Ναι, ανέχτηκα τις προεκλογικές μπαρούφες του ΣΥΡΙΖΑ

Ο έρωτας, ο γάμος και το διαζύγιο ΣΥΡΙΖΑ-Τατσόπουλου είναι από τις πιο γνωστές πολιτικές ιστορίες της τελευταίας πενταετίας, όσο κι αν οι μετακινήσεις και οι παράδοξες συμμαχίες σε κόμματα και Βουλή ήταν ρουτίνα.

Ηταν, όμως, πολύ διάσημος και εκρηκτικός ο συγγραφέας, που εκλέχτηκε τον Μάιο του 2012 βουλευτής με τον Αλέξη Τσίπρα και ξαναεκλέχτηκε τον Ιούνιο. Η θητεία του, γεμάτη δημόσιες διαφοροποιήσεις και συγκρούσεις με το ίδιο το κόμμα που εκπροσωπούσε, μέχρι να ανεξαρτητοποιηθεί τον Ιανουάριο του 2014, γέννησε το βιβλίο «Ημουν κι εγώ εκεί» (εκδόσεις Μεταίχμιο).

Ο Πέτρος Τατσόπουλος αφηγείται σε εκατό πυκνές σελίδες την εμπειρία του και παραθέτει και τα πολιτικά του κείμενα από την ίδια περίοδο.

• Γιατί τόση επιθυμία να κατεβείτε στις εκλογές και να γίνετε βουλευτής; Η λαχτάρα σας για πολιτική πόσο «πολιτική» και πόσο υπαρξιακή ήταν;

Κατ’ αρχάς δεν υπήρξε καμία λαχτάρα. Εάν λαχταρούσα πράγματι να βγω βουλευτής, δεν θα κατέβαινα πρώτη φορά υποψήφιος στα 52 μου χρόνια. Θα τριγυρνούσα επί δεκαετίες στα κομματικά γραφεία. Πρώτη φορά πάτησα το πόδι μου στην Κουμουνδούρου τη μέρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά μου.

Γνώρισα τη νύφη στην εκκλησία. Πρώτη φορά επίσης, την άνοιξη του 2012, είχαμε ισχυρές ενδείξεις ότι, στην επόμενη Βουλή, θα καταλυθεί κάθε κομματική επετηρίδα. Πράγματι.

Η νέα Βουλή ήταν ανανεωμένη σχεδόν κατά 50% - όχι υποχρεωτικά επί τα βελτίω. Με έτρωγε, τέλος, η περιέργεια. Οι επαγγελματίες πολιτικοί, αυτοί που συναντούσα στα τηλεοπτικά πάνελ, μου έλεγαν ότι «όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει». Σήκωσα το γάντι λοιπόν. Μπήκα να χορέψω.

• Ηταν, γράφετε, μια συμφωνία win win η δικιά σας με τον Τσίπρα. Αυτός κέρδισε ψήφους; Εσείς;

Ο Τσίπρας γνώριζε όχι μόνο ότι δεν ήμουν Συριζαίος, αλλά και ότι αρκετοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έβλεπαν με καλό μάτι την υποψηφιότητά μου. Τον πίεζαν να την αποσύρει, ακόμη και μετά την ανακοίνωσή της, προτού την καταθέσει στο Πρωτοδικείο.

Γνώριζε, επίσης, ότι από τη διαχρονική κατάρα των αριστερών κομμάτων, τα μονοψήφια ποσοστά στις εκλογές, θα ξέφευγε μονάχα εάν έκανε άνοιγμα προς εξωκομ1ματικούς υποψηφίους. Μου το δήλωσε ωμά: «Εάν φέρεις αρκετές ψήφους, θα βγεις βουλευτής».

