Eνα μυρμηγκάκι στις φλόγες

Λίγο προτού αρχίσει η προχθεσινή διαδήλωση κάθισα στο καφενείο ενός Κούρδου φίλου, του Γιλμάζ, να πιω μια μπίρα. «Δεν θα πας στη διαδήλωση;» με κεραυνοβόλησε προτού καν ανταλλάξουμε τον τυπικό χαιρετισμό. Ξεροκατάπια μεν, απάντησα καταφατικά δε, αλλά, ψέλλισα, «είναι ακόμη νωρίς· να δροσιστώ λίγο, θα ’ρθουν και μερικοί φίλοι» ολοκλήρωσα. Ηταν τώρα η σειρά μου: «Κι εσύ; Τι θα κάνεις; Θα πας ή δεν μπορείς να φύγεις από τη δουλειά σου;».

Χαμογέλασε και άρχισε να μου αφηγείται μια πολύ παλιά ιστορία από τα βάθη του χρόνου της Μέσης Ανατολής. Ενας θηριώδης άνθρωπος χρησιμοποιώντας τη δύναμή του κατάφερε να επιβληθεί στους υπόλοιπους, να τους υποδουλώσει και να αποκτήσει τεράστια πλούτη και μέγα βασίλειο. Ολοι τον έτρεμαν.

Οι μικρότερης εμβέλειας βασιλείς δήλωσαν τυφλή υποταγή από την τρομάρα τους. Κανείς, όμως, από τους υπηκόους δεν του μιλούσε· λίγο ο τρόμος, λίγο το μίσος, ε, τι περίμενε. Σαν αγρίμι γύριζε στα βασίλειά του, προσπαθώντας να απολαύσει την ηδονή που ένιωθε βλέποντας την κακομοιριά των ανθρώπων, κολυμπώντας ο ίδιος σε σπατάλες και ασωτίες κάθε είδους.

Κάτι όμως του καθόταν σαν κόμπος στο στομάχι και στον θηριώδη νου του και αυτό δεν ήταν παρά η αγάπη που έδειχνε ο κόσμος σ’ έναν πένητα γυρολόγο, ολιγόλογο αλλά σοφό, κάποιον μακρινό πρόδρομο του Ιησού. Ελεγε κάτι περίεργα, ότι ο νόμος, και όχι η δύναμη, πρέπει να βασιλεύει· κάτι για αλληλεγγύη που έπρεπε να δείχνουν οι έχοντες δύο χιτώνες, απέναντι σε όσους δεν έφεραν κανέναν, κάποια ανήκουστα ότι οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν δούλοι και ότι είναι όλοι ίσοι απέναντι στις διαθέσεις του Θεού.

Κι άλλα κι άλλα, όλα υπέρ των φτωχών, χωρίς ο άνθρωπος να στρέφεται προσωπικά εναντίον του βάρβαρου βασιλιά.

Ας πούμε ότι τον έλεγαν Αβραάμ. Ο Αβραάμ λοιπόν του είχε σπάσει τα νεύρα διότι όλοι γι’ αυτόν μιλούσαν και αυτόν αγαπούσαν, λατρευτικά σχεδόν. Εβαλε λοιπόν τα πειθήνια όργανά του να συλλάβουν τον Αβραάμ, αφού τον κατηγόρησαν ψευδώς και δολίως (ότι διαφθείρει τους νέους, ότι βλασφημεί τα θεία, τα γνωστά...). Στην πυρά (!) ήταν η απόφαση.

Αλλά επειδή ήθελε να παραδειγματίσει, τον έβαλαν (τον σταύρωσαν;) στην κορυφή ενός βουνού, έβαλαν φωτιά στις παρυφές κι έστεκαν όλοι βλέποντας τις φλόγες να ανεβαίνουν σιγά σιγά προς την κορυφή.

Σκυλιά κι ελέφαντες καταδίωκαν όσους προσπαθούσαν να βοηθήσουν τον φτωχό Αβραάμ, ενώ βασιλικοί, άγριοι αετοί επόπτευαν αντικαθεστωτικές ενέργειες. Μέσα σ’ όλη την ασφυξία και τον χαλασμό ένα μυρμηγκάκι αδιαφόρησε. Και τόλμησε.

Κουβαλώντας ένα φύλλο με πάνω του μια σταγόνα νερό άρχισε να ανηφορίζει προς τον μέλλοντα να κατακαεί Αβραάμ. Γέλασαν όλοι, άνθρωποι και ζώα. «Πού πας, βρε πλασματάκι του Θεού;» ρώτησαν όλοι. «Πάω να σβήσω τη φωτιά, να σώσω τον Αβραάμ» απάντησε το πλασματάκι του Θεού. Ξεκαρδίστηκαν τώρα.

«Μα είσαι με τα καλά σου; Είναι δυνατόν με μια σταγόνα νερό να σβήσεις την πυρκαγιά; Θα τσουρουφλιστείς εσύ το ίδιο. Είναι τόσο αυτονόητο, τόσο απλό· γύρνα πίσω εάν θέλεις τη ζωή σου». Ανένδοτο το μυρμηγκάκι έτσι τους απάντησε, αφού όλοι του είπαν ότι δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται. «Ισως έχετε δίκιο, ίσως δεν καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Ξέρω ότι δεν μπορώ να σβήσω τη φωτιά. Δείχνω, όμως, με ποιου το μέρος είμαι» (!). Εμειναν άναυδοι, ζώα και άνθρωποι τούτου του πλανήτη.