Οι εκκεντρικές ενδυματολογικές επιλογές. Τα λαμέ και τα αστραφτερά σετ. Το απωθημένο του δεσπότη. Ο αυθορμητισμός και τα αφιλτράριστα σχόλια για τους συναδέλφους του. Οι ιστορικές συνεργασίες και η συνάντηση με τον Μάνο Χατζιδάκι. Οι δίσκοι με τα ποντιακά - φόρος τιμής στην καταγωγή του. Τα οικογενειακά σόου.
Το σουξέ «Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα;», το οποίο έμοιαζε να περιγράφει τη στάση του στη ζωή. Ο Γιάννης Φλωρινιώτης, που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών, ήταν αδιαμφισβήτητα μια πολύ ιδιαίτερη περσόνα στο ελληνικό τραγούδι. Τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία» με πνευμονικό οίδημα, ενώ εδώ και μερικά χρόνια η υγεία του είχε κλονιστεί.
Ο Γιάννης Φλωρινιώτης είχε γεννηθεί στις 15 Φεβρουαρίου του 1947 στη Φλώρινα (το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Αποστολίδης). Τα παιδικά του χρόνια ήταν εξαιρετικά δύσκολα καθώς μπαινόβγαινε σε ορφανοτροφεία και ξεκίνησε να τραγουδάει σε ηλικία 14 ετών. Εκανε τις πρώτες του εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη πλάι σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Λαύκας, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, ο Θεόδωρος Πολυκανδριώτης ενώ τραγούδησε και μαζί με τη Ρίτα Σακελλαρίου.
Η κάθοδος στην Αθήνα έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οπότε και ξεκίνησε να δουλεύει σε διάφορα κέντρα, τραγουδώντας, χορεύοντας, φτιάχνοντας μια νέα περσόνα και στην πραγματικότητα παρουσιάζοντας μια νέα πρόταση που ήταν ξεχωριστή για την αθηναϊκή νύχτα, είχε γενναίες δόσεις λάμψης και εκκεντρικότητας. Η επιτυχία που σημείωναν οι εμφανίσεις του ήταν μεγάλη, το ίδιο όμως συνέβαινε και με τη σκληρή κριτική που του ασκούνταν.
Στη δισκογραφία έκανε την πρώτη του εμφάνιση με τον δίσκο «Τώρα θέλω τώρα», που αμέσως έγινε χρυσός, ενώ οι δύο πιο γνωστές επιτυχίες του ήταν το «Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα;» και το «Τάκα τάκα». Υπήρξε παντρεμένος με τη Μάχη Φλωρινιώτη, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Νίκο και την Αννα.
Τον Δεκέμβριο του 2004 κυκλοφόρησε τη βιογραφία του με τίτλο «Το τίμημα της δόξας». Κι εκεί, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ήταν σαν να μας εξομολογούνταν την τελευταία του επιθυμία: «Και τώρα ακόμα περιμένω με αγωνία πότε θα νυχτώσει να πάω στη δουλειά μου, που την αγαπάω πολύ, να μιλήσω με παλιούς και καινούργιους φίλους που έρχονται να με δουν και να μ’ ακούσουν. Περιμένω ν’ ανέβω στην πίστα να τα δώσω όλα, κλείνοντας το πρόγραμμά μου -όπως πάντα, χρόνια τώρα- με το αγαπημένο μου τραγούδι, το “Με το μικρόφωνο στο χέρι θα πεθάνω”. Είναι κάτι που το πιστεύω ότι θα γίνει. Γι’ αυτό η επιθυμία μου είναι όταν ο Θεός με πάρει κοντά του, να βάλουν στον τάφο μου το μικρόφωνό μου, όπως είχαν βάλει στον τάφο του πατέρα μου τη λύρα του»...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας