακόμα, οι πρώτες πληροφορίες έλεγαν πως πριν από μερικές ημέρες πέρασε μια δυνατή γρίπη η οποία τον ανάγκασε να ματαιώσει κάποια live του. Το αμερικανικό ΤΜΖ πάντως που έβγαλε πρώτο την είδηση μιλούσε και για υπερβολική δόση, αποκαλύπτει πως «μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και οι γιατροί τού έκαναν ειδική ένεση (save shot) για την αντιμετώπιση χρήσης ναρκωτικών».

Η φημολογία αναπτύχθηκε από τη στιγμή που το ιδιωτικό του αεροπλάνο επιχείρησε αναγκαστική προσγείωση (ενώ απείχε από τον τελικό του προορισμό λιγότερο από μία ώρα), προκειμένου ο τραγουδιστής να μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως ο Prince, ένα πραγματικό τζίνιους της μουσικής, έφυγε από κοντά μας. Ενας από τους πιο χαρισματικούς συνθέτες και κιθαρίστες με το δικό του, προσωπικό στιλ. Ειδικά στα ’80s οι επιτυχίες έρχονταν η μία μετά την άλλη, από το Little Red Corvette μέχρι το μοναδικό Purple Rain (δίσκος και φιλμ αξεπέραστα) και από το When Doves Cry έως το Kiss (που το χορεύουν ακόμα στα πάρτι).

Στη δεκαετία του ’90 αντιμετώπισε προβλήματα με τη δισκογραφική του εταιρεία, οπότε άρχισε να κυκλοφορεί δίσκους ως «Symbol», ως «Σύμβολο» δηλαδή, φιλοτεχνώντας παράλληλα ένα σύμβολο αντί για το όνομά του. Ηταν η εποχή που έβγαλε μαζεμένα κάποια άλμπουμ που χρωστούσε στην Warner, συμβόλαιο γαρ, ώστε να απελευθερωθεί μια ώρα αρχύτερα.

Γεννήθηκε στη Μινεάπολη, ξεκίνησε από μικρός να γράφει τραγούδια, οι «94 East» ήταν το πρώτο του συγκρότημα (στα 19 του) και το ντεμπούτο του άλμπουμ βγήκε το 1978, το For You. Επαιζε φανκ, ροκ, σόουλ, τα ανακάτευε όλα καταφέρνοντας να φτιάξει τον δικό του αναγνωρίσιμο ήχο.

Αν θα έπρεπε να επιλέξουμε μόνο δύο άλμπουμ από τα 40 τόσα που κυκλοφόρησε, αυτά θα ήταν το Purple Rain (1984) και το Sign o’ the Times (1987). Εδινε και πολλά τραγούδια σε άλλους καλλιτέχνες, σκεφτείτε πως η πιο μεγάλη επιτυχία της Shinead O’ Connor, το «Nothing Compares 2U», ήταν δική του.

Κάπως ανδρόγυνο το προσωπικό του στιλ, αλλά με μερικές πολύ όμορφες γυναίκες στο πλευρό του κατά καιρούς - Κιμ Μπέισινγκερ, Σίνα Ιστον κ.ά. Κι έστω κι αν ήταν πολύ κοντός, 1,60 μόλις, στη σκηνή έμοιαζε τεράστιος. Αξεπέραστος στις συναυλίες του, σπουδαίος κιθαρίστας, έχει περάσει στη μυθολογία του ροκ μια εμφάνισή του μαζί με τον Τομ Πέτι, τον Στίβι Γουίνγουντ και άλλους που διασκεύασαν το «While My Guitar Gently Weeps» των Beatles. Ο Prince έκανε ένα απίστευτο κιθαριστικό σόλο και στο τέλος δίνει μία και πετάει πίσω του την κιθάρα, εξαφανίζοντάς την.

Ο θάνατος του Prince συγκλόνισε τους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι συρρέουν στα Paisley Park Studios, αφήνοντας μοβ λουλούδια. Οι διάσημοι καλλιτέχνες τον αποχαιρετούν στο twitter (από τις Μαντόνα, Κέιτι Πέρι, Σελίν Ντιόν, Τσάκα Καν, Νία Βαρντάλος, μέχρι τους Ντουέιν Τζόνσον, Ράσελ Κρόου, Φόρεστ Γουίτακερ κ.ά.). «Χαρισματικό και παραγωγικό μουσικό» τον χαρακτήρισε ο Μπαράκ Ομπάμα.

Εψαχνε προχθές το BBC γιατί έχει πέσει τόσο θανατικό μέσα στο 2016. Στη μουσική μόνο μετράμε ένα σωρό θανάτους. Από τον Ντέιβιντ Μπόουι στον Γκλεν Φρέι των Eagles και από τον Μορίς Γουάιτ των Earth Wind And Fire στον Black και τώρα στον Prince. Ο ειδικός συντάκτης για τις νεκρολογίες στο BBC (ναι, έχουν και τέτοιον) μέτρησε συνολικά 24 θανάτους από την αρχή του 2016.

«Είναι πρωτοφανές», έγραψε ο Νικ Serpell, «δεν υπάρχει ούτε μία εβδομάδα μέσα στο 2016 χωρίς να έχει χαθεί ένα σημαντικό πρόσωπο της τέχνης». Το 2012 τους πρώτους μήνες είχαμε 5 θανάτους, το 2013 το «μαύρο» νούμερο ανέβηκε σε 7, το 2014 σε 11, το 2015 σε 12, για να σπάσουμε κάθε ρεκόρ το 2016 με 24 έως τώρα.

Υπάρχει πάντως εξήγηση. Είναι πιο πολλοί πλέον οι διάσημοι σε σχέση με το παρελθόν. «Τότε, αν κάποιος δεν έβγαινε στον κινηματογράφο, δεν ήταν γνωστός» σημειώνει σαρκαστικά ο συνάδελφος, που μετράει ήδη -ζωή να ’χει ο άνθρωπος- περισσότερες από 10 χιλιάδες νεκρολογίες.