Μια βραδιά... προπανδημικής λάμψης

Αν έπρεπε να συνοψίσει κάποιος, σε μία μόνο πρόταση, την προχθεσινή εμφάνιση του Γιόνας Κάουφμαν στην Αθήνα θα μπορούσε απλώς να πει: «Δεν χρειάζεται να είσαι στο καλύτερο σου βράδυ για να “ρίξεις” το Ηρώδειο. Αρκεί να έχεις αυτό το τεράστιο φωνητικό εύρος, το απίστευτο επικοινωνιακό χάρισμα και τη ζηλευτή σκηνική άνεση αυτού του τενόρου». Αλλά πώς να στριμώξεις σε λίγες λέξεις έναν τραγουδιστή αυτού του διαμετρήματος που χάρισε ένα μαγικό βράδυ Δευτέρας σε 3.000 τυχερούς θεατές;

Το ντεμπούτο του κορυφαίου τενόρου της εποχής μας στο Ρωμαϊκό Ωδείο για λογαριασμό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήταν αδιαμφισβήτητα μια από τις πλέον αναμενόμενες αφίξεις της χρονιάς. Κι αυτή η λαχτάρα να συνδιαλλαγούμε ξανά με την αφρόκρεμα των τεχνών (του λυρικού τραγουδιού εν προκειμένω) ήταν ολοφάνερη. Τόσο στο κοινό που έστελνε μηνύματα ενθουσιασμού με κάθε του έκφραση, όσο και στον ίδιο που ανέβηκε λίγο μετά τις 21.00 στη σκηνή του Ηρωδείου (συνοδευόμενος από τον μαέστρο Γιόχεν Ρίντερ), κοιτώντας μαγεμένος με τα μάτια ορθάνοιχτα ώς τις πάνω σειρές του θεάτρου και τρίβοντας τα χέρια του από αγωνία.

Βρισκόταν, όπως μας είπε, σε ένα από τα «ωραιότερα και παλαιότερα θέατρα του κόσμου», τον ταλαιπωρούσε ένα μικρό κρύωμα και τον απασχολούσε -όπως παραδέχτηκε- η διάταξη της ορχήστρας που λόγω Covid και αποστάσεων δεν του επέτρεπε να σταθεί στο σημείο εκείνο του θεάτρου που πραγματικά θα απολαμβάναμε πεντακάθαρα τη φωνή του.

Με την άρια του Μάριο Καβαραντόσι από την Α΄ Πράξη της Τόσκας του Πουτσίνι ξεκίνησε. Και τα πρώτα «μπράβο» που έπεσαν βροχή πριν καν προλάβει να πει τις τελευταίες λέξεις, ήταν το καύσιμο για να συνεχίσει ένα υπέροχο σερί με άριες από την Αΐντα, την Κάρμεν, την Καβαλερία Ρουστικάνα αλλά και τον «Αυτοσχεδιασμό» από τον Αντρέα Σενιέ και το «Nessun dorma» από την Τουραντότ. Ενδιάμεσα, η Ορχήστρα της ΕΛΣ πρόσθετε ορχηστρικά και αποσπάσματα από τα έργα.

Κάπως έτσι με τον Κάουφμαν να μπαινοβγαίνει στη σκηνή φτάσαμε σε ένα αξέχαστο συναυλιακό θρίαμβο και στην αποθέωση ενός τέλους, που κανείς δεν ήθελε να έρθει. Εκείνος έκανε τέσσερα ανκόρ τραγουδώντας από ναπολιτάνικα τραγούδια («Core ’ngrato» του Σαλβατόρε Καρντίλο και «Non ti scordar di me» του Ερνέστο ντε Κούρτις μέχρι άριες από την Τόσκα και τη «Χώρα του μειδιάματος» του Φράντς Λέχαρ και το κοινό παραληρούσε όρθιο και συγκινημένο που -έστω- για ένα βράδυ ξανάζησε δόξες από το παρελθόν του συγκεκριμένου θεάτρου.

Τελικά για να φτάσουμε στο διά ταύτα: τον χορτάσαμε προχθές το βράδυ στο Ηρώδειο τον Γιόνας Κάουφμαν; Οχι. Μας έφτασαν οι άριες των Βέρντι, Μπιζέ, Μασκάνι, Τζορντάνο, Πουτσίνι που ερμήνευσε; Οχι. Mας άρεσε που γέμισε τη σκηνή του Ηρωδείου με κάτι από το μεγαλείο των θρυλικών τενόρων του παρελθόντος (λέγε με Λουτσιάνο Παβαρότι); Πολύ. Τον ονειρευτήκαμε σε ρόλους οπερατικούς, ολόκληρους να ξεδιπλώνει τις υποκριτικές και φωνητικές του ικανότητες; Ναι.

Εκεί, λοιπόν, στο φινάλε, που ο κόσμος αποθέωνε φωνάζοντας «μπράβο», «encore» και «Ich liebe dich» υποχρεώνοντας τον να επιστρέψει τέσσερις (!) φορές στη σκηνή, ευχηθήκαμε ένα δειλό «εις το επανιδείν» και κατεβήκαμε τα σκαλιά του Ηρωδείου ψιθυρίζοντας το «E lucevan le stelle». «Κι έλαμπαν τ’ άστρα», λέει η διάσημη άρια από την Τόσκα. Πράγματι. Κάποιου, όμως, το άστρο ήταν πιο δυνατό από όλα κι είχε μόλις φωτίσει το φθινόπωρό μας...