Είναι κατανοητό όταν ένα κείμενο σου θίγει τον πνευματικό θώρακα [ιδεολογικό, αισθητικό, κοινωνικό κ.λπ.] να αντιδράς, να ενίστασαι και να προσπαθείς να υπερασπιστείς τους ώς τούδε αξιακούς κώδικές σου. Αυτό είναι υγιές και καλό, ειδικά όταν στην ένστασή σου δεν υπάρχουν ύβρεις και απλώς θέλεις να αναιρέσεις ή να ανατρέψεις το εν λόγω κείμενο, κυρίως δημοσιογραφικό.
Μπορείς να επικαλεστείς αντίθετες γνώμες και θεωρίες, διαφορετικά επιχειρήματα, να επιχειρήσεις να υποβιβάσεις το ενοχλητικό κείμενο, να το απαξιώσεις. Ολα αυτά καλά, ανθρώπινα, εντάσσονται στο πλαίσιο της σύγκρουσης, ας πούμε, ιδεών, συντελούν στην εύρυθμη λειτουργία της δεοντολογίας στην επικοινωνία αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας. Είναι και το ζητούμενο, εδώ που τα λέμε, αυτή η ανταλλαγή ιδεών και επιχειρημάτων.
Είπαμε: αυτό είναι αποδεκτό [και, επαναλαμβάνω, ζητούμενο]. Συμβαίνει, όμως, ενίοτε το εξής: μερικοί από τους ενισταμένους διαστρέφουν [αρνούνται] το δικαίωμα στη διαφορά και στην πολυφωνία και διολισθαίνουν σε ευθείες απειλές κατά εκείνου που έγραψε το επίμαχο κατ’ αυτούς κείμενο. Αυτό δεν είναι καλό. Μάλιστα είναι ανατριχιαστικό, ξένο προς την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Συνέβη στον γράφοντα, με ποικίλους δε τρόπους.
Οπως ίσως γίνεται αντιληπτό, ο γράφων αδιαφορεί για τον εκπεσμό της επικοινωνίας [για τις απειλές]. Λυπάται μόνο, ειδικά όταν οι απειλές εκτοξεύονται μετά ένα τόσο τραγικό για πολλούς συνανθρώπους και για την ίδια τη χώρα γεγονός. Σέβεται αυτήν την τραγικότητα. Ως εκ τούτου δεν απαντά. Θα σιωπούσε δε εντελώς εάν φίλοι δεν τον παρακινούσαν να το κάνει, τουλάχιστον μήπως η ανακοίνωση αποτρέψει μελλοντικούς επίδοξους του ιδίου φυράματος.
Σημασία έχει η χώρα να μαζέψει τα κομμάτια της, τον πόνο των ανθρώπων της, να καταφέρει να υποστείλει την οίηση μερικών κυβερνητικών αξιωματούχων, να επέλθει [να φυτευτεί!] κάποια σοβαρότητα στον εγκέφαλο, στη συμπεριφορά, στον ψυχισμό, οπουδήποτε· αρκεί να «γίνει δουλειά». Το αν κανείς δεν παραιτείται αυτό είναι δικαίωμά του, γούστο του και καπέλο του, βρε αδερφέ.
Ολοι ζυγίζονται, αυτό δεν ξεχνιέται -και πολλοί το γνωρίζουν, ευτυχώς. Σύμφωνα με προσφιλή παροιμία, καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Κυκλοφορεί και το εξής, χαριτωμένα διατυπωμένο, ότι δηλαδή ένας αριστερός δεν παραιτείται διότι δεν θέλει να υπεκφύγει τις ευθύνες του (sic), διότι το ήθος του δεν επιτρέπει να είναι φυγόπονος και πολλά τέτοιου είδους χαριτόβρυτα.
Τόσκας π.χ., υπουργός Προστασίας του Πολίτη [λόγω τραγικότητας των περιστάσεων δεν χωράνε υπομειδιάματα]: «Η παραίτηση δεν γίνεται επειδή το ζητάει μια εφημερίδα [«Κ»]. Από κει και πέρα αν ψάχνετε άνθρωπο βιδωμένο στην καρέκλα δεν θα τον βρείτε σε μένα. Είμαι υποχρεωμένος να παλέψω σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές να σβήσουν και οι υπόλοιπες φωτιές». [Από δήλωσή του σε ραδιοφωνικό σταθμό].
Πάνω απ’ όλα η αξιοπρέπεια και η σωτηρία της πατρίδας -δεν παίζει ο υπουργός, δεν αστειεύεται... Είμαστε υποχρεωμένοι να τον ακούσουμε· μιλάει από θέσεως ισχύος ο πολιτικός [μας].
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας