Bλέπει κανείς εύκολα ποια είναι η ποιότητα της πολιτικής σκηνής σήμερα στη χώρα: άρτζι μπούρτζι και λουλάς, κουλουβάχατα και αχταρμάς. Η μόνη πολιτική πράξη που αίρει την πολιτική στο ύψος, όπου θα όφειλε να βρίσκεται, είναι οι υπογραφές που συγκεντρώνει ο πόνος της μάνας που έχασε το παιδί της, λόγω κυβερνητικής ανεπάρκειας και αναισθησίας, στο έγκλημα των Τεμπών [και όλων των άλλων γονιών και συγγενών εννοείται] ώστε να πάψει η ασυλία των κατεχόντων την εξουσία και να βρεθούν άπαντες οι υπεύθυνοι απέναντι στη Δικαιοσύνη, να λογοδοτήσουν επιτέλους μια φορά στη ζωή τους για την αλαζονεία τους, τον αυταρχισμό τους, την περιφρόνησή τους προς τους απροστάτευτους πολίτες.
«Γελοιότητες» αποκάλεσε τη συγκέντρωση αυτή υπογραφών ένας δημοσιογράφος, όντας ο ίδιος γελοίος χωρίς προφανώς να το ξέρει - και ούτε ποτέ θα το μάθει· δεν αξίζει να ασχολείται κανείς μαζί του. Ούτε αυτός αλλά ούτε και πολλοί διανοητές και πολιτικοί της Αριστεράς είναι σε θέση να αντιληφθούν τη ριζοσπαστικότητα αυτής της βαθιά πολιτικής κίνησης των συγγενών των θυμάτων. Η κοινωνία παίρνει την υπόθεση στα χέρια της και, όσο και αν δεν έχει θεσμική βαρύτητα η πράξη της, δείχνει τουλάχιστον προς τα πού πρέπει να στραφεί η όντως πολιτική: προς την κοινωνία, τα κοινωνικά κινήματα, έξω από μικροκομματισμούς και συμπλεύσεις με τις οικονομικές ελίτ, εκεί που πραγματικά ισχύουν η αλληλεγγύη και η κατανόηση των προβλημάτων.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και, σε σμικρογραφία, την κατάρρευση της κυβερνώσας Αριστεράς στην Ελλάδα οι περισσότεροι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι κάτι άλλο πρέπει να εμφανιστεί σαν αντίβαρο στον οδοστρωτήρα του καπιταλισμού, κ ά τ ι που να έχει άμεση επαφή με τις κοινότητες και τις μικροκοινωνίες σε όλη την επικράτεια, τόσο στη χώρα ετούτη όσο και σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Αυτά δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη ασφαλώς· απαιτείται χρόνος στοχασμών και επαναστοχασμών, συρρίκνωση, μάλλον απάλειψη, αρχηγισμών και μεγαλοφωνίας, ανάδειξη αξιών άυλων αλλά ανθρώπινων. Πού καιρός για τέτοια, θα πει κανείς και θα έχει ίσως δίκιο, αλλά κάτι πρέπει να γίνει προτού λειτουργήσει η αδράνεια, που έτσι κι αλλιώς είναι μέρος της εξέλιξης, μακριά από επιθυμίες και ευχές των ταπεινών και καταφρονεμένων, αλλά και των ίδιων των ισχυρών· οι τελευταίοι βλέπουν ξαφνικά να εμφανίζεται μπροστά τους η λαϊκή οργή προτού το πάρουν καν χαμπάρι - και χάνουν τ’ αυγά και τα πασχάλια οπωσδήποτε.
Ισως να φαίνεται ανίκητος ο καπιταλισμός αλλά δεν είναι, όσο και αν χειραγωγεί συνειδήσεις και ψυχές. Η ιστορία δείχνει πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι συνύπαρξης· ακόμη και με αυτά τα τεράστια μεγέθη πληθυσμού υπάρχει η δυνατότητα να επέλθει κάποια ισορροπία στις τρομερές οικονομικές ανισότητες που επικρατούν, αρκεί οι κοινωνίες να αυτοοργανωθούν, ακόμη και αν είναι αποκρουστικά ράθυμες και απρόθυμες να αναλάβουν ευθύνες και υποχρεώσεις [απέναντι στον εαυτό τους!]. Υπάρχουν ακόμη κινήματα που προτείνουν λύσεις, τους λείπει εντούτοις η κ ρ ί σ ι μ η μάζα, που θα προωθούσε αυτές τις λύσεις.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας