Αγαπησιάρικη ένσταση από αναγνώστη σχετικά με πρόσφατο σημείωμα και ειδικά με την εξής φράση: «Ως πότε οι νέοι θα βαριούνται και θα βλαστημάνε; Πότε θα πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα; [κτλ]». Γράφει: «Εμείς οι μεγάλοι όταν ήμασταν νέοι και ο ταύρος ήταν μικρός γιατί δεν τον πιάσαμε από τα κέρατα και ζητάμε σήμερα, που είμαστε συνταξιούχοι [όχι εσείς], από τους νέους να πιάσουν τον ταύραρο από τα κέρατα του κερατά, που αφήσαμε τόσα χρόνια και μεγάλωσαν σαν περικοκλάδα;».
Απλώς, αγαπητέ, εννοούσα όλους τους νέους όλων των εποχών και όχι αποκλειστικά τους σημερινούς – θα ήταν ύβρις εκ μέρους μου, άσε που θα ήμουν και εκτός πραγματικότητας.
Η αναρώτησή μου υπείχε ρητορισμό [και διάνθιση –ομολογώ– της σελίδας]. Τέτοιου είδους ερωτήσεις γίνονται μπας και προκληθεί κάποια ζύμωση, μήπως και κάποιος ενοχληθεί ή μήπως κάποιος από τους νέους έχει αντίρρηση, ότι αυτόν δηλαδή δεν τον αφορά η ερώτηση γιατί έχει έργο [δημιουργία] να επιδείξει και ότι αντιστρατεύεται συστήματα και καθεστώτα εμπράκτως – μακάρι να υπήρχε κάποιος τέτοιος νέος [εννοώ κάποιος να υποπέσει στην αντίληψή μου, όχι ότι δεν υπάρχει, προς Θεού].
Χαίρομαι εντούτοις που οι συνταξιούχοι μας [δεν είναι γενίκευση] είναι εν εγρηγόρσει με υψηλόφρονα αυτοκριτική ετοιμότητα και πρόθυμοι να υποστούν τη βάσανο της έστω ετεροχρονισμένης κριτικής [αυτό σημαίνει ότι υφίσταται βάσανο: όταν έχει το θάρρος να δημοσιεύσει την αντίρρησή του].
Ευχής έργο θα ήταν όλοι οι αναγνώστες να συμμετείχαν κατ’ αυτόν τον τρόπο στην κοπιώδη [και περίπλοκη ενίοτε] επικοινωνία – στην ουσία είναι σαν να συμμετέχουν στην παραγωγή και έκδοση του ίδιου του σώματος της εφημερίδας, σαν να ταυτίζονται αναγνώστης και συγγραφέας. [Ακούγεται βέβαια πολύ ωραίο].
Το πρόβλημα με τους νέους παραμένει εντούτοις, ειδικά με την πανεπιστημιακή γνώση που τους παρέχεται – και δεν υπονοώ ανεπάρκεια πανεπιστημιακών δασκάλων, εννοώ τρόπους και μεθόδους μετάδοσης [ξένων, ούτως ή άλλως, όχι βιωματικών δηλαδή] γνώσεων· λίγα πράγματα εμφωλεύονται ώστε να κατοικοεδρεύσουν στην ψυχή και τη συνείδηση των νέων. Οταν απουσιάζει το υλικό μέρος του σώματος από τέτοιου είδους διδασκαλίες τι γνώση να παραχθεί;
Γνώμες μόνο αιωρίζονται και μετεωρίζονται – και χάνονται στην αγωνία και την αναζήτηση της παντί τρόπω επαγγελματικής αποκατάστασης (κι έτσι νικάει πάντα [αρχαιόθεν ώς σήμερα] η εξουσιαστική δομή των κοινωνιών). Μένουν κάποιοι ονειροπόλοι, άντε και ιδεολόγοι, να νομίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν τη δυσχερή κατάσταση πραγμάτων [και ανθρώπων] – και, σημειώνεται, δεν έχουν την καλύτερη αντιμετώπιση από τους συμβιβασμένους και τους λογής οκογενειάρχες, όπως επίσης από τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς ταγούς (ακόμη η Εκκλησία έχει λόγο στην αγωγή και την Παιδεία – πώς να αντισταθούν οι νέοι σε τέτοιες συμπαντικές [συστημικές] επιθέσεις;). Τι να πεις...
Πάνε και οι ορμές, πάνε και οι χυμοί, πάει και οποιαδήποτε δυνατότητα ή προσπάθεια να νικήσουν τη βαρύτητα [να χορέψουν εννοείται, και με το σώμα τους και με την πνευματοψυχή τους]. Λίγοι νέοι ορχούνται [σήμερα και πάντα].
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας