Σε ηλικία 84 ετών πέθανε ο Θύμιος Πανουργιάς, ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Είχε διατελέσει πρόεδρος του Συλλόγου Γλυπτών, του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος το 1978. Ήταν Πστα ιδρυτικά μέλη του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών.
Δούλεψε ακατάπαυστα τη γλυπτική, φιλοτέχνησε μνημεία, ασχολήθηκε με τα συνδικαλιστικά του κλάδου και ήταν μέλος πολλών επιτροπών διαφόρων φορέων και υπουργείων.
Γεννήθηκε το 1931 στο Αγρίνιο, όπου τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, με καθηγητή τον Γιάννη Παππά (1951-1956), στην οποία δίδαξε την περίοδο 1972-1998, όπως και στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ ως επισκέπτης (1986-1987). Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στην αντίστοιχη σχολή με υποτροφία του ΙΚΥ κοντά στον Λουί Λεγκ. Το 1964 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα.
Το 1969 πραγματοποίησε στο Βρετανικό Συμβούλιο την πρώτη ατομική έκθεσή του, την οποία ακολούθησαν ατομικές παρουσιάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και συμμετοχές σε ομαδικές διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1965, όπου κέρδισε το αργυρό μετάλλιο, του Σάο Πάουλο το 1969 και της Βενετίας το 1972.
Έργα του βρίσκονται σε πολλές κρατικές και ιδιωτικές συλλογές και μουσεία στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Έργα του σε δημόσιους χώρους είναι, μεταξύ άλλων, το μνημείο της εξέγερσης των καπνοπαραγωγών και της θυσίας του Βλάχου στη Σφήνα, το μνημείο των πεσόντων στην πλατεία Δημάδη στο Αγρίνιο και το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, στην Πλατεία Δημοκρατίας στο Αγρίνιο που παριστάνει τους τρεις κρεμασμένους του αντιστασιακού αγώνα κατά της γερμανικής κατοχής.
«Ο καλλιτέχνης δεν σταματά να εργάζεται ποτέ. Ακόμα και όταν κοιμάται δημιουργεί. Μακάρι να έχω την τύχη να κλείσω τα μάτια μου επάνω στη γλυπτική» δήλωσε ο ίδιος, μιλώντας στην εφημερίδα του Αγρινίου «Νέα Εποχή», το 2011.
«Με τη δύναμη της αγάπης του για την Τέχνη κατάφερε να βρει το δρόμο ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Από την ηλικία των 11 ετών έγινε γνωστός με τον τίτλο του ζωγράφου αφού σχεδίαζε συνεχώς. Δύο χρόνια αργότερα τα έργα του είχαν να κάνουν περισσότερο με τη γλυπτική και κυρίως την ξυλογλυπτική. Στα 13 του χρόνια δημιούργησε την πρώτη του ξυλογραφία, ένα έργο το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα.
»Η ευτυχία για τον ίδιο ήταν ένας δάσκαλος που τον προέτρεψε να αναπτύξει το ταλέντο του, ενώ μια αίθουσα τότε του σχολείου είχε γίνει μόνιμος χώρος έκθεσης των έργων του. Εκείνο που τον έκανε όμως γνωστό στο χώρο της Τέχνης ήταν μια ζωγραφιά του Τσάρλι Τσάπλιν που την σχεδίασε για την ανάγκες μιας κινηματογραφικής ταινίας. Η ζωγραφιά αυτή είχε φοβερή επιτυχία εκείνη την εποχή με αποτέλεσμα ο ίδιος να αρχίσει να έχει και μια οικονομική ενίσχυση από τα έργα του», διαβάζουμε στην «Νέα Εποχή».
Τα συλλυπητήριά του εξέφρασε ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού, Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος όταν πληροφορήθηκε την είδηση, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Ο Θύμιος Πανουργιάς ήταν ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες της μεταπολεμικής Ελλάδας, που αφιέρωσε τη ζωή του στη δημιουργία γλυπτικών έργων, δουλεύοντας κυρίως την πέτρα, το μάρμαρο και το μέταλλο και έχοντας πλήρη γνώση των δυνατοτήτων της ύλης. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας