«Του γιατρού»...

Υπάρχουν κάποια επαγγέλματα τα οποία -ειδικά για άντρες, χωρίς όμως να αποκλείονται και οι γυναίκες- βοηθούν πολύ έναν πρωταγωνιστή στο σινεμά ή στην τηλεόραση να λάμψει ως ήρωας. Ο γιατρός είναι ένα από αυτά. Ποιος δεν σέβεται έναν γιατρό; Στην πραγματικότητα η ανθρωπότητα θα μπορούσε να ζήσει χωρίς την ύπαρξη οποιουδήποτε από τα επαγγέλματα που υπάρχουν σήμερα εκτός του γιατρού και του αγρότη.

Από την αυγή σχεδόν της αμερικανικής τηλεόρασης άρχισαν και οι σειρές που εμπνέονταν τα θέματά τους μέσα από νοσοκομεία, τη ζωή και την καριέρα γιατρών.

Η πρώτη σειρά με περιεχόμενο από τον χώρο της ιατρικής στην αμερικανική τηλεόραση ήταν από το 1954. Και βέβαια η συγκεκριμένη «μόδα» έκανε τον γύρο του κόσμου...

Στην αυγή της πάλι η ελληνική τηλεόραση -τότε που αν και χούντα, εκτός από τις ελληνικές σειρές φιλοξενούσε τις καλύτερες των καλυτέρων ξένες σειρές- έσκιζε μια σειρά που λεγόταν «Γενικό Νοσοκομείο», αλλά και μια σειρά ξεχασμένη τελείως σήμερα που λεγόταν «Τζούλια» πολύ προχωρημένη για την εποχή της μια και μιλούσε για μια νοσηλεύτρια με το μικρό της παιδί που εργαζόταν σε ένα νοσοκομείο.

Με τα χρόνια όμως οι ήρωες στο σινεμά και άρα και στην τηλεόραση μετατράπηκαν σε αντιήρωες και έτσι είδαμε παλικάρια μεν στην ψυχή αλλά και με προβλήματα στο σώμα κ.λπ. κ.λπ.

Στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα είδαμε σειρές σαν την υπέροχη «Στην Εντατική» να σκίζουν, αλλά είδαμε και τον «Δρ Χάουζ» έναν πάρα πολύ προχωρημένο αντιήρωα γιατρό να τα βάζει με τις πιο δύσκολες αρρώστιες, αλλά από την άλλη να αγωνίζεται για τη δική του επιβίωση και το ιατρικό πρόβλημα που περνούσε αυτός. Δεν ξέρω πόσους ιατρικούς συμβούλους είχε ο «Δρ Χάουζ», τι σεναριογράφους με φαντασία και σκηνοθέτες απαιτούσε. Είχε βέβαια και έναν μοναδικό Χιου Λόρι στον βασικό ρόλο που απογείωνε το τελικό αποτέλεσμα.

Από τότε, οποιαδήποτε σειρά με θέμα έναν γιατρό συγκρίνεται με τον «Δρ Χάουζ». Κι αυτό όχι από ξενομανία, γιατί η μοναδικότητα του Χάουζ δεν βασίζεται τόσο στα πολλά λεφτά της αμερικανικής τηλεόρασης όσο στην εξυπνάδα και στο ταλέντο των συντελεστών.

Εγραφα λοιπόν την περασμένη εβδομάδα σ’ αυτή τη στήλη για τις σειρές εποχής που έχουν κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση, αλλά «Ο γιατρός» που προβάλλει από πέρυσι ο Alpha είναι μια σειρά που βασίζεται στο σήμερα. Ο χώρος που εξελίσσεται είναι ο χώρος της Yγείας, νοσοκομεία, γιατροί, άρρωστοι κ.λπ. και ο βασικός ήρωας είναι ένας γιατρός με προσωπικά προβλήματα υγείας και άλλα και αφάνταστες ικανότητες στη δουλειά του.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να καταλάβει πως την αρχική ιδέα την πήραν από τον Χάουζ και σίγουρα το όνειρό τους θα ήταν να φτιάξουν μια σειρά με έναν ανάλογο ήρωα στην ελληνική πραγματικότητα.

Ετσι κι αλλιώς στην Ελλάδα θα μπορούσε να υπάρξει ένας γιατρός ήρωας, αν και γενικά στον χώρο της Yγείας όλοι οι εργαζόμενοι σ’ αυτή τη χώρα είναι ήρωες, το διαπιστώσαμε και επί Covid.

Ομως αν και φαίνεται στην πρώτη ματιά πως κάποιοι τουλάχιστον προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι καλό και χωρίς κενά, το όλο εγχείρημα εντούτοις καταλήγει στο γνωστό απόφθεγμα περί ματιών του λαγού και της κουκουβάγιας.

Το βασικό πρόβλημα αυτής της σειράς είναι πως ο βασικός ήρωας είναι γιατρός, ενώ θα μπορούσε να κάνει ένα οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, και φαίνεται πως τον απασχολούν τα προσωπικά του προβλήματα πολύ περισσότερο από το τι γίνεται με τους ασθενείς στο νοσοκομείο. Αλλωστε και οι ασθενείς του δεν έχουν πια και καμιά αρρώστια από αυτές που τις έχει ένας στους 852 εκατομμύρια. Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι δεν τα καταφέρνουν, οι γιατροί και ειδικά ο γιατρός κάνουν ό,τι μπορούν, την ίδια ώρα έχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα -«Εχω και εγώ τα δικά μου» που έλεγε και η Ρίτα Σακελλαρίου- και όλο το νοσοκομείο -άρα και όλη η τηλεοπτική σειρά- φαίνεται να ασχολείται πιο πολύ με τα προβλήματα του προσωπικού του, τα οικογενειακά ή τα περί ανέλιξής τους στον χώρο, και λιγότερο για την εξέλιξη της επιστήμης, της ανακάλυψης καινούργιων ή και χαμένων στον παρελθόν μεθόδων θεραπείας, της διάθεσης για αυτοθυσία -ή και της αναισθησίας που κάποιοι έχουν- και γενικά τα θέματα του νοσοκομείου που έχει στηθεί ακόμα και σκηνογραφικά με προσοχή μεν αλλά στην ουσία χωρίς καμία υπέρβαση.

Στη μυθοπλασία και ειδικά όπου υπάρχει κάμερα είναι γνωστό πως για να δείξεις την πραγματικότητα πρέπει να τη φτιάξεις από την αρχή. Οσο πιο πραγματικά κινηματογραφείται κάτι σ’ αυτούς τους χώρους τόσο πιο ψεύτικο φαίνεται. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ο σκηνοθέτης έχει λιγότερη ευθύνη μια και ακόμα και κάποιες στιγμές κρίσης με αρρώστους, γιατρούς κ.λπ. δίνονται τόσο φλατ που δεν σε κάνει σαν θεατή να ενδιαφερθείς γι’ αυτά που συμβαίνουν.

Οι ηθοποιοί είναι καλοί, αλλά οι ηθοποιοί στην κινούμενη εικόνα χρειάζονται ρόλο, σενάριο, σκηνοθέτη, μοντέρ, μακιγιέρ, οπότε...

Αυτά βέβαια δεν ισχύουν για τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, γιατί εδώ μιλάμε για τον γιατρό σε μια σειρά που λέγεται «Ο γιατρός». Πέρα από το γεγονός πως ο ίδιος φαίνεται καθαρά πως δεν διαθέτει το ειδικό βάρος για έναν τέτοιο ρόλο, δεν έχει και την προσωπικότητα για κάτι τέτοιο. Ο κ. Μαρκουλάκης ως ο γιατρός στη σειρά που λέγεται «Ο γιατρός» εκφέρει τα λόγια του με τον ίδιο μονότονο και δήθεν άνετο τόνο είτε είναι σπίτι του είτε είναι στην εντατική. Με μικρές πόζες και εκφράσεις, με ματάκια έκθαμβα δεν πλάθονται οι ρόλοι ούτε με αυτή τη φωνή μπορείς να στηρίξεις μια τέτοια σειρά. Ασε δηλαδή που πιο πολύ μας πείθει με τη στάση του και την ερμηνεία του πως ενδιαφέρεται για την ανέλιξή του στο νοσοκομείο και λιγότερο να σώσει κάποιον κακομοίρη άρρωστο. Ετσι όμως και η σειρά «Ο γιατρός» και ο κ. Μαρκουλάκης, που κάνει τον γιατρό, φαίνεται να είναι μάλλον... «του γιατρού»...