Ανέστιοι και συλλογικότητες

Πώς εφαρμόζεται η ανεκρίζωτη έφεση για κατάληψη θέσεων, όχι μόνο στον πολιτικό, αλλά και στον κάθε (μικρούλη) ιδιωτικό τομέα υπηρεσιών; Πώς εκδιπλώνεται και επεκτείνεται και ικανοποιείται; Με τα πιο διαφορετικά μέσα. Ιδού (Παναγιώτης Κονδύλης): «με τον εκφοβισμό και τον δελεασμό, την κολακεία και τον εντυπωσιασμό, το έλεος και τον αυτοοικτιρμό». Απεχθή και αντιπαθή όλα τούτα για τον ιδιωτικό κόσμο; Α, μπα.

Είναι όλα αποδεκτά αφού γίνονται με τη λογική(!), ασχέτως εάν έχουν σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις σε όσους υφίστανται τη δράση τους.

Σοβαρές αναταράξεις εκρήγνυνται στα έσχατα, στα μύχια, στα άλογα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ανεξάρτητα από κοινωνικές σχέσεις και συγκρούσεις που διέπονται από το λογικό, στο βάθος αυτών των σχέσεων και συγκρούσεων υφίστανται όλα τα αρχέγονα στοιχεία, το ορμέμφυτο επιζεί, ανασαίνει.

Μακριά μην ξεσπάσει. Πάνε τότε κατά διαόλου θεσμοί, πολιτισμός, τέχνη· η επικοινωνία σμπαραλιάζεται. Τότε τα λογικά όντα πιάνουν δουλειά με μπόλικη υπεροψία, προτάσσοντας την αυστηρότητα (σκληρότητα) του νόμου. Αστεία, παρδαλά όντα, μικρά προσωπεία κομματισμού, πολιτικές μασκαράτες· ανεμίζουν την κυριαρχία τους στ’ ανθρώπινα, στα επαγγελματικά, στα ερωτικά ακόμη σκιρτήματα. Με παρωπίδες και πώρωση και αναλγησία. Με χοντροκομμένα αστεία και αμφιπλευρικές αλήθειες (χωρίς αλήθεια), με πείσμα και ασχήμια σε όσα σκέφτονται, σε όσα εκστομίζουν. Κραυγαλέα πιθηκίζουν την «ηθικότητά» τους, που είναι, απλώς, η αναίσχυντη λογικότητά τους.

Μπερδεύουν τον δημόσιο με τον ιδιωτικό βίο, ανίκανοι όντες να διακρίνουν τη σύμφυρση, την ιεροσυλία· αδυνατούν να μοιράσουν σανό σε δύο γαϊδούρια, διότι -έτσι δείχνουν- θα τα οδηγούσαν και τα δύο στον χαμό, είτε από πείνα είτε από κορεσμό. Τέτοια η αντικειμενικότητα και η κρίση τους. Μετακινούνται διαρκώς στα ελάχιστα τετραγωνικά όπου έζησαν όλη τη ζωή τους, αυτό έμαθαν, αυτό πράττουν.

Τι κάνουμε με όλους αυτούς δεν γνωρίζουμε, διότι ίσως συμπεριλαμβανόμαστε στη λέσχη τους. Οι πράξεις είναι αυτές που μας ξεχωρίζουν, αυτές που κινούνται από αγαπησιάρα λογική και από αυτάρκεια· ναι, παρακαλώ.

Για να δούμε. Πόσα απίδια πιάνει ο σάκος; Πόσο ενδιαφερόμαστε για τις συλλογικότητες, που είναι εκτός πάσης κομματικής ομπρέλας αλλά που ξέρουν να παίζουν μουσική, να μιλάει ο ένας στον άλλον χωρίς να τον διαβάλλει, χωρίς να τον υπονομεύει, χωρίς να τον εμπαίζει;

Τι σημαίνουν οι κινήσεις στο σκοτάδι; Ποιος κρατάει, όμως, τη δάδα; Ποιος λέει τις περισσότερες σαχλαμάρες; Πού κελαηδά ο κούκος; Τι χρώμα έχουν οι οφθαλμοί του ημίφωτος; Και όμως, κάπως έτσι ζούμε πολλοί από εμάς τους ανέστιους...