Aριστερά και (σοσιαλιστική) κοινωνία

Οι διαδικασίες οι μετεκλογικές είναι -δυστυχώς- οι ίδιες. Οχι ότι «άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς», όχι, αλλά η πιστή αντιγραφή του αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος κουράζει λίγο. Το ότι ορκιζόμαστε πολιτικά και όχι θρησκευτικά δεν σκοτίζει πολλούς, έχει συμβολικό κυρίως και όχι ουσιαστικό χαρακτήρα. Ο ενθουσιασμός δεν είναι μέγας, ίσως διότι πολλοί γνωρίζουν ότι ο σοσιαλισμός είναι αλλού και όχι στη μικρούτσικη Ελλάδα των υπερβολών και της ρητορικής τέχνης.

Ιδια κι απαράλλαχτη με το παρελθόν η ακολουθούμενη συμπεριφορά των αντιπροσώπων του έθνους, παρότι δεν παρέλειψαν ποτέ να πουν οι νικητές ότι έχουν αριστερή συνείδηση. Ουδείς πιστεύει πλέον σε σοσιαλιστικά ιδεώδη, σε αριστερές ριζοτομές, ελάχιστοι είναι ο ψηφοφόροι με μαρξικές καταβολές. Ας συναποφασίσουμε ότι έτσι θα πορευτούμε, με λειψή ιδεολογική κατάρτιση, αλλά με προσήλωση εκ μέρους των κυβερνώντων στις ανάγκες της κοινωνίας. Και ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί κάποια άκρη. Κάπως ισχνά όλα τούτα για μια συνάντηση με την Ιστορία, αλλά τι να κάνουμε;

Αντιπαρερχόμαστε επίσης όλους εκείνους, πολίτες, συναδέλφους και λοιπούς, που σπεύδουν από την πρώτη κιόλας μέρα να δηλώσουν την υποστήριξή τους προς τη νέα κυβέρνηση παρ’ ότι δεν τους το επιτρέπει ο ιδεολογικός τους εξοπλισμός ή κάποια καταγωγική συμπάθεια. Είναι οι συνήθεις ρακοσυλλέκτες πεθαμένων δικών τους κόμπλεξ. Κόμπλεξ: γεμάτη, χυμώδης λέξη παρ’ ότι ξενόφερτη. Αφορά όλους: αλαζόνες, γλείφτες, κομπάρσους, πρωταγωνιστές· εθελόδουλους, τι κρίμα.

Πάμε, λοιπόν, γι’ άλλα, ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε στη λυσιτέλεια των επαναστατικών πομφολύγων και κλασαυχενιστικών ρητορειών. Εδώ είμαστε, για τουλάχιστον -έτσι έχουν αποφανθεί οι ειδικοί της πολιτικής- εκατό ημέρες. Κλείνοντας τα μάτια αλλά όχι το γόνυ, σιωπώντας αλλά όχι δαγκώνοντας τη γλώσσα μας. Η αγάπη και η φιλία (και ο έρωτας) μπορούν να εισχωρήσουν στη νέα κυβέρνηση και ας κραυγάζουν οι Ευρωπαίοι δανειστές απαιτώντας πίσω τα δάνειά τους. Προέχει η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, η επαναπόκτηση της ελάχιστης αξιοπρέπειας (κομμάτι δύσκολο, αλλά ας το προσπαθήσουμε, ακόμη και με την υποστήριξη του κόμματος του Καμμένου...).

Κατά τ’ άλλα το ενδιαφέρον ελκύει, για πολλοστή φορά, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Το μικρό υπουργικό συμβούλιο εντυπωσιάζει, αρκεί να μη στελεχωθεί από αναρίθμητους υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς, παρατρεχάμενους και λοιπούς καιροσκόπους, που αξιώνουν να εξαργυρωθούν προηγούμενες υπηρεσίες τους προς το αριστερό κόμμα. Εντάξει, δεν είναι όλοι ίδιοι, τι γίνεται όμως όταν το πολιτικό σύστημα παραμένει ανέγγιχτο; Θα αλλαχτεί η δομή του, η ιεραρχία του, η πρωταρχία του κράτους; Ας συνέλθουμε, τουλάχιστον οι δύσπιστοι...

Και να, βρεθήκαμε στην επόμενη (ιστορική) μέρα. Μπας και άλλαξε ο ρους της Ιστορίας και δεν το πήραμε χαμπάρι; Ποιος ξέρει... Ας παλέψουμε να διατηρήσουμε υγιή τον νου και το σώμα και εδώ είμαστε και ας είμαστε έμπλεοι θετικών συναισθημάτων προς τη νέα αριστερή μας κυβέρνηση. Θα κοιτάξει με προσοχή τούτη η κυβέρνηση την πάσχουσα κοινωνία; Θα δώσει σημασία στα συνεργατικά κινήματα; Θα ακούσει την κραυγή της σιωπής των περιθωριακών, των περιθωριοποιημένων; Θα βάλει -θεσμικά- την κοινωνία στο προσκήνιο;