Βεβαίως, μπορεί να περίμενε ότι και αρκετές ψήφους θα φέρω και δεν θα βγω βουλευτής. Εντάξει. Μην είμαστε και πλεονέκτες. Το πέτυχε κατά το ήμισυ. Εγώ πάλι γνώριζα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω πάνω από τον πήχη του 3% και να μπω στη Βουλή χωρίς να συνεργαστώ με ένα κόμμα. Ηταν μια συμφωνία με αμοιβαίο όφελος. Ακούγεται κυνικό, αλλά έτσι ήταν.

• Δεν φοβάστε μήπως με το πολύ επιθετικό βιβλίο σας δικαιολογήσετε για ακόμα μια φορά όσους από την αρχή δεν σας ήθελαν στον ΣΥΡΙΖΑ;

Οι αγαπημένοι μας συμπατριώτες είναι έτοιμοι να αποδεχτούν και τη μεγαλύτερη τερατολογία προκειμένου να μην έρθουν αντιμέτωποι με τις προκαταλήψεις τους. Δεν χρειάζονται ούτε δικαιολογίες ούτε αποδείξεις.

Δεν χρειάζονταν αποδείξεις τα τρωκτικά του διαδικτύου προτού αρχίσουν να διαδίδουν ότι ήμουν φυτευτός για να υπονομεύσω τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρουμε ποιοι είναι οι πράκτορες, πόσα παίρνουν, ποιοι τους έβαλαν, πότε πάνε για κατούρημα. Είμαστε ο πιο σοφός λαός του κόσμου και δεν κάνουμε ποτέ λάθος, ως γνωστόν, μονάχα μας προδίδουν.

Από προδότη σε προδότη πορευόμαστε. Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστέψω ότι ένα βιβλίο θα επικυρώσει ή θα κλονίσει τις πεποιθήσεις οιουδήποτε. Οπως πάντα, ο καθένας θα δει στο βιβλίο αυτό που θέλει να δει.

• Λέτε ότι από πολύ νωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ σας έδινε την εντύπωση «τσίρκου», ότι οι βουλευτές του «ζούσαν στην κοσμάρα τους». Μήπως κι εσείς, όμως, ζούσατε σε μια... δική σας; Δεν διαβάζατε, δεν ακούγατε τον πολιτικό λόγο του Τσίπρα;

Εχετε δίκιο. Ζούσα κι εγώ στην κοσμάρα μου - μόνο που η δική μου κοσμάρα είχε πιο στενή συνάφεια με την πραγματική κοσμάρα και παρουσίαζε πιο μεγάλη απόκλιση από την κομματική κοσμάρα.

Αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στο γεγονός ότι η Ρένα Δούρου με έφερε κατευθείαν σε επαφή με τον Αλέξη Τσίπρα και μου στέρησε έτσι τη δυνατότητα να γνωρίσω όλα τα λουλούδια του κήπου.

Οταν τα γνώρισα, ήμουν ήδη βουλευτής. Ο ίδιος ο Τσίπρας -χαλαρός, δροσερός και συμπαθητικός, καθόλου ξύλινος- δεν είχε διολισθήσει ακόμη στον λαϊκισμό που διολίσθησε αργότερα. Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι τότε δεν περνούσε από το μυαλό ούτε του Τσίπρα ούτε κανενός άλλου ότι μπορεί κάποια μέρα ο Τσίπρας να γίνει πρωθυπουργός.

Αυτό είχε ως συνέπεια μια μεγαλύτερη ανοχή εκ μέρους μου στις προεκλογικές μπαρούφες. Χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι δεν έχω ευθύνη για αυτή την ανοχή.

• Τι λέει στις προεκλογικές του ομιλίες ένας υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ που πριν περάσει πολύς χρόνος ενδιαφέρεται για την κίνηση των 58;

Ενα μεγάλο μέρος του βιβλίου έχει γραφτεί και, κυρίως, έχει πρωτοδημοσιευτεί τον καιρό που ήμουν ακόμη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν το συνδυάσει κανείς και με αντίστοιχα βίντεο στο YouTube, διαπιστώνει εύκολα ότι δεν παρουσιάζει κραυγαλέες ανακολουθίες η ρητορική μου.

