«Σοσιαλίζοντας»

Η κοινοβουλευτική εμπειρία στις δυτικές χώρες, εξαιρουμένων των ΗΠΑ, λέει ότι η ύπαρξη πολλών κομμάτων στη Βουλή διευκολύνει τη διακυβέρνηση. Πριν απ’ όλα αναβαθμίζει τον διάλογο, που είναι το προοίμιο για συναίνεση, συμφωνία στα μεγάλα εθνικά θέματα και σε θέματα που αφορούν το κοινωνικό σύνολο και όχι μεμονωμένες, ευνοούμενες ομάδες ή κοινωνικά στρώματα.

Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει στη χώρα μας, παρά την εμφάνιση πολλών κομματικών σχηματισμών το τελευταίο διάστημα. Αλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες η ανακοίνωση της δημιουργίας ενός νέου κόμματος θα ήταν ευπρόσδεκτο συμβάν. Γιατί αυτό σημαίνει νέο αίμα, φρέσκιες ιδέες, άνεμο αναζωογόνησης της πολιτικής σκηνής. Αντ’ αυτών διακρίνεται ένας αρχηγισμός, μια ματαιοδοξία, ένας πιθανός ρεβανσισμός. Ο ηγέτης του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών βαρύνεται με το στίγμα του πρωθυπουργού του Καστελόριζου, του αρχηγού του κράτους που οδήγησε τη χώρα, υπογράφοντας ο ίδιος, στα επαχθή μνημόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα: την οικονομική ασφυξία του ελληνικού λαού και την εξαθλίωση μεγάλου τμήματός του.

Ενας άτολμος και ανεπαρκής, όπως αποδείχτηκε, πρωθυπουργός δεν έχει να κομίσει τίποτε καινούργιο στην πολιτική ζωή της χώρας, αντιθέτως θα ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Η πολιτική ζωή δεν εμπλουτίζεται με νέες ιδέες, νέες αρχές και αξίες, αυτό θα είχε φανεί από τη θητεία του Γ. Παπανδρέου στον πρωθυπουργικό θώκο. Πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι ανακοινώσεις για τη δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών παραπέμπουν στην εκτίμηση ότι γίνονται για να αποτρέψουν ενδεχόμενη αυτοδυναμία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις επικείμενες εκλογές. Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί και άδικο, δεν έχει σημασία. Εκείνο που ξενίζει κάπως είναι η ευκολία με την οποία προσχωρούν σ’ αυτούς τους νέους σχηματισμούς αρκετοί ψηφοφόροι. Είναι σαν να μην έχουν μνήμη, εκτός βέβαια εάν θεωρούν ότι αυτοί οι «ηγέτες» εκφράζουν καλύτερα από κάθε άλλον τα συμφέροντά τους. Αυτό, όμως, είναι υποβάθμιση της πολιτικής σκέψης και συνείδησης, απαξίωση νέων, ριζοσπαστικών εξαγγελιών και θεωριών.

Το ενδιαφέρον διατηρείται εντούτοις και «διογκώνεται» με τον πλήρη διχασμό στους κόλπους τού κάποτε ένδοξου ΠΑΣΟΚ, στους ψηφοφόρους του εννοείται, αλλά και στα στελέχη του. Ο παλιός καλός σοσιαλισμός δεν υπάρχει πια. Είτε παραμορφώθηκε από αδαείς σφετεριστές του είτε ξεχάστηκε από την ίδια την Αριστερά. Η τελευταία έχει επιδοθεί σε θολές μόνο αναφορές του, τελείως θεωρητικά, αρνούμενη να δει ότι αυτός ξεκινάει από τα κάτω, από την κοινωνία· δεν γίνεται διαφορετικά, εξ άλλου αυτό σημαίνει. Εδώ ξεχάσαμε, ή δεν θελήσαμε να μάθουμε, τι σημαίνει δημοκρατία, ποια είναι τα συνθετικά της.

Παρ’ όλα αυτά το πανηγύρι γύρω από τον σοσιαλισμό καλά κρατεί, με κάκιστους, όμως, της όρχησης κορυφαίους. Εχουμε μάθει εντούτοις να υφιστάμεθα όλη αυτή την κοροϊδία, όλο αυτό το ξεφάντωμα (σοσιαλιστικής) υποκρισίας. Καλά τα πολλά κόμματα ακριβώς διότι απορροφούν πολλή διστακτικότητα, μεγάλη αδιαφορία και τεράστια πολιτική αδιαφορία. Απουσιάζει το γέλιο και η κριτική, ο διάλογος και η διαφάνεια, πάντως άπαντες (σχεδόν) «σοσιαλίζουν». Εχει πλάκα. Είναι και οδυνηρό. Για μερικούς, μην ανησυχούμε. Οι πολλοί σαστίζουμε μεν, μένουμε άναυδοι, αλλά ο σοσιαλισμός σοσιαλισμός.