Ωραιότατα κλισέ στο μπλέντερ

Aς ξεκινήσουμε κατ’ αρχάς από τον τίτλο του νέου δίσκου της Μαντόνα που λέγεται «Rebel heart» (Interscope). Την ιδιότητα αυτή η βασίλισσα της ποπ την έχει απολέσει από χρόνια. Η επανάσταση δεν συμβαδίζει με την αγωνία της να διατηρήσει τα κεκτημένα. Από την άλλη, η Μαντόνα ξέρει όσο λίγοι τι ακριβώς πρέπει να κάνει για να συγχρονιστεί με τον παλμό της εποχής. Οπως επίσης ξέρει ότι πριν σερβίρει το κυρίως πιάτο, που είναι ο νέος της δίσκος, πρέπει να μας προετοιμάσει.

Αυτή τη φορά για «ορεκτικό» είχαμε απροσδόκητες διαρροές των έξι πρώτων τραγουδιών, συνεντεύξεις στις οποίες κατήγγειλε τα περιοδικά, που πλασάρουν μόνο νεανικά πρότυπα και κριτικάρουν διαρκώς τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος στο πρόσωπο και το σώμα της, εμφανίσεις σε απονομές βραβείων (στις οποίες άλλοτε κατάφερε να τραβήξει τα φώτα επειδή σωριάστηκε κι άλλοτε επειδή μας έδειξε τα οπίσθιά της), αλλεπάλληλες φωτογραφίες στο Instagram (όπου άφηνε να εννοηθεί ότι θα συνεργαζόταν με διάσημους DJ όπως ο Avicii ή ότι η Αλίσια Κέις θα έπαιζε πιάνο στο πρώτο της σινγκλ «Living for love») και φυσικά μια μικρή δόση σαδομαζοχιστικών λήψεων (έτσι, για να κρατήσει τον τίτλο του άγριου θηλυκού).

Στο διά ταύτα τώρα, ο δίσκος έχει δεχτεί πολλές ηλεκτρονικές «πιέσεις», παρ’ όλο που στα 14 κομμάτια του συγκεντρώνει επιρροές από διάφορα μουσικά είδη (κάποιες κάντρι κιθάρες στο «Devil pray», ρυθμοί μπαλάντας στο «Ghosttown», κλαμπ ήχοι στο «Bitch I’m Madonna», r’n’b επιρροές στο «Holy water»). Στιχουργικά δεν ακούσαμε τίποτα περισσότερο από τον γνώριμο αχταρμά. Στο μπλέντερ μπήκαν ξανά ο πνευματισμός και η σεξουαλική επανάσταση, η σωτηρία της ψυχής και οι παραισθήσεις των ναρκωτικών, οι θρησκευτικές εμμονές με τις μεταφυσικές αναζητήσεις. Eπίσης, στο «Illuminati» θύμισε εποχές «Vogue», το «Iconic» είναι ένα κομμάτι με ψαγμένο ήχο το οποίο μοιράζεται με τον μποξέρ Μάικ Τάισον, ενώ στο «Joan of Arc» ως μια άλλη Ιωάννα της Λορένης μάχεται τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν τη ζωή της (έχει μάλιστα έναν στίχο που λέει «each time they take a photograph, I lose a part of me I can’t get back»). Τέλος, δύο φορές μάς υπενθυμίζει ότι παραμένει bitch (στα κομμάτια «Unapologetic bitch» και «Bitch I’m Madonna»). Εν ολίγοις, μια ωραιότατη συλλογή από κλισέ.

Τέλος πάντων, η δουλειά των δίσκων για καλλιτέχνες όπως η Μαντόνα είναι εν πολλοίς να εξυπηρετούν τις παγκόσμιες τουρνέ που ακολουθούν. Τα νέα τραγούδια είναι το καύσιμο που χρειάζεται η μηχανή για να ξαναπάρει μπρος. Ετσι, λοιπόν, και το «Rebel heart» την αποστολή του θέλει-δεν θέλει θα την εκτελέσει. Η νέα της παγκόσμια περιοδεία είναι σχεδόν έτοιμη - τουλάχιστον στα χαρτιά. Κι έτσι γι’ ακόμα μία φορά τα κομμάτια θα ριχτούν στην αρένα κι εκεί θα κριθούν. Εδώ που τα λέμε, με το που ακούς το «Living for love» είναι σαν να βλέπεις τα πλήθη να χοροπηδούν...

Το κακό παιδί είναι εδώ

Οχι, ο Νόελ Γκάλαχερ δεν έγινε ξαφνικά καλό παιδί. Οχι, δεν απαρνήθηκε με το νέο άλμπουμ του «Chasing yesterday» (που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες) ό,τι με κόπο και καταστροφές δημιούργησε όσα χρόνια μεγαλουργούσε στους Oasis. Ισα ίσα, που κατάφερε σε αυτόν τον δεύτερο σόλο δίσκο του με τον συμβολικό τίτλο «Κυνηγώντας το χθες» να μαζέψει όλες του τις αναφορές, τα μεγάλα πάθη, ήχους που ενδεχομένως ψιλοσνόμπαρε την περίοδο της δόξας με τους Oasis, αλλά και πτυχές που είχε καλά κρυμμένες και δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε ακούγοντας τα τραγούδια που έφτιαχνε παλιότερα μαζί με τον αδερφό του.

Κυρίως, όμως, κατόρθωσε στα 47 του -κι έχοντας κατακτήσει τον τίτλο του καλλιτέχνη που «έχτισε» την Britpop- να γράφει τραγούδια μπερδεύοντας υπέροχα την ποπ με τον προβληματισμό, την απώλεια με την αισιοδοξία, τη σκοτεινιά του με τον λυρισμό, την αλητεία με τα πιο ειλικρινή του συναισθήματα. Το ομώνυμο τραγούδι «Chasing yesterday» είναι έξοχο.

Στα «Lock all the doors» και «You know we can’t go back» καταθέτει τα σέβη του στην εκρηκτική βρετανική σκηνή των ’80s, με το «Riverman» ξεδιπλώνει τη βελούδινη πλευρά του και αναζητά εκείνη που έφυγε, το «The girl with X-ray eyes» (που παραπέμπει λίγο στον ήχο του Μπάουι) το χαρίζει στη σύζυγό του Σάρα, που τον «παίρνει από το χέρι», που «νικά τη λύπη», που «τον ανακαλύπτει μέσα σε κάθε μεταμφίεση».

Δεν ξέρουμε αν στις 28 Αυγούστου 2009, που ο Νόελ τα έσπασε με τον αδερφό του Λίαμ και ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τoυς Oasis, λίγο πριν από μια συναυλία τους στο Παρίσι, ήξερε ακριβώς τι θα ακολουθούσε. Ομως, σίγουρα το αποτέλεσμα αυτού του πολύ καλού δίσκου δεν είναι τυχαίο.