Προσέξτε. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέβηκα ως υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ υιοθετώντας αντι-συριζαϊκή ατζέντα, αλλά ποτέ δεν έκανα γαργάρα και τις διαφωνίες μου. Αν τις είχα κάνει γαργάρα, θα ήμουν ακόμη εκεί.

Από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψα τη συμπάθειά μου για την Κεντροαριστερά και δεν κουράστηκα να επαναλαμβάνω δημοσίως ότι είναι ο μοναδικός φυσικός μας σύμμαχος, αν θέλουμε αύριο ένα βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα. Διόλου δημοφιλείς απόψεις όταν, τον ίδιο καιρό, ο ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί τη δαιμονοποίηση της Κεντροαριστεράς και το καταστροφικό μανιχαϊστικό δίπολο «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο».

Ο ίδιος ο Τσίπρας διαλαλεί ότι μετεκλογικά θα συνεργαστεί μονάχα με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τον πραγματικό προνομιακό του συνομιλητή, το ακροδεξιό λαϊκιστικό μόρφωμα των ΑΝ.ΕΛΛ., τον κρατάει κλειδωμένο στο πλυσταριό με τα άπλυτα. Ποιος είναι μετά ο ανακόλουθος;

• Νιώσατε ποτέ μια έστω αμυδρή αγάπη και ταύτιση με αυτόν τον χώρο; Δεν βρήκα στο βιβλίο σας την παραμικρή αίσθηση θλίψης για τις εξελίξεις.

Ναι, θλίψη δεν υπάρχει, μονάχα ανακούφιση για την απομάκρυνσή μου - αμοιβαία, εξάλλου. Δεν θα με διέγραφαν ποτέ. Ηταν ταμπού τότε η διαγραφή. Θα άφηναν τα τρωκτικά να διαδίδουν ανενόχλητα τις μαλακίες τους για το πρακτοριλίκι μου, να με υπονομεύουν και να με λοιδορούν, έως ότου μεταμορφωθώ σε μια άμορφη μάζα από σκουπίδια και αρχίσω να τους εκλιπαρώ πια να με λυπηθούν και να με στείλουν στο σπίτι μου.

Αυτό ήταν το περίφημο αριστερό τους ήθος. Μια ταινία χιλιοπαιγμένη στο παρελθόν. Χαίρομαι που δεν την παρακολούθησα ώς το τέλος.

Και ξέρετε κάτι; Τρυφερότητα ένιωσα για τους παλαίμαχους, όπως τον Μανώλη Γλέζο, για τους συναδέλφους που σταθήκαμε μαζί απέναντι στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, για ανθρώπους που -όσο και αν τους θεωρούσα αιθεροβάμονες- δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Τρυφερότητα δεν ένιωσα ποτέ για τους εισοδιστές. Για τους γενίτσαρους. Για τα διπρόσωπα σκουλήκια, που το έπαιζαν βασιλικότεροι του βασιλέως.

• Θα λέγατε ότι το σκληρό παιχνίδι πόκερ που εξακολουθείτε να παίζετε με τον ΣΥΡΙΖΑ σας προσφέρει κάτι που η λογοτεχνία δεν μπορεί;

Μα ποτέ δεν είδα την πολιτική ως προέκταση ή ως υποκατάστατο της λογοτεχνίας. Ποτέ δεν μπέρδεψα αυτά τα δύο. Δεν βελτιώνεις τα πολιτικά ήθη επειδή είσαι καλός συγγραφέας, ούτε βελτιώνεις την πένα σου επειδή είσαι καλός πολιτικός.

Μπορείς να είσαι καλός πολιτικός και χάλιας συγγραφέας ή το ανάποδο. Μπορείς να είσαι χάλιας και στα δύο. Κανένα από τα δύο δεν θεωρώ αυτοσκοπό. Μπορώ να ζήσω χωρίς την πολιτική. Μπορώ να ζήσω χωρίς τη λογοτεχνία. Μπορώ και να μη ζήσω επίσης. Αυτό πού το βάζεις;