Η μισανθρωπία είναι ένας μύθος, όπως και η φιλανθρωπία, εξάλλου. Και οι δύο έννοιες όμως κατέχουν αίγλη, διότι πολλοί βλέπουμε σ’ αυτές πολλές πτυχές και περιόδους της ζωής μας. Στην ουσία βλέπουμε ότι είμαστε (κινούμαστε) σ’ έναν χώρο όπου θάλλει ο κοινός νους· άλλοτε καλοί, άλλοτε κακοί (χωρίς να ξέρουμε τη σημασία των εννοιών). Μισάνθρωπος φαίνεται και αυτός που έχει επιλέξει τη δημιουργική μοναξιά· να πάρει ανάσες ο άνθρωπος, να μην πνιγεί από τη δυσοσμία και την ευτέλεια που τον περιτριγυρίζουν μέσα από την εικόνα της τηλοψίας.
Ο μισάνθρωπος είναι πλέον ελεύθερος να σκεφτεί και επίσης να σκεφτεί ελεύθερα, έξω από καταναγκασμούς και άλλες υποχρεώσεις, έξω από τη φτήνια της πολιτικής ζωής του τόπου. Αρκεί βέβαια να επιστρέψει σύντομα στη βία της καθημερινότητας, να μην κάνει τη μοναξιά δεύτερη φύση του. Εάν δεν τη δει σαν εφαλτήριο για επανεκκίνηση, κάπου έχει χάσει το παιχνίδι. Σε όλες τις ριζοσπαστικές κινήσεις απαιτείται σύνεση και περίσκεψη.
Ο φιλάνθρωπος (φαίνεται να) είναι αυτός που πιθανώς όταν νιώθει ένοχος κοκκινίζει ακόμη και στο σκοτάδι (αυτό μπορεί να ερευνηθεί). Αγαπάει το είδος άνθρωπος και όποτε του δίνεται η δυνατότητα προσφέρει τον οβολό του για τον πάσχοντα, ανιδιοτελώς πώς. Στο τέλος αρχίζουν οι πολλοί να τον βλέπουν με στραβό μάτι ή με οίκτο και επιστρέφει κι αυτός με τη σειρά του στη βία της καθημερινότητας.
Τελικά εκείνο που μένει σαν διαπίστωση, σαν καταστάλαγμα είναι ότι ουδείς έχει το δικαίωμα να πράττει από μόνος του με βάση τον βαθύτερο, γοητευτικό ίσως, εγωισμό του. Απαντες οφείλουμε να στοιχηθούμε, να μπούμε στη σειρά, στους άτεγκτους νόμους του ορθού λόγου: στο συμφέρον, στην αγάπη προς την πατρίδα (ασχέτως εάν ξαφρίζουμε τα δημόσια ταμεία), στην ομοιομορφία και στην ομοιοστασία (δεν έχει σημασία που διακηρύσσουμε και διαλαλούμε την πολυμορφία και την πολυπλοκότητα-πολυπολιτισμό), στην υποτέλεια και στις επικύψεις που διατάσσει και επιβάλλει η εξουσία. Σε ό,τι τέλος πάντων μαρτυρεί την υποτέλειά μας.
Οι περισσότεροι βέβαια είμαστε μισάνθρωποι, το κρύβουμε όμως, με παράδοξο δε τρόπο, με το να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και με το να προβάλλουμε αξιώσεις ισχύος. Αλλά όταν χαράξουμε την πρώτη αράδα της αφήγησής μας δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτε, ούτε το ύφος και ήθος μας, ούτε τον τρόπο σκέψης μας, ούτε τις βαθύτερες επιδιώξεις μας, ούτε την επιθυμία μας για την τροπή των γεγονότων.
Μέρες που ’ναι, μέρες θλίψης και Προεδρίας, μέρες εκβιασμών και εκφυλισμού της πολιτικής, ας πιούμε εις υγείαν της ειλικρίνειας και της σοβαρότητας, του χιούμορ και της χαράς, του έρωτα με πρόσωπα και πράγματα. Φαντάζει δύσκολο, ναι, δεν είναι, όμως, ακατόρθωτο, ούτε εξωφρενικό· θα έπρεπε να καθορίζει τας φρένας μας, λέμε τώρα...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας