Η Ανοιξη ως επανεκκίνηση

Ενίσταται καλός φίλος προς όσους υπηρετούμε την έντυπη δημοσιογραφία γιατί δεν διαβάζει κάτι ξεχωριστό για την Ανοιξη. Δεν ξέρει μάλλον ότι οι εποχές ακολουθούν μερικές φορές το συναίσθημα αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Εχει, όμως, δίκιο. Απαιτείται να συνυπάρξουμε με την αναζωογονητική αύρα της Ανοιξης, με τα κλαριά που ανθίζουν καταλαμβανόμενα από τους χυμούς της γης, από το φως του σκότους των ριζών. Βαθύρριζη η εποχή, γερή και ακέραιη, γεμάτη χορτάρια και ήλιο, άνθη και ζουζουνίσματα. Σαν τη νιότη η Ανοιξη, κάπως το ’λεγε δεν θυμάμαι ο Σατομπριάν, αυτήν την Ανοιξη που αν δεν τη βρίσκεις τη φτιάχνεις, κατά πώς παρότρυνε ο Ελύτης.

Μέσα σ’ αυτή τη θλίψη των καιρών και τη βία των Ευρωπαίων ηγετών, πώς να νιώσεις το βράσιμο και την αναταραχή αιμάτων και υδάτων, με ποια ευθυμία να κολυμπήσεις στα βάθη του πλαγκτού, με ποια ένταση να σύρεις τα βήματα του χορού φυτών - ανθρώπων - πλασμάτων; Παχύρρευστα και αέναα τα δάκρυα της ανθρωπότητας, της πάσχουσας, προσοχή, ανθρωπότητας· των προσφύγων και των ξεριζωμένων, αυτών που πνίγονται σε ωκεανούς αδιαφορίας και ενταφιάζονται χωρίς ονόματα (ουδείς συγγενής στην τελετή), απλώς βάζουν στα φέρετρα αριθμούς. Ετσι εύκολα (;) το είναι φτάνει στο μηδέν. Ποια Ανοιξη να αποτρέψει τούτη την εγκληματικότητα, τούτη την ανοσιότητα, τούτη τη μεγίστη προσβολή απέναντι στη ζωή;

Ποιος χυμός να θρέψει τα σαρκία των άστεγων, των άνεργων, των περιφρονημένων;

Ποια αχτίδα να προσβάλει τον μυχό της μοναξιάς όλων τούτων των ανθρώπων;

Είναι ευγενική εποχή η Ανοιξη, γι’ αυτό δεν σκαμπιλίζει αυτούς που τη μιαίνουν, που βεβηλώνουν το θάμβος της. Δεν ταιριάζει της Ανοιξης η οικονομική ασφυξία, το άγχος της επιβίωσης, η αγωνία να βρεις τα ελάχιστα που χρειάζονται για να πάει το παιδί στην ολιγοήμερη εκδρομή του σχολείου του. (Τι, αλήθεια, θα γινόταν αν έλειπαν οι φίλοι; Ναι, ναι, οι φίλοι διασώζουν την Ανοιξη).

Ετσι ανοίγονται όλα, υψούνται, απλώνονται, ξεχειλίζουν από αρώματα και χρώματα και συγκίνηση, ένα γίνονται αρσενικά και θηλυκά, στραβά κι ανάποδα, έννοα και άνοα όντα. Ναι, τη χρειάζεται μιαν Ανοιξη η χώρα· να ’ναι πλατιά και όμορφη, ευρύχωρη, οιονεί προλεταριακή, χωρίς φόβους και συμπλέγματα, κραυγές και φανατισμούς. Να ’ναι μια Ανοιξη του λαού, του πολιτισμού, της ανθοφορίας της σκέψης και της κριτικής, αλλά πάνω απ’ όλα της ευθύτητας· του σθένους και της γενναιότητας. Μπουχτίσαμε με τη μιζέρια· ας επανέλθουν, παρακαλώ, τα χαμόγελα και η αισιοδοξία, γνήσια όμως, όχι επί τούτου, σαν αντίδραση στη λύπη δηλαδή. γνήσια, αληθινά, δικά μας (του καθενός και όλων μαζί).

Υπάρχουν αντοχές, μην τις χάσουμε, μη χαθούν. Υπάρχει και του βέλτερου βίου η απαντοχή. Υπάρχει η Ανοιξη μέσα μας· υπάρχει! Με τούτα και με τ’ άλλα ο φίλος με έπεισε και χωρίς να το καταλάβω χαράχτηκαν μερικές αράδες για την Ανοιξη· δεν μετρώ πόσες φορές αναφέρω τη λέξη Ανοιξη· τη γράφω και την ξαναγράφω, εις το διηνεκές θα εκπληρώνω τούτο το χρέος (που λέει κι ο Βαρουφάκης...). Ανοιξη, λοιπόν, 2015. Να είναι ένα ορόσημο; Μια νέα αρχή; Μια επανεκκίνηση του οίστρου για ζωή; Πάει ο φόβος του θανάτου (της πείνας και λοιπά);