Με ιντριγκάρει περισσότερο η μουσική χωρίς λόγια

Τον Μπάμπη Παπαδόπουλο τον γνωρίζετε, έστω κι αν δεν είστε και τόσο σίγουροι γι' αυτό, έστω κι αν απλώς κάτι σας θυμίζει το όνομά του. Είναι ένας εκλεκτός κιθαρίστας και συνθέτης που πολύ παλιά έπαιζε στις «Τρύπες».

Ηταν τότε ο βασικός κιθαρίστας του γκρουπ. Πολυφορεμένο αυτό, σας το λέω όμως για να κάνω πιο εύκολα τις συστάσεις. Και για να μπούμε κατευθείαν στο θέμα μας που είναι, πρώτον, ο καινούργιος του δίσκος «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά μέσ’ στη χαρά είναι ο πόνος» και, δεύτερον, η αποψινή του συναυλία στο θέατρο «Πόρτα».

Ναι, θα παίξει σε ένα θέατρο, όχι σε μια μουσική σκηνή.

Η εμφάνισή του εντάσσεται στο πλαίσιο ενός μουσικού κύκλου με τον τίτλο «Τρίτες Παράλληλες». «Σίγουρα θα είναι πιο άνετα για εμάς, αλλά και για τον κόσμο» μας λέει. «Καλύτερος ήχος, θα κάθονται οι θεατές, βοηθάει να δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα. Οχι πως έχουμε την πολυτέλεια να διαλέγουμε τους χώρους με αυστηρότητα».

Θυμάμαι πάντως τον Αλκίνοο Ιωαννίδη σε μια συνέντευξη που είχαμε κάνει να μου λέει πως προτιμά να παίζει σε τέτοιους χώρους, γιατί ο κόσμος παρακολουθεί με μεγαλύτερη αφοσίωση. «Αυτό είναι κάτι που το επιτυγχάνει ο καλλιτέχνης», διαφωνεί ο Μπάμπης. «Δεν μπορείς να το επιβάλεις στο κοινό».

Το «Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά μέσ’ στη χαρά είναι ο πόνος» κυκλοφόρησε στην εκπνοή του 2014 από την Puzzlemusik. «Μέσα σε δέκα μέρες είχαμε τελειώσει την ηχογράφηση, με το μεγαλύτερο μέρος του να γράφεται live. Δύο-τρία κομμάτια μπήκαν στο άλμπουμ όπως ακριβώς τα παίξαμε με την πρώτη».

Βγαίνει αυτό στην ακρόαση, το νιώθεις. Τον ρωτώ τι ταιριάζει περισσότερο στη μουσική, η χαρά ή ο πόνος; «Και τα δύο. Είναι η ζωή. Δεν πιστεύω στον καταραμένο καλλιτέχνη, πιστεύω στον φορτισμένο συναισθηματικά καλλιτέχνη, είτε θετικά είτε αρνητικά».

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος ξεκίνησε την προσωπική του πορεία το 2008 με αυτοσχεδιαστικά ηλεκτρικά κιθαριστικά σόλο στο άλμπουμ «Σκηνές από ένα ταξίδι». Συνέχισε με το «Απ’ τη σπηλιά του Δράκου» που περιέχει οργανικές διασκευές σε ρεμπέτικα της δεκαετίας του 1930.

Γενικώς προτιμά τις οργανικές συνθέσεις από τα τραγούδια. «Ετσι είναι τώρα ο προσωπικός μου μουσικός κόσμος. Ισως και να προφυλάσσομαι, αφού απευθύνομαι σε ανθρώπους που επικεντρώνονται στο άκουσμα. Είναι πιο εύκολο το τραγούδι για τον ακροατή. Τον δημιουργό, όμως, η οργανική μουσική τον ιντριγκάρει να δώσει έναν κόσμο χωρίς λόγια, προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία, είναι ένα τελείως λευκό χαρτί». Σε τι διαφέρουν τα ινστρουμένταλ από τα τραγούδια; «Η μουσική αφήνει λίγο μεγαλύτερα περιθώρια να πλάσει ο ακροατής τον δικό του κόσμο, με τον στίχο μπαίνεις σε πιο συγκεκριμένα μονοπάτια».

Το σάουντρακ της ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, «Το μικρό ψάρι», φέρει την υπογραφή του. «Είχαμε μια συνεχή επαφή με τον σκηνοθέτη, από το αρχικό σενάριο, δύο-τρία χρόνια πριν γυριστεί η ταινία. Πήγαινα σε γυρίσματα, ανταλλάσσαμε ιδέες, συμμετείχα ενεργά στη διαδικασία». Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να φτιαχτεί ένα σάουντρακ σε σύγκριση με έναν «κανονικό» δίσκο; «Στις ταινίες υπάρχει σενάριο, σκηνοθέτης, ατμόσφαιρα έτοιμη. Η μουσική απλώς τα στηρίζει, δεν ξεκινάς από το μηδέν».

Ισως δεν ξέρετε και κάτι ακόμα για τον Μπάμπη: παίζει πολλές φορές ως κιθαρίστας δίπλα στον Σωκράτη Μάλαμα ή τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Παλιότερα δε, νεαρός τότε, όσο ακόμα οι «Τρύπες» ήταν εν ενεργεία, συμμετείχε στην μπάντα του Νίκου Παπάζογλου. «Ο Νικόλας ήταν μουσική δύναμη. Στο δικό του στούντιο ηχογραφούσαμε ως Τρύπες, αλλά και ο ίδιος έπαιζε με ηλεκτρικά όργανα πολύ πιο πριν από τους άλλους. Δεν ήταν 100% αυτό που ήθελα να κάνω, αλλά δεν ήμουν κι έξω από τα νερά μου, γούσταρα τις μουσικές του Νικόλα».

Μαζί του στο... σανίδι τού «Πόρτα» θα βρίσκονται οι «Ακούστικ Σετ», Δημήτρης Βλαχομήτρος (μπουζούκι), Διονύσης Μακρής (κοντραμπάσο), Μιχάλης Βρέττας (βιολί) και Φώτης Σιώτας (βιολί και βιόλα). Συμπράττει στη συγκεκριμένη συναυλία και ο Τάσος Μισυρλής (τσέλο).

Info:

Πόρτα, Μεσογείων 59, ώρα έναρξης: 9.30, γενική είσοδος 10 ευρώ.