Ερωτική καρτ ποστάλ από Τουρκία

Ταξίδι, καραβάνι, χάσιμο, μουσικές λίγο ίντι και λίγο world. Ονομα που παραπέμπει στη Μέση Ανατολή και καταγωγή που δηλώνει ταυτότητα αμερικανική. Περίεργο μιξ και πολύ γοητευτικές πινελιές από διάφορα μέρη του κόσμου. Τσέλα, ακορντεόν, κιθάρες, τρομπέτες, μαντολίνα. Δίσκοι σαν καρτ ποστάλ με σημειώσεις από ξεχωριστές στιγμές.

Μόνο με εικόνες μπορεί κανείς να περιγράψει με σαφήνεια τις μουσικές των Beirut. Κι απ’ ό,τι φαίνεται και αυτό το άλμπουμ, που αναμένεται να κυκλοφορήσει αρχές Σεπτεμβρίου, δεν θα αποτελεί εξαίρεση. Πρώτο δείγμα που πήραμε είναι το «No no no», το οποίο κατάφερε να μεταφέρει στα ραδιόφωνα, που το έχουν ήδη αγαπήσει, λίγη από τη θαλασσινή αύρα, το καλοκαιρινό αεράκι και τη διάθεση φυγής των Beirut.

Οι Beirut στην πραγματικότητα αποτελούν δημιούργημα του Ζαχ Κόντον (γεννήθηκε στο Νέο Μεξικό το 1986) ο οποίος ανήσυχος από την εφηβεία του ήδη, αποφάσισε στα 17 να κάνει τον γύρο της Ευρώπης μαζί με τον αδερφό του για να πάρει μυρωδιά τί συμβαίνει στον κόσμο. Το μικρόβιο, βέβαια, του είχε μπει νωρίτερα καθώς στα 17 εγκατέλειψε το σχολείο, ήρθε σε επαφή με τη μεξικάνικη μουσική των Mariachi κι έπιασε δουλειά σε έναν κινηματογράφο που πρόβαλε ταινίες από όλο τον κόσμο.

Εκεί έμαθε ποιος είναι ο Φελίνι και πώς χρησιμοποιούσε τη μουσική στις δημιουργίες του, εκεί άκουσε για ορχήστρες με χάλκινα, που παίζουν σε κηδείες της Σικελίας, εκεί συνειδητοποίησε τι σημαίνει ήχος βγαλμένος από τα σωθικά των Βαλκανίων. Παρόλο που το πρώτο τους άλμπουμ το κυκλοφόρησαν το 2006 (μιλάμε για το εμπνευσμένο από τη βαλκανική μουσική «Gulag Orkestar»), στη χώρα μας διακρίθηκαν το 2007 με το «The Flying Club Cup» και θριάμβευσαν τέσσερα χρόνια μετά, το 2011, με τον δίσκο «The Rip Tide».

Η αρχή αυτού του δίσκου, που περιμένουμε τώρα από τους Beirut, συνέπεσε με μια πολύ δυσάρεστη περίοδο στη ζωή του Ζαχ. Ηταν Δεκέμβριος του 2013 και ο 26χρονος (τότε) frontman του γκρουπ νοσηλεύεται σε αυστραλιανό νοσοκομείο. Εχει καταρρεύσει έπειτα από μια παγκόσμια περιοδεία που επί τρία χρόνια τον κρατούσε στον δρόμο, έχει προβλήματα υγείας που προκλήθηκαν από σοβαρή εξάντληση κι έχει στο πίσω μέρος του μυαλού τον πόνο από ένα επώδυνο διαζύγιο. Θέλει να ξεφύγει από την πραγματικότητα, αλλά τα πάντα γύρω του διαλύονται.

Μέσα από το νοσοκομείο, παίρνει την πρώτη δύσκολη απόφαση: ακυρώνει το υπόλοιπο της περιοδείας. «Είχα διαλυθεί εντελώς και το σώμα μου με ξεπλήρωνε για όσα του προκάλεσα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήμουν σε τέτοια “ρήξη” με τον εαυτό μου. Είχα χτυπήσει πάτο», θυμάται ο Ζαχ. Μπορεί να φημίζεται για τον τρόπο που σπάει στις μουσικές του τα γεωγραφικά όρια, ο ίδιος, όμως, είχε μείνει από ψυχικά καύσιμα στα μισά του δρόμου.

Ναι, αλλά εκεί που έβλεπε μόνο μαύρο, ο έρωτας άλλαξε τα πάντα στη ζωή του. Γνώρισε μια κοπέλα από την Τουρκία, τα εγκατέλειψε όλα και πέρασε στο πατρικό της σπίτι στην Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 2014. Από τότε δηλώνει πως έχει βρει στη γειτονική χώρα «το δεύτερο σπίτι του».

Τα τοπία, οι γεωπολιτικές αναφορές, η ατμόσφαιρα στην Τουρκία ακόμα και οι βόλτες του από το πολύπαθο πάρκο Γκεζί υπήρξαν, λέει, καθοριστικά για την προσωπική του ανανέωση, αλλά και τα κομμάτια που προέκυψαν. «Τα τραγούδια πρέπει να γεννιούνται από τη μελωδία. Αν οι μελωδίες δεν σου βγαίνουν, τότε το κομμάτι δεν πρόκειται ποτέ να απογειωθεί», δηλώνει. Κάτι μας λέει ότι αυτά τα τραγούδια θα μας είναι εξαιρετικά οικεία...