Τέλη της δεκαετίας του '60 ένα ζευγάρι μποέμ 20άρηδων κυκλοφορεί στη Νέα Υόρκη ζώντας την απόλυτη ελευθερία, το κλίμα της αμφισβήτησης, τη μύηση στην τέχνη και τον έρωτα.
Η ονειροπόλα Πάτι Σμιθ, που θαυμάζει τον Ντίλαν Τόμας, κόβει τα μαλλιά της όπως ο Κιθ Ρίτσαρντς και υιοθετεί ανδρόγυνο στυλ, θα γίνει η ποιήτρια της ροκ. Ο Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, ντροπαλός και φιλόδοξος, έχει για πρότυπα τον Ντισάν και τον Γουόρχολ, φοράει χίπικα χαϊμαλιά και γιλέκα από προβιά, θα γίνει ο φωτογράφος που προκαλεί με τις σαδομαζοχιστικές εικόνες του.
Κάποια στιγμή έπαψαν να μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι, κράτησαν όμως την υπόσχεση να μην εγκαταλείψουν ο ένας τον άλλον και παρέμειναν φίλοι μέχρι τον θάνατο του Μέιπλθορπ, από AIDS το 1989. Η Πάτι Σμιθ κράτησε και μιαν άλλη υπόσχεση: να γράψει για τις μέρες και τις νύχτες που ανήκαν στους δύο εραστές, τις οποίες αφηγείται στο βιβλίο «Πάτι και Ρόμπερτ» (εκδ. Κέδρος, μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς).
Συναρπαστική αυτοβιογραφία που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, είναι το χρονικό της ανόδου «δύο παιδιών», ποιητικός χαιρετισμός στη Νέα Υόρκη και συγκινητικός αποχαιρετισμός στον Μέιπλθορπ. «Γράφω για την εποχή που και οι δυο ήμασταν μπερδεμένοι, άχαροι και αδέξιοι προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας», σημειώνει η Πάτι Σμιθ στο βιβλίο που απέσπασε το Εθνικό Βραβείο ΗΠΑ το 2010.
«Ημασταν ένα παράξενο μίγμα από “Εξυπνο μουτράκι” και “Φάουστ”», αναφέρει. Μοιράστηκαν την ίδια στέγη, βιβλία και δίσκους, ζωγράφιζαν επί ώρες μαζί, αγωνιούσαν να βρουν λίγα δολάρια για να χορτάσουν την πείνα τους, αντάλλασσαν «ξέπνοα φιλιά» στον ύπνο τους. «Δεν είχαμε πολλά λεφτά, αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι».
Σύντομα μετακομίζουν στο περίφημο ξενοδοχείο «Chelsea» και κυκλοφορούν στα μέρη όπου συχνάζει η καλλιτεχνική πρωτοπορία της εποχής (από τον Ράουσενμπεργκ και τον Λίχτενσταϊν μέχρι τη Νίκο και τον Μπομπ Ντίλαν).
Στη συναυλία του Τζιμ Μόρισον στο Φίλμορ η Πάτι αποφασίζει να γίνει κι αυτή αστέρι της ροκ. Αρχίζει να γράφει ποιήματα για τον Μπράιαν Τζόουνς, παρηγορεί με τους στίχους της την Τζάνις Τζόπλιν που την εγκαταλείπουν οι άντρες, ακούει τον Τζίμι Χέντριξ να της λέει πως θέλει να μαζέψει μουσικούς από όλο τον κόσμο στο Γούντστοκ.
Αγοράζει την πρώτη της κιθάρα, μια ακουστική Martin, και γράφει τραγούδια, αρθρογραφεί σε ροκ περιοδικά συμμετέχει στο θεατρικό «Femme Fatale» της Τζάκι Κέρτις. Αρχίζει να παίζει σε μικρά κλαμπ όπου απαγγέλλει ποιήματα, συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας.
Το καλοκαίρι του 1968 σηματοδοτεί τη σωματική αφύπνιση των «δύο παιδιών». Η Πάτι δένεται με τον ζωγράφο Χάουαρντ Μάικλς, ενώ ο Ρόμπερτ αρχίζει να εκφράζει ομοφυλοφιλική τάση. Κάνει πεζοδρόμιο, τον ελκύει η σαδομαζοχιστική εικονογραφία, ενώ παράλληλα κολλάει με τον Αντι Γουόρχολ και πειραματίζεται με τον φωτογραφικό φακό.
Το πρώτο του μοντέλο πάντως ήταν η μούσα του, την οποία απαθανάτισε και στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ της «Horses» το 1975, με λευκό πουκάμισο και γραβάτα. Την άνοιξη του 1979 η Πάτι εγκαταλείπει τη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον μουσικό Φρεντ Σόνικ Σμιθ.
Η 69χρονη ερμηνεύτρια δεν διστάζει να αποκαλύψει τα μυστικά της. Οπως ότι το καλοκαίρι του 1966 έμεινε έγκυος, στην πρώτη της κιόλας σεξουαλική επαφή με ένα 17χρονο αγόρι, και αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Αναφέρεται επίσης στον δεσμό της με τον συγγραφέα Σαμ Σέπαρντ ενώ εκείνος ήταν παντρεμένος και είχε ένα μωρό παιδί. Ο ίδιος την ώθησε να γράψουν μαζί ένα θεατρικό έργο, που σκιαγραφούσε τις προσωπικότητες και τη σχέση τους, το «Cowbow Mouth».
Ξεφυλλίζοντας το «Πάτι και Ρόμπερτ» στέκεται κανείς στις νεανικές ζωγραφιές, στις ανέμελες φωτογραφίες στο δωμάτιο του «Chelsea», στις τρυφερές στιχομυθίες που είχαν όταν αυτός αρρώστησε, στην τελευταία πολαρόιντ που της τράβηξε αγκαλιά με την κόρη της, στα τραγούδια που έγραψε στη μνήμη του. «Ποτέ δεν κάναμε παιδιά», της είχε πει. «Τα παιδιά μας ήταν το έργο μας», του απάντησε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας