Το γλέντησαν με την ψυχή τους ο Βερβεσός και η παρέα του στα γενέθλια του πρώτου, που τυχαίνει να είναι και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών [πώς εκλέγονται σε τέτοια αξιώματα μόνο αυτοί ξέρουν -και όσοι τους ψηφίζουν βεβαίως...]. Τόσο κέφι, τόσα ποτά και τόσα χάχανα μόνο σε στιγμές μεγάλης χαράς παρατηρούνται. Και αναρωτιέται κανείς πού, διάβολε, βρίσκουν τόση ζωντάνια;
Από πού αντλούν αυτήν την ευθυμία και τη διάθεση να γλεντήσουν, να υμνήσουν τη ζωή; Είναι δοξολογία η τόση χαρμοσύνη και μακάρι να επικρατούσε στα ανθρώπινα. Αλλά τέτοιες ώρες; Με τόσους νεκρούς δίπλα μας; Πώς γίνεται να είναι κανείς χαρούμενος και να διασκεδάζει; Αυτός ο δικηγόρος και οι όμοιοί του, είναι βέβαιο, δεν έχουν ποτέ κρατήσει στη ζωή τους ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμένους καταπώς λέει ο ποιητής -αλλά ποιος ακούει σήμερα τους ποιητές;
Πώς μπορεί κανείς να ξεφαντώνει και να ξεσαλώνει όταν δίπλα του καιροφυλακτεί ο θάνατος; Εχει χαθεί το πένθος και το διαπιστώνουμε αυτό κάθε μέρα με τον κυνισμό και τον αμοραλισμό να επικρατούν σε πολλά επίπεδα της καθημερινότητας και των κοινωνικών σχέσεων.
Εχει χαθεί επίσης ο σεβασμός προς τον πόνο του άλλου -ουδείς ενδιαφέρεται για την απώλεια αγαπημένων προσώπων όταν ο θάνατος δεν κουρταλεί τις θύρες του δικού του σπιτικού. Για ποια αλληλεγγύη να γίνει λόγος, για ποια ενσυναίσθηση; Ολοι αναπολούν τις παρέες τους και την ευωχία που προκύπτει ενίοτε, δεν προκαλούν όμως με το να αδιαφορούν για την ελληνική -και παγκόσμια- πραγματικότητα, όπως ο κύριος δικηγόρος και η παρέα του, όπως κάποιοι άλλοι στην Κρήτη και αλλαχού.
Ασε που όλοι αυτοί δίνουν τροφή στους «φιλελεύθερους» που κυβερνάνε να αποδώσουν τη διασπορά του ιού σε τέτοια [μεμονωμένα] περιστατικά και να αποσείσουν τις εγκληματικές δικές τους ευθύνες και την ασυλλόγιστη πολιτική τους τού θέρους και του φθινοπώρου. Σαν κι αυτούς είναι πολλοί ασφαλώς, ακριβώς διότι αυτός είναι ο πολιτισμός μας, η «νέα» κουλτούρα του ατομικισμού και της ιδιοτέλειας -και δεν πάει να καεί ο κόσμος όλος, αρκεί εμείς να περνάμε καλά.
«Εμείς», εννοείται, που μπορούμε να περνάμε καλά, διότι υπηρετούμε με στοργή και πάθος [με δουλεία!] ένα ξεχαρβαλωμένο πολιτικό σύστημα. Εμείς οι λίγοι, οι εκλεκτοί αυτού του συστήματος. Πόσο δίκιο είχε ο στοχαστής από την Εφεσο όταν έλεγε, σχεδόν πριν από τρεις χιλιετίες (540-480 π.Χ.), ότι είναι προτιμότερο να σβήνουμε την ύβριν παρά την πυρκαγιά (ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαϊήν) -από την τελευταία μπορεί να προφυλαχτεί ο άνθρωπος, από την πρώτη ποτέ. Είπαμε όμως: η ποίηση και η φιλοσοφία δεν έχουν θέση στις δέλτους της συνάφειας του εικοστού πρώτου αιώνα.
Είναι επίσης γνωστό, αλλά πάλι από τη φιλοσοφία, ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ του συγκεκριμένου «εγώ» και του συμβατικού «εγώ» -το πρώτο έχει σχέση με τις απολαύσεις, το δεύτερο σχηματίζεται από τις κοινωνικές απαιτήσεις στις οποίες πρέπει να ανταποκριθεί· από τον άλλο διαμορφώνεται το «εγώ». Προφανώς (;) αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον κύριο Βερβεσό... και τους ομοίους του.